Bir Çıkmaz Sokaktayım

Ben girdiğimde güneşli bir bahar sabahıydı burada, cam önlerinde saksılarda sardunyalar vardı hatta, bahçedeki kamelyadan hanımelinin kokusu geliyordu, böyle güzel bir sokağın sonu mutlaka güzel bir yer olmalıydı

Kendimi kaybettim sayende,


Bir Çıkmaz Sokaktayım


Kendim kendimi tanıyamaz oldum


Artık nerdeyim, hangi noktadayım,


Başındamıyım yolun, yoksa çoktan sonuna mı geldim bilmiyorum


Ne istiyorum hayattan, yaşamak istediklerim bunlar mı?


Artık sorgulayamaz halde beynim, doldu


Öylesine doldurdun ki, yeni bir soruya yer kalmadı


Eskilere de cevap aramıyorum artık zaten


Yaşadığımı sorgulayamaz oldum







İçim öyle acıdı ki;


Ummak ve Yanılmakla,



Hep aynı hatayı hep aynı yerde yapmakla


Bunu bilmek nasıl da daha fazla acıtıyor


Bu sokağın bir çıkışı olmalıydı,








Ben girdiğimde güneşli bir bahar sabahıydı burada, cam önlerinde saksılarda sardunyalar vardı hatta, bahçedeki kamelyadan hanımelinin kokusu geliyordu, böyle güzel bir sokağın sonu mutlaka güzel bir yer olmalıydı


Nereden bilebilirdim ki, yürüdüm inançla her şeye rağmen yine de umutla


O yolun sonundayım şimdi


Karşımda buz gibi soğuk bir duvar duruyor


Bütün yollar kapalı artık, çıkmaz sokakmış döndüm arkama bir an şaşkınlıkla, arkamda bıraktığım o yol yürüdüğüm yol değil artık bütün evler virane, çiçek kokuları da yok, hava sisli ve puslu, is çökmüş heryere, karanlık bir sonbahar akşamı


Geri dönsem karanlık


Önümde gidecek yol yok


Şaşkınlıkla öyle hızlı çarpmışım ki duvara her yerim kanıyor şimdi


Filizkıran fırtınasında açan tomurcuk gibi kırılıyorum kanıyorum