Gülümsediğinde

Gülümsediğinde
nazlı ceylanlar inerdi
yüreğimin umut pınarlarına…
Kırkikindiler yağardı ansızın
gönlümün vahalarına…
Sen hiç bilmedin ama
bir derdin olduğunu anlardım
gözlerin daldığında…
İçim titrerdi
düşman kesilirdim seni incitenlere
hüzün dalgaları vururdu
gönlümün kıyılarına…
Sen hiç bilmedin ama
seni her düşündüğümde
yıldızlar sevgiyle gülümserdi
ruhumun semalarında…
Keyifle uyanırdı düşlerim
rengarenk şafaklara…
Sen hiç bilmedin ama
gözlerin değdiğinde gözlerime
yeşerirdi bozkırlarım…
Baharı yaşardım zemherilerde
sevda kuşları konardı
yüreğimin ucuna…
Sen hiç bilmedin ama
“Ne haber” dediğinde
denizine kavuşan martılar gibi
çığlık çığlığa kanat çırpardı sevinçlerim…
Sihirli bir el değmişcesine
silinirdi bütün hüzünlerim
günüm aydınlanırdı
güneşim batmazdı dağlarımda…
Sen hiç bilmedin ama
kabul etmek istemesem de
kış ortasında düşen şaşkın cemreler gibi
zamansız düşmüştüm sevdana…
Sen çoktan geçmiştin o yolları
mümkün değildi geri dönüşün…
Bilirdim vuslatın imkansızlığını
yollara düşesim gelirdi
ağlardım kuytularda…
Sen hiç bilmedin ama
yas tuttum ardından
uzaklara gittiğinde…
Tutunacak bir daldan mahrum kalan
sarmaşıklara döndüm…
Köksüz kaldım
öksüz kaldım
sensiz kaldım
şu koskoca dünyada…