Derin Yalnızlık

Gece düştü gözlerime yine
İçim sanki şehrin merkezinde bir karayolu
Ezilmişliğim çıkıyor su yüzüne
Ve bütün insanlar basıyor ömrümün yanık kokan saçlarına

Kalbim ağlayan bir kanarya oluyor birden
tüm sokaklarımı su basıyor
dolup dolup taşıyorum kendimden

Derin bir yalnızlığın ortasında
Tamamlanmamış bir şiirim sanki
Hiçbir sözcük yakışmıyor yanındakine
Hep bir yarım kalmışlık örtülüyor üstüme
anlamını yitiriyor düşlerim

Sisli bir sonbaharda kaybolmak vardı şimdi
hiç varolmamışcasına
yada gözlerinin karaltısında bir ışık süzmesi
hep varmışcasına