Şiir Dolu Sessizliğim

Bu yeni sayfayı senin için susuyorum,
bak şiirim geldi
Son belki, belki sonlardan biri yine
Bilinmezliklerim küskün,
şımarık bir dolu keşkeler ağzımın bir yerlerinde
Bu Eylül sessizliği pişmanlıklarda karar kılmış,
yapraklar düşerken
yoluna düşmüşüm,
sonra düşmüşüm kaldıranım yok
Ayağıma takılan tüm taşlarda el emeğim varmış meğer
Kendi coğrafyanda kaybettin beni
Kendimi her buluşumda
kaybettim seni
Kelimelerle çürütüyorum şimdi
adına biriken acıları,
Şarkılar söylüyorum tuhaf makamlarda,
oysa bilmez miyim
sen en sağır yarasın içimde,
içimin en dilsiz yerlerinde
Yarım elma gönül almanın
bağışlayıcı büyüklüğüne bile dargınım şimdi
Gördüğün rüyalarda artık olmayışıma sitem bile edebilirim
Her şeye küfredebilirim hatta, neden aramadan
‘’Ben böyle değildim yaşarken oldum’’ diyen bir şarkıyı alkışlayabilirim ayakta
Ölüm kriziyim şimdi, gelsem ne fayda

Bir kin fırtınası göremediğim gözlerinde okuduğum,
rakılar ağlıyor yudum yudum,
ve sensizliğin sarhoşluğu ayılmıyor
Kırgın duygularla dolu cepler de
kolay kolay boşalmıyor üstelik
Hiçbir gece hazır değilse de ansızın gidişlerine,
artık biliyorum,
hoşçakalımsı bir fısıltı duraksanmaz,
ve yanlış olan benim aslında
böyle sevmek bağışlanmaz