Saat Sabah Beş

Hava kararmış, neredeyse aydınlacak
Yavaş, yavaş ruhumda
Ve yağmur yağacakmış gibi hırçınken hava,
Kendimi bir yaprak gibi hissediyorum dışarda

Saat sabahın beş'i hafiften çakır keyifim,
Rüzgar esiyor delicesine,
İçinde beşiktaş civarından sahil kokuları
Belkide iki aşığın kavgasını duyuyorum rüzgara karışmış

Rüzgardan mı alkolden mi bilinmez sallanıyorum,
Bazen öyle acımasızki rüzgar
Üşüyorum, seni düşünüyorum,
Titriyorum

Düşünüyorum, sorguluyorum, üzülüyorum, ağlıyorum
Ama içime, ağlayacak cesaretim yok
Bir ara iki sevgili görüyorum yolda, sarmaş dolaş sevgi dolu,
İçim burkuluyor, öylesine korkuyorumki aşktan

Hah yağmurda yağmaya başladı işte
En sonunda bulutlarıda ağlattım halime
Hay aksi şemsiyemde yok
Neyse zaten önemide yok, boşvermişim kendimi

Yürüyorum, yavaş yavaş evime yaklaştım
Sokak ışıkları, yapraksız dallar, bomboş sokak
Sanki film gibi, bende filmin en komiği
Ama en hüzünlüsü, en yeteneksizi, hiç güldüremiyor

Kafamı kaldırıp bir ara aya bakıyorum
Sonrada kendime
Önümden geçen hamile kediden bile değersizim
Şu boş sokakta, şu boş saatte

Yağmurda iyice hızlandı
Bende adımlarımı hızlandırsam iyi olacak
Yoksa karamsarlığımla yağmuru bile alt edeceğim
En azından birşey benim hakkımda iyi düşünsün

İşte bizim sokak,
Yine aynı park, yine aynı yol, yine aynı binalar
Kapıyı açacağım ama biraz zorlanarak hah tamam açıldı işte
Bu binaya girince kendimi güvende hissediyorum nedense?

Aktör kapıyı açar, içeri girer, üzerini değiştirir,
Yatağına uzanır
Bu düşüncelerine birazda orada devam eder
Son duyduğu ses sabah ezanıdır, birde güneşin göz kırpışını hisseder yanağında

Uyur, uyur, uyur
Rüyasında ne mi görmüştür
Bilinmez Zaten oda hatırlamaz