Düşlerim Ve Senin İçin Yitirdim Gecelerimi

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Düşlerim ve Senin İçin Yitirdim Gecelerimi

I

güneşe koşmayı
yıldız saymayı değil
seni somut sevdim
çünkü ben kayıtsız bir mutluluğun ortasındayım
de ki bir yangın çıplaklığının içinden
çıkıp sana soyundum gecenin bir vaktinde
ve hüzün örmeyesin diye bana kar altındaki
ülke çocuklarını çekip çıkardım birer kan damlasından
de ki düşlerim ve senin icin yitirdim gecelerimi
oysa nar dudaklarını öpememenin esiriyim

hatta 24,00 sonrasının tatlı kayıtsızlığına bırakıp
kendimi
düşümde seni esir alabilme sevdasının onuruyum
kendimce

II

de ki koridorsuz bir gecenin merkeziyim
sonra öpüşlerinde

öyleyse dinle sayrısız sevişmelerin sesini
sen kent-soylu züppeliginin yangını, ben çöl
kuraklığının
içinden çıkıp gelen maviliği az, derinliği çok bir
gecenin
içindeki onurum

III

bu gün ne sen varsın ne de yağmur kurak,
pörsümüş ve sevişmeye arzulu dudaklarla bekledim
seni, çok
ey sevdam! yağmuru yok, kar&#039;ı yok bir gecenin
karanlığındayım sensiz

belki de bu yüzdendir geceleri
uyuyamayışım

belki de bu yüzdendir rengi kırmızı
kendi yok bir gül çizdim sana düşümde

belki de
bu yüzden mutluluğun tadındayım hala

IV

bugün yine yağmuru yok, kar&#039;ı yok bir gecenin
kıyısındayım

onlar gibi sen de yoksun, belki de seni
bir gül yaprağı gibi kitap sayfalarının bilinmez bir
yerine bırakıp tekrar tekrar arayacağım; yılmak
yok, bulacağım seni çünkü ben ateşin oğluyum

bu yüzden öğrendim sevmeyi bundandır saçının
telini, gözlerinin siyahlığını veyahut da hakiliğini
değil seni sevişim sana tapışım: tanrıçamsın

V

ama hayır! hayır! söyle! söyle! nasıl indiririm
yıldızları toprağa; körpe mavi umutlar düşerken
hain duvar diplerine
dinle ki öfkem gözlerinden büyük
hani hatırlasana ben ateşin oğluyum
ya promete

VI

ey sevdam! uzak ülkenin çocukları da
kucakladılar yağmuru, kar&#039;ı ve güneşi
ben de senin için şiir&#039;i
ve belki de promete
aaah ama neyleyim ki yalnızca seni mi yoksa

oysa ihanete uğrayan çocukları
onlar belki de hiç görmediler denizi

belli ki
hiç göremeyecekler denizi hani diyorum ki artık
bende hiç görmesem ama çok istiyorum biliyorsun
yağmurlu geceyi

çünkü ölüme yakındır zamanım

onlar hüzünsüz göçüp gittiler gülerek
uzak yıldızlara

dağlar boyu dirildiler

sonra
şafakla dirildiler

aurora&#039;yla geldiler
kar altındaydı onlar düşleriyle birlikte
ellerim uzak dokunamadım
göğü seyrettiler omuzlarında mavzerle
elleri yakın dokundular bana
beethoven&#039;ı senfonilerde dinleyemeden yiğit gittiler
ölüme
oysa sen ihanetin pençesindeydin mavi umutların
intiharında
oysa ben
güneşe koşmayı
yıldız saymayı değil
seni somut sevdim
çünkü ben
adı konmamış çocukların kavgalı gözlerindeyim
bu yüzden mutluluğun tadındayım hala

aurora: Yunan mitolojisinde şafak tanrıçası

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Düşlerim Ve Senin İçin Yitirdim Gecelerimi Düşlerim ve Senin İçin Yitirdim Gecelerimi I güneşe koşmayı yıldız saymayı değil seni somut sevdim çünkü ben kayıtsız bir mutluluğun ortasındayım de ki bir yangın çıplaklığının içinden çıkıp sana soyundum gecenin bir vaktinde ve hüzün örmeyesin diye bana kar altındaki ülke çocuklarını çekip çıkardım birer kan damlasından de ki düşlerim ve senin icin yitirdim gecelerimi oysa nar dudaklarını öpememenin esiriyim hatta 24,00 sonrasının tatlı kayıtsızlığına bırakıp kendimi düşümde seni esir alabilme sevdasının onuruyum kendimce II de ki koridorsuz bir gecenin merkeziyim sonra öpüşlerinde öyleyse dinle sayrısız sevişmelerin sesini sen kent-soylu züppeliginin yangını, ben çöl kuraklığının içinden çıkıp gelen maviliği az, derinliği çok bir gecenin içindeki onurum III bu gün ne sen varsın ne de yağmur kurak, pörsümüş ve sevişmeye arzulu dudaklarla bekledim seni, çok ey sevdam! yağmuru yok, kar&#039;ı yok bir gecenin karanlığındayım sensiz belki de bu yüzdendir geceleri uyuyamayışım belki de bu yüzdendir rengi kırmızı kendi yok bir gül çizdim sana düşümde belki de bu yüzden mutluluğun tadındayım hala IV bugün yine yağmuru yok, kar&#039;ı yok bir gecenin kıyısındayım onlar gibi sen de yoksun, belki de seni bir gül yaprağı gibi kitap sayfalarının bilinmez bir yerine bırakıp tekrar tekrar arayacağım; yılmak yok, bulacağım seni çünkü ben ateşin oğluyum bu yüzden öğrendim sevmeyi bundandır saçının telini, gözlerinin siyahlığını veyahut da hakiliğini değil seni sevişim sana tapışım: tanrıçamsın V ama hayır! hayır! söyle! söyle! nasıl indiririm yıldızları toprağa; körpe mavi umutlar düşerken hain duvar diplerine dinle ki öfkem gözlerinden büyük hani hatırlasana ben ateşin oğluyum ya promete VI ey sevdam! uzak ülkenin çocukları da kucakladılar yağmuru, kar&#039;ı ve güneşi ben de senin için şiir&#039;i ve belki de promete aaah ama neyleyim ki yalnızca seni mi yoksa oysa ihanete uğrayan çocukları onlar belki de hiç görmediler denizi belli ki hiç göremeyecekler denizi hani diyorum ki artık bende hiç görmesem ama çok istiyorum biliyorsun yağmurlu geceyi çünkü ölüme yakındır zamanım onlar hüzünsüz göçüp gittiler gülerek uzak yıldızlara dağlar boyu dirildiler sonra şafakla dirildiler aurora&#039;yla geldiler kar altındaydı onlar düşleriyle birlikte ellerim uzak dokunamadım göğü seyrettiler omuzlarında mavzerle elleri yakın dokundular bana beethoven&#039;ı senfonilerde dinleyemeden yiğit gittiler ölüme oysa sen ihanetin pençesindeydin mavi umutların intiharında oysa ben güneşe koşmayı yıldız saymayı değil seni somut sevdim çünkü ben adı konmamış çocukların kavgalı gözlerindeyim bu yüzden mutluluğun tadındayım hala aurora: Yunan mitolojisinde şafak tanrıçası