Anla Ki Herkes Değilsin !

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Anla ki Herkes Değilsin !

Bİr vicdan ayaklanmasına doğru genişlerse kalbin/ şiir gibi yürürse ince ve narin…
Anla ki herkes değilsin!

Gel sevgilim biraz soluklanalım

Çok düştük biraz soluklanalım

Maviye çalan bir çocuk geçsin gözlerimizden

Kara bir günü daha ifşa ettik mavilenelim

Bir geceye daha sızdığımızın resmidir bu, bir karanlığı daha patlattığımızın

Çok sesli bir koro orotoryomuzu yapın

Cümlelerin arasından sızıp bulanık bir ırmakta sır olalım

/ Son virdine yataklık yapacağımız bir derviş bulalım

Çıtı pıtı bir kente, tedavülden kalkmış ağır nefeslerle girelim

Ve kenarı çentikli bir bilboardın tam ortasına bağdaş kuralım

Gel sevgilim, kapısı çalınmış evleri, yüzüne bakılmayan yetimleri hırkamızın altında, yüreğimizin boşluğunda saklayalım

/

Ah toprak künhüne varamadığımız rüyalar, kaç yerinden çatladı bir tohum, sis neden ellerimizden akar, hangi işaret bu kumpası bozar ve gözlerin neyin rengine çalar?
Bir geceyi daha bölelim, bir dilim sana bir dilim aç kurtlara…
Dudaklarım mühürlendi sevgilim sandım yeryüzü mühürlendi

Tenimde zahit bir ateş

Ey aşk suretinde gelen yalan

Kocaman bir yüreğe değer gibi geçtin sokaklarımdan

Ne kadar da sırnaşık bir heyüla göğümüzde asılı kalan güneş

Dışın zaptedilmez harami

İçin sevgilim uyut beni

Ruhumuzu darp eden isyan, erimez de saçaklarımızdan sarkarsa ihanet

Cinneti o zaman sözlerinde tutuklu kalmış susuşlarım say

Kabil emziren bir zamanla sürgit yoldaşların kahrı düşlerimizi kundakladığında bir sen bil herkes değilsin

Ruhumuzun aynasında saklı kalan bir vahadır örgütlenmiş bu bahar

Sen bilirsin bu kokuyu, yusuf’un zindanındaki küf, bu buğu

Üzerimize serpilmiş kıyımdır; ya coğrafyamız talan ya da sevincimizin atıldığı bu dipsiz kuyu

Alnımızın çatından sarkıtılmış sarkaç mahşerin tam ortasından geçip hüznümüze dokunuyor

Ve ruhumuz sevgilim ölüm görmüş yalnızlıklara gömülüyor

Uzatmalı bir iklim bu

Hiçbir şey kadar masum

Buğday teninde bir sözcük düşer kalbine

Başak renginde bir bahar çağır

Ağlayan coçukların gözyaşlarnı çal

Sıkılmış bir yumruğun öfkesini tasdik et

Ve öğret bana sevgilim demirin ve mizanın kavlince
Nedir sabrımızın gergefine takılıp kalan bu ayrıksı
Bu sukunet…

Ömer İdris Akdin

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Anla Ki Herkes Değilsin ! Anla ki Herkes Değilsin ! Bİr vicdan ayaklanmasına doğru genişlerse kalbin/ şiir gibi yürürse ince ve narin… Anla ki herkes değilsin! Gel sevgilim biraz soluklanalım Çok düştük biraz soluklanalım Maviye çalan bir çocuk geçsin gözlerimizden Kara bir günü daha ifşa ettik mavilenelim Bir geceye daha sızdığımızın resmidir bu, bir karanlığı daha patlattığımızın Çok sesli bir koro orotoryomuzu yapın Cümlelerin arasından sızıp bulanık bir ırmakta sır olalım / Son virdine yataklık yapacağımız bir derviş bulalımÇıtı pıtı bir kente, tedavülden kalkmış ağır nefeslerle girelim Ve kenarı çentikli bir bilboardın tam ortasına bağdaş kuralım Gel sevgilim, kapısı çalınmış evleri, yüzüne bakılmayan yetimleri hırkamızın altında, yüreğimizin boşluğunda saklayalım / Ah toprak künhüne varamadığımız rüyalar, kaç yerinden çatladı bir tohum, sis neden ellerimizden akar, hangi işaret bu kumpası bozar ve gözlerin neyin rengine çalar? Bir geceyi daha bölelim, bir dilim sana bir dilim aç kurtlara… Dudaklarım mühürlendi sevgilim sandım yeryüzü mühürlendi Tenimde zahit bir ateş Ey aşk suretinde gelen yalan Kocaman bir yüreğe değer gibi geçtin sokaklarımdan Ne kadar da sırnaşık bir heyüla göğümüzde asılı kalan güneş Dışın zaptedilmez harami İçin sevgilim uyut beni Ruhumuzu darp eden isyan, erimez de saçaklarımızdan sarkarsa ihanet Cinneti o zaman sözlerinde tutuklu kalmış susuşlarım say Kabil emziren bir zamanla sürgit yoldaşların kahrı düşlerimizi kundakladığında bir sen bil herkes değilsin Ruhumuzun aynasında saklı kalan bir vahadır örgütlenmiş bu bahar Sen bilirsin bu kokuyu, yusuf’un zindanındaki küf, bu buğu Üzerimize serpilmiş kıyımdır; ya coğrafyamız talan ya da sevincimizin atıldığı bu dipsiz kuyu Alnımızın çatından sarkıtılmış sarkaç mahşerin tam ortasından geçip hüznümüze dokunuyor Ve ruhumuz sevgilim ölüm görmüş yalnızlıklara gömülüyor Uzatmalı bir iklim bu Hiçbir şey kadar masum Buğday teninde bir sözcük düşer kalbine Başak renginde bir bahar çağır Ağlayan coçukların gözyaşlarnı çal Sıkılmış bir yumruğun öfkesini tasdik et Ve öğret bana sevgilim demirin ve mizanın kavlince Nedir sabrımızın gergefine takılıp kalan bu ayrıksı Bu sukunet… Ömer İdris Akdin