Kopkoyu Bir Yalnızlık Demledim Kendime. Yanında Mı?

Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanında ne kızarmış ekmek kokusu, ne de annemin yağlı, reçelli ekmekleri Kopkoyu, bir yalnızlık demledim kendime


Önce bir eşik yaptım, en soğuk mermerden Yetmedi Ardından bir sıra duvar ördüm, en kalın taş bloğu ile, sadece bir sıra Yine yetmedi Ardından bir sıra, bir sıra daha Ben bir koydukça, beş koydu yaşam Örüldükçe örüldü, yükseldikçe yükseldi


Duvarlarından ışık sızmıyor surlarımın Kopkoyu bir karanlık ördüm kendime


Şimdi güneşin ne doğuşu, ne batışı görünür oldu buralardan Yok artık mavinin yeşile çalan tonları Yok artık pembe, beyaz pastel bir bahar


Çok zamandır kumdan kale yapıp, bir dalganın alıp, götürüşünü beklemedim Çıplak ayakla kumsalda koşmadım Deniz kabuğu toplamadım Çok zaman oldu, nilüferlerin yaprağından, tırtılın umuduna kanat açmayalı


Çok zamandır yağmura yakalanmadım Saçlarımdan süzülmedi damlalar Çok zaman oldu, gökkuşağı görüp, çığlık atmayalı Çok, çok zaman oldu pencerenin buğusunda bir resmin kayboluşunu beklemeyeli


Çok zaman oldu fotoğraf makinemle yaşamın bir karesini dondurmayalı Bir bahar dalından düşen çiğ damlasını yakalamayalı Bir şelalenin sesini resmetmeyeli


Çok zaman oldu, minik ellerle beraber dev bir kardan adam yapmayalı Kar topundan kaçmayalı Kara yatıp, iz çıkarmayalı Çok, çok zaman oldu


Çok zaman oldu bir şarkı tutmayalı, yüksek sesle bir şarkıya eşlik etmeyeli Kahkahaların sığmadığı bir odada bulunmayalı, sessiz film oynamayalı Çok, çok zaman oldu şen şakrak bir şarkının notalarına tutunup dans etmeyeli


Yüreğim bir serçenin kanadı üzerinde atmıyor uzun zamandır

Kopkoyu bir yalnızlık demledim kendime Yanında mı? Sadece kalemim ve göz yaşlarımla ıslanmış satırlarım