Mevsimsiz... Ay Fersiz

Yalnızlığım azıyor kalbimdeki yaralarım kanadığında,
Kendime ait sebepler uyduruyorum
Zamansız bitirdiğim sevdalara istinaden…

Yıkıyorum kalbimin başköşesinde oturan
Aşkın saltanatını
İki hüzün bir sevda demlendirip
Sana susadığımda
Sensiz içiyorum
Beni de alıp yanında götürmelerini

Kendimi acılardan korumak için
Korunaklı duvarlar örüyorum kalbime
Sevda yaralanmasından
Kaçabilmek niyetiyle,
Gecelere adadığım adını sayıklayarak
Arşınlarken kendimi

Şimdilerde;
Bana sevdadan kalan caddeler
Sokaklar köşe başları
Başıboş yalnızlığımın adını taşıyor
Kalan rüzgarınla savrulurken
Loş ışıklarında ayrılığımızın ilanları

Zorlanıyorum işte
Sensizliği öldürmeye çalışırken
Kaldığım ıssız diyarda
Kalabalıklara gömmekte kar değil
Kırık bir kalple
Geçmişime de borçlu kalmışken

Ve senden habersiz hala
Umursamadan önceden seni sevipte
Sonrasında herkesi sevmişliğimi;
El bana gece derken
Ben bana karanlığım
İntihar koymuşum bilmeden
Bendeki mevsimin,
Bendeki sevmenin adını