Son Söz Dewami ( 3 )

Duyamadın mı yar…
Ellerinin değdiği her şeye sevdamı haykırdığımı…
Baktığın her yerde aşkın fısıltılarını duyamadın mı?
Kalede yanarken yeşil ışıklar, biraz hoyrat eserken bu kente rüzgâr, biraz solgun dururken bu kentte akşamlar, biraz huysuzlaşırken parkalarda ateş yakan sevdalılar, biraz daha içten ağlarken bu kentte kahrolmuş kaldırımlar, biraz daha üşürken geceleri bu kentteki boş duraklar, biraz farklı yağarken bu gece kente hüzzam yağmurlar, biraz daha kendini kaybederken bu kentte çıkmaz yollar, biraz daha sessizliğe bürünürken bu kentte mezarlıklar, biraz daha dağılırken bu kentteki okullar, biraz daha yanarken bu gece özlemin yüreğimde, biraz daha soğuturken benliğimi bu kanımı donduran sahne, biraz daha hasretin dozunu arttırırken bu yorgun yüreğimde, biraz daha sesim azalırken ve konuşamazken dilim tutulurcasına hayalin gözlerimin önünde gelirken, kendimi asarken yine bu hazin gecelerde, sesim karışırken bu kentin her bir milimetresine, hala duymuyor musun yar sensizliğe attığım bu vaveylaları…
Duymuyor musun ağaçların kanını akıtıp seni kazıdığımı…
Duymuyor musun her an yüreğimde gözlerini taşıdığımı…
Duymuyor musun kaldırımları söküp de hasretinin üstüne fırlattığımı?
Gözlerimdeki yaktığın ferlere, gecelerin gölge düşürdüğünü duymuyor musun?
Günahsız bu sevdamı sana heba ettiğimi duymuyor musun?
Önümdeki tüm yollara seni haykırdığımı, arkamda kalan tozlu yarınlara sevdamı fısıldadığımı duymuyor musun?
Önümdeki geçmişlerde sana olan bu amansız ümitlerimi, arkamdaki yarınlarda tüm gülüşlerine bağır çağır aşk söylediğimi duymuyor musun?
Mavi güllerin her yaprağına fısıldadığım sevda türkülerini, her yaprağına haykırdığım hasret dolu gecelerimi, her yaprağına fısıldadığım mutlu dualar düşlerimi, her yaprağına haykırdığım sensiz ölüp gittiğimi duymuyor musun? Duymuyor musun yar, hasretinin diyarında esen, pencerene vuran bu badiresiz rüzgârları…
Ne görmek istiyorsun yar… Ne de duymaktır dileğin…
Bir an önce sensiz ölüp yitmemdir galiba senin isteğin…
Haykırmak… Ağlamak… Yanmak bahaneymiş yar… Duymak istemeyene dünyayı yıksan yine de yetmezmiş…
“Üzülmem ki hayalle avunmaktan
Kendime tutunurum gözlerinde
Gözlerin için kendimi yakmaktan
Başka çare var mı ki yüreğimde
Üzülmem ki hayalle avunmaktan”


Sen yoksun… Yoksun yar…
Her saniye hayalinle avunayım derken, hayalin vurur beni sırtımdan…
Hayalinin omzuna başımı dayayıp, SEN diyerek ağladığımı bilmiyor musun yar?
Hayallerin tutarken bu sensizlikten üşüyen ellerimi, hayalinle bile mutlu olduğumu bilmiyor musun?
Bir bakışın aklıma gelirken, bin defa ağladığımı bilmiyor musun?
Geçtiğin yollarda yürüdükçe, yüreğimin dağıldığını bilmiyor musun?
Seni gördüğümde paramparça olduğumu bilmiyor musun?
Seni görmediğimde, görmek için paralandığımı bilmiyor musun?
Dinlediğim şu şarkıların her notasında sana doğru hicrete çıktığımı bilmiyor musun?
O gözlerin benim Ensar’ım olduğunu bilmiyor musun?
Saçlarından Miraç’a çıktığımı bilmiyor musun?
Ellerinin benim Burak’ım olduğunu bilmiyor musun?
Yüreğime senin adının nurlarla yazıldığını bilmiyor musun?
Kirpiklerine bağlanıp her gece, gözlerinin yangınlarına atıldığımı bilmiyor musun?
Senin hayallerin, o yangınları gül bahçesine çevirdiğini bilmiyor musun?
Yokluğunun dipsiz karanlık kuyularına atıldığımı, her gece Ferhat kazmasını yüreğime vurduğunu, her gün sensizliğin çöllerinde Mecnun gibi yanarak dolandığımı, seni göremediğim zamanlarda Züleyha misali aşkın zehrini yudumladığımı, her karanlık indiğinde Kerem gibi saçlarında değil de, saçlarının hayalinde kavrularak yanıp kül olduğumu, bülbül gibi saçlarımı yolduğumu, belki bir gün bu gözlerime bakar ve belki bir gün bu üşüyen ellerimi tüm yüreğiyle ve tüm sevgisiyle tutar deyip hayallerle avunduğumu, bu avuntularla kendime tutunduğumu bilmiyor musun? Seni ne çok sevdiğimi…
Bu son şiirim sana yar… Bu son şiirim…
Bu son haykırışım, yüreğindeki o bir parça bile olsa kaldığına inandığım sevgiye…
Bu son haykırışım, gözlerindeki o sönmeye yüz tutan ama hala en parlak olan yıldıza…
Bu son haykırışım, yakışıksız da olsa haykırışlarım…
Sevdayı unutan yüreğine, intikamla yanan gönlüne, soldurduğun bu mavi güllerle son haykırışım…
Son haykırışım, göl diplerinde açan mor menekşelerin gölgesi düşerken bu kara toprağa…
Ölüm fermanımı yazarken bu gece senin hayalin, ak kefenden daha da ak olan bu sevdamı giydirin üzerime diyorum…
Yokluğuna gömmek isterken senin hasretlerin, kara topraktan daha kara olan sevdamı örtün üzerime diyorum…
Sıram ne zaman gelir bilemem…
Ne zaman biter bu son haykırışlarım…
Ne zaman giderim bu vicdansız dünyadan…
Ne zaman biter bu son şiirlerim…
Ne zaman gerçek bir sevdayla adam gibi gülebilir bu ağlayan yüreğim… Ne zaman kahretmez bu sensizlikler…
Ne zaman durdurur senin hasretlerin beni sırtımdan vurmayı…
Ne zaman solar umutsuzluk otları…
Ne zaman açılır bu umudun yolları…
Ne zaman kapanır sensizliğin kolları…
Ne zaman silinir bunca sensizlikler…
Ne zaman bırakır bu yüreğim, seni adam gibi sevmeyi…
Ne zaman küfreder arkandan…
Ne zaman tanımaz seni bu gönlüm…
Ne zaman unutup, ne zaman siler seni düşlerinden…
Ne zaman avunmayı bırakıp, ne zaman açılır bu gemi mavi düşlere…
Ne zaman yıkar hayallerini, ne zaman sitemler başlar…
Ne zaman gönlüm senden vazgeçip, ne zaman yeni bir yar seçer…
Ben seni inan ki çok sevdim yar… İnan ki çok sevdim…
Sen hiçbir zaman olmasan bile yanımda, inan ki bu sevdam dolaşacaktır ölüne dek kanımda…
Yani mavi gül; hiçbir zaman silemeyeceğim seni yüreğimden…
Hiçbir zaman açılmayacak bu gemi denizlere, çürümeye yüz tutsa da yokluğundan… Seni sevmekten vazgeçmeyecektir… İNAN!
“Ve anla Dila, sana olan aşkı
Hasreti biç, özlemi al gönlümden
Bir özlem, bir hasret Ölüm sonrası…
Mutluluğu bildim hayallerinden
Ve anla Dila sana olan aşkı”


Bu aşkta hiçbir çare yokmuş yar… İşte ben, bu çaresizliği sevdim…
Gözlerine sürüldüğüm gecelerde yanmakmış bu sevdanın çaresi…
İşte ben, o gözlerine sürülmeyi, hasrette sürgün kalmayı sevdim…
Avuçlarında kaybolmak değil, avucunun hayallerinde yüreğimi bırakabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, avuçlarının hayallerinde kaybolup gitmeyi sevdim…
Bu zehir zemberek gecelerde ağlayabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, gözyaşlarımla yaptığım bu tufanlarda yüzmeyi sevdim…
Bu tufanlarda ümit gemilerini batırabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, yokluğunda batırdığım düşlerimi sevdim…
Karanlıkların içinde bile karanlığa hasret kalabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, bu aydınlıklara hiçbir zaman çıkamamayı sevdim…
Hasretlerle kendi kendini yakabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, bu yangınlarda yalım yalım yanmayı sevdim…
Dayanamayıp da hasretlere, Azrail’e meydan okuyabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, Azrail’e her gece bu kafa tutmalarımı sevdim…
Hayalini zincir yapıp da, yüreğimi sensizliğe mahkûm etmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, idamlık bir mahkûm misali sonumu beklemeyi sevdim…
Bu son şiirim deyip de hala şiirler yazmakmış bu sevdanın çaresi…
İşte ben, son şiirim deyip de hiçbir zaman sonuncu olmayan şiirlerimi sevdim…
İçtiğim her damla suya hasretini katabilmekmiş bu sevdanın çaresi…
İşte ben, sularımın tadını değiştirmeyi sevdim…
Her şarkının nakaratında asılı kalmakmış bu sevdanın çaresi…
İşte ben, hep asılıp da bir türlü ölememeyi sevdim…
Bu sevdanın çaresi uykusuz kalabilmekmiş…
İşte ben, tüm uykuları bıçaklamayı sevdim…