Bedelini Yüreğimle Ödediğim En Masum Günahimdin ...

Varlığın acı veriyor olsaydı bana;

Seni ölümüne sevmez,


Gelmeyeceğini bile bile seni beklemezdim hala


Ben sensizlikte bile "seni yaşıyorum" sevgili ”


Mevsim, sonbahara akarken ben de sana geliyorum Elimde yokluğun yüreğimde suskunluğunla sana geliyorum sevgili Ilık bir Eylül gecesi kentin yorgun kaldırımlarında tanıdık kelimeler arıyorum sevdana dair Sana dair tek bir kelime yeterdi bana Tek bir nefes bile gülümsemem için yeterdi bana Sensizlikte kanarken sol yanım, ben hep seni düşledim zembereği kırılmış zamanın avuçlarında Seni aradım güneşin sıcak alnında, senin ellerini aradım yağmurun ıslak dualarında

Unutmadan sevgili; gittin diye meteliksiz bir intiharın ayakuçlarına boynunu büken bir kukla olmadım hiçbir zaman

Gittiğin gün kansız ve acımasız bir ihtilalin demir kelepçeli zamanlarından kaçıp sen diye ipsiz uçurumlara sığındım Yokluğunda kimi zaman bir çocuk gibi koynunda ağladım kimi zaman kirpiklerinden ıslak yağmurlara kaçtım Sensizlikte her gece arsız fırtınalarına göğüs gerdim ve esrarkeş yangınları sen diye koynuma alıp yüreğimde közledim yalnızlığının ıslak çığlıklarını Evet gittiğin gün sen kokan kelimelerim çıplak kaldı dudaklarımda Yüreğim gözyaşına asılı kaldı gözkapaklarımda Ama hiçbir zaman boynumu bükmedim yokluğuna Pes etmedim sensizlikte kıyılarıma vuran hasret dalgalarına Direndim, savaştım yalnızlığınla Kan revan içinde kalsam da, bilmediğim fırtınalarda sensiz savaşsam da ben hiçbir zaman “ yalnızlığına “ yenilmedim sevgili



Gittiğin günden beri tek bir kelime konuşmadık seninle Giderken seninle gitti taze baharlarım Yetim kaldım mevsimlerin koynunda Gözlerindeki sıcaklığı aradım güneşin sınırsız coğrafyasında Seni sordum memleketimden göçen turnalara

Ama bulamadım seni

Yüreğimin derinliklerinde kaybetmiştim seni

Aldığım nefeste, hayata bıraktığım her gülüşte seni aradım Bulamadım işte

Ucube binaların nemli duvarlarına dayanıp sana ağladım Dudaklarımı kapatıp kelimelerimle yalnızlığına ağladım Ama hiçbir zaman ne kadere ne de sana isyan ettim Gittin diye hiçbir zaman suçlamadım seni Varlığına küfürler edip arkandan beddualar savurmadım hiçbir zaman

Gitmiştin beni “ sensiz “ bırakarak

Gitmiştin aramızda yaşananları bir kibritle zamansız yakarak

Ama gittin diye hiçbir zaman unutmadım seni

Yokluğuna inat yaşattım seni

Gittin diye bir ikindi vakti kefensiz satırlara gömmedim seni Varlığın bana hiçbir zaman acı vermedi ki ben seni gidişinle suskunluğuna gömeyim sevgili…

Seni “ sen “ diye sevdim ben Varlığına inat yokluğunda bile sevdim seni Sana duyduğum sevgim bir günlük olsaydı eğer; seni “ sensizlikte “ bile yaşatmazdım sevgili Seni hiçbir zaman “ acılarımın metresi ” diye sevmedim ki ben Ben yüreğindeki sıcaklığı, tenindeki saklı baharları ve gözlerindeki ıslak gözyaşları sevdim

Seni hep " aldığım nefes " bildim

Yüreğime dokunduğun için, yarım bir adamı sevginle tamamladığın için sevdim seni


Sen bana “ bir ömür “ uzakken ben sana bir nefes kadar yakınım sevgili

Gelmeyeceğini bile bile ben hala seviyorum seni “





Gün gelecek,

Adımı unutmak zorunda kalacaksın

Puslu gecenin yorgun sabahında

Bir kibrit çakıp yaşananlara,

Tek tek yakacasın benli hatıraları

Ömür defterinin en masum günahında


Duvarlarında asılı takvimlerden düşen

Bir gün gibi,

Ağladığında yüreğine gömülen

Bir hüzün gibi

Yavaş yavaş eriyeceğim dudaklarında

Ama ben sana inat,

Yokluğuna inat,

Bedenimle közleneceğim günahlarında




Seni benden alan kadere,

Tek bir kelime etmeden

Seni içimde yaşatacağım


Çünkü sen benin;



“ Bedelini yüreğimle ödediğim

En masum günahımdın…”