Aklım Karakış

ben seni yaralarından tanıdım

ecelime son kurşundun deli davalım

n'olur bulutsuzluğuma darılma

dudağında bizi gül

kıyametime adım kala

beni senden alma


aklım kara kış

ellerim seni üşüyor

bugün günlerden soğuk


ben aysız gecelerde

çocukluğuma mektup yazardım

ah çocukluğum kağıt gemilerim

düşlerim dudaklanıyor


sesin kokuma gizli

yıldızları sönük gecelerde

dilime yağmursun


gözlerini uyuyorum her gece

bu kent içimin bahçesi

gemilerim çözülüyor yüreğine

ellerinle okşuyorsun

bilmiyorsun

kendi bakışlı kız

ömrümün kırçıl masalısın

uçurumlar vaadetme bana

yaralısın