Kı..Ya..Ma..Dım..!

Öldürecektim seni bende

Kendimde o gücü bulabilseydim eğer

Sindiremeyecektim senden kalanları benden uzak mezarlara koymaya!!!

Diyar diyar dolaşıp yine içime gömecektim seni en sonunda

”Ben demiştim” diyenlere, üzüntümü belli etmemek için kuşandığım mekanik tebessümlerimin ardındaki yaşlarla sulayacaktım taze mezar toprağına ektiğim çiçekleri


Ama ben seni içimde öldürmeye kıyamadım


Başarabilseydim incitecektim seni

incinmişliğimin verdiği cahil cesaretle


Ne var ne yok sayıp dökecektim karşına geçip

Kendimi hayrete düşürürcesine birer tokat gibi vuracaktım hiç kullanmadığım o ağır lafları


Kıracaktım seni binbir parçaya ayırana kadar


Duvardan duvara fırlatacaktım sevgi diye önüme sunduğun hastalıklı duygularını


Ama ben seni incitmeye de kıyamadım


Elimden gelseydi unutacaktım seni

Gözlerimden silecektim hayalini ve dilimden adını

Duman duman atacaktım seni bu şehirdeki tüm bacalardan;

ama soluduğum havaya karışıp yine dolacaktın ciğerlerime

Onlarca damla döküp göz pınarlarımdan akıtacaktım seni sevgimin atığı diye ama ıslaklığın kalacaktı elmacık kemiklerimde

Bu kez de tenimin tuzuna karışacaktın


“Sözümü tutacağım ,adını anmayacağım”nağmelerini dinleyip neyi unutacağımı unutacaktım seni unutayım derken


Zaten ben seni unutmaya da kıyamadım


Ne kadar çabuk geldi ayrılık


Oysa daha yeni başlamıştık birbirimize ayak uydurmaya,

daha doğrusu ayak uyduramamaya

Nedensizliklerin iç çekişlerini dinlerken vedalar bozdu suskunluğumuzu

Bana mıydı kızgınlığın yoksa kendine mi anlamadım

Kaçar gibi veda ettin

Oysa ben seni sevmelere doyamadım!!!


Öldürecektim seni

İncitecektim seni

Unutacaktım seni


Ama lanet olsun!!!


Kıyamadım!


Oysa ben seni sevmelere doyamadım