Seni Uzaklardan Sevmeyi Bile Seviyorum..

Yaşanıp bitmiş bir " gün " gibi

Akıp gitmiş bir " sel " gibi

Gün gelir unutursun herşeyi


Sonra da tüm yaşananları gömersin yalnızlığa


Ama seni bir kere yazmışken satırlara

Ancak ölüm ile unuturum seni"


Yine sensizliği yazıyorum akşamın gözlerime düştüğü anlardaDünkü takvimlerden devraldığım hüzünleri toplayıp yine yokluğunu kanatıyorum duvarların beni anlamadığı dar vakitlerdeKağıt, kalem bir de cümlelere sığmayan yokluğunBir türlü öldüremediğim bir türlü yenemediğim dilsiz suskunluğunHerşeye inat yazıyorumSeni " sana " anlatıyorum


Aslına bakarsan; sensizliği yazmak o kadar çok zor ki Gidişinden sonra sıva tutmaz duvarlarla konuşmayı denedim ilk önceleri Sonra susmayı denedimAma yapamadım Sensizliği yenmeyi başaramadımBir zaman sensiz yaşamaktansa " ölmeyi " bile yeğledim Biliyorum sensizlik ve ölmekAma bil ki, bir kez ölmek bile sensiz geçen her gün çektiğim ve her sabah gün doğumuyla başlayan ızdırabtan bile iyiydi


Yokluğunda tüm cümlelerim öznesiz, tüm yüklemlerim devriktiSenden sonraki her gece üzerime örttüğüm karanlığın içinde " gözyaşlarının " koyununa girdimBazen de gögsüme soğuk taşları alıp uykusuzluğu girdim sensizliğe akan gözlerimeZamanla susmayı öğrendim sonra da sabrıSonra da yazmayıBu kolay olmadı inanSensizliği yazmak ve sensiz yaşamak o kadar zordu ki; kelimelere sığmadı sensizlikHiçbir mutluluk dolduramadı yüreğimde açtığın boşluklarıKoskoca bir yara oldun bendeHep sana kanadım, hep sana nefes aldım


Ey gözyaşlarını karakış,

Gülüşlerini bahar bildiğim sevgili;


Sensizlikte kanayan dudaklarımı ancak toprakla silebildim, ıslak kirpiklerimi ancak güneşle kuratabildimYüreğimin şakağına " soğuk ayrılığı " dayayıp her gece bir cümleyi intihar ettim yüreğimin damarlarındaYaşarken " yüreğimin katili ", nefes alırken tüm ayrılık cinayetlerinin tek faili oldum


Yüreğimi " bedenime " gömerek öldürdümKefensiz bir ikindi vakti " yalnızlık " mezarlarına defnettimBir daha sevmemek üzere Bir daha acı çekmemek üzere yüreğimi " hatıralara " gömdümGömdüm dediğime bakma sen sevgili


Sen bende varolacaksın ben sende öldürülmek zorunda olsam daSen hep bende kalacaksın " sen hiç bana gelmesen de "


Şimdi bu satırları okuyup " sana sitem " ettiğimi düşünme sevgili Ben sadece seni yazıyorum Artık ayrıyız, artık birbirine iki yabancıyızSen bana yabancı, ben sana yabancıSakın bana yazma deme sevgiliKavuşabildiğimiz tek yer öznesi senin, yüklemi ben olduğum cümlelerBırak ta aynı cümlenin içinde yan yana omuz omuza olalım sevgiliSen ve benAma bu satırları okuyup yüreğine dokunuyorsa söyle ne olurTek bir kelime etmem


Dudaklarımı " sensizliğe " mühürler, ömür boyu " sana " susar tüm kelimelerimSeni " sensiz " yaşatmayı başarabilen bu yürek, merak etme harf harf susmayı becerebilirTa ki ölüm dudaklarıma sürülürken İşte o an; dudaklarımdaki son kelimede " adın " olacak


Yazmalıydım çünkü sensizlikte üzerime çullanan arsız fırtınalara karşı tek sığınağım " senli satırlardı" sevgili


Bazen sen diye bildiğim gizli öznelerin koynunda ağladım, bazen de senin sıcak yüreğin diye devrik cümlelere uzanıp çığlık çığlığa bağırdımSen duy diye değil; beni ölüme sürükleyen hayatla savaşabilmek için sana tutundum


Seni " sana " yazarken klavyenin her tuşu sanki senin ellerindiHer cümle, her satır senin yüreğin kadar sıcaktıYazmalıydım sevgili çünkü senden sonra sadece satırlarla yoldaş oldum


Seni anlattım onlaraSensizliği kanattım dudaklarındaBen anlattım, onlar dinlediŞimdi ne olur bana " yazma " deme sevgili


Senden geriye ne resmin var gözyaşlarımı bırakabileceğim ne de sıcak bir ellerin var hayata yenik düştüğümde avuçlarına son nefesimi bırakabileceğim

Ne olur beni anla sevgiliİnan bu satırları sen geri dön diye, ipotek altına alınmış gençliğime gel diye yazmıyorum


Hem " ikinci el hüzünlerimle " sana iyi bir yaşam, iyi bir gelecek sunamam benBen yarım cümlelik bir adamımOysa senin gözlerinde mavi ufukları görmüştümAlabildiğince geniş, aladildiğince mavi


Ne olur anla beni sevgili Yazmalıyım ve yaşamalıyımYüreğimi karanlık duvarlara çarpmaktansa seni " yüreğimde ölümsüzleştireyimEzelim ol yüreğimin ipotekli satırlarında


Ebedim ol mutlulukları vaat edilmemiş yarınlarımdaBırak beni, dua dua yazayım seniEğer yazmasam, eğer satırların koynuna girmezsem sensizlikte depreşmiş devasa fırtınaları, yüreğimde kanayan çığlıkları ancak ölüm susturabilir sevgili Ya da soğuk merminin ucuna işlenmiş birkaç intihar cümlesi


Bana ait olmadığın halde aldığın her nefesi kendime " mutluluk " addettiğim sevgilim,


/ ey benim içi kelimelerle doldurulmayan yalnızlığım/

Ben sensizlikte intihar etmeyi değil;


Ben seni " uzaklardan bile sevmeyi " sevdim ki

Ben sensiz ölmeyi değil;


Senin bir yerler de bensiz olsa da " nefes alıyor olmanı " sevdim


Sen bana ait olmasan da;

Ben senin varolduğun bu dünyada " yaşamayı " seçtim sevgili