Bir Çocuğun Ağlamaklı Gözleriyle Yazacağım Sana Bu Akşam

Bir çocuğun ağlamaklı gözleriyle yazacağım sana bu akşam… bir şairin mısralarını oluşturması gibi yada bir ozanın türküsüne notaları yerleştirmeye çalışması gibi Artık senden kalanları hayatımın içimden ayıramıyorum… Kendime verebileceğim bir şans daha yok gibi geliyor bana o kadar çoksun ki yaşadığım şehirde o kadar çok her yerde sen varsın ki… kurtulamıyorum yüreğimden… yüreğimi gömmek istiyorum çobanların bile ulaşamayacağı yaşlı bir tepeye kuşların bile gitmeye cesaret edemeyeceği bir yere o kadar uzaklara gömmeliyim ki hiç kimse bulup seni sevdiğim kadar birbaşkasını sevmeyi denememeli…

Bir zamanlar seninle düşlediğim bir çok şey vardı düşlerinde seninle olmak gibi mesela düşlerine girmek gibi senin beni düşündüğünü hissetmek isterdim hep seninle hayatımın gittiği yere kadar gitmek ardıma bakmadan seninle yürümek isterdim yollarda… bağırmak isterdim bazen sana sevdiğimi duyacak ve bana gelecekmişsin gibi hayaller kurardım dedim ya; hayaller… yüzlerce belkide binlerce kez aynanın karşısına geçipte sana sevgimi nasıl anlatacağımı yada anlatabileceğimi denedim saatlerce… oysa sen bunu hiçbir zaman yürekten söylememe izin vermedin
haykırmak isterdim sanki duyacakmışsın gibi
Güneş taşınır giderdi bu şehirden ben sokak lambasının altında düşen yaprakları sayardım sonbahar akşamlarında rüzgarlar şarkım olurdu
gökyüzüne bakardım bazen yıldız kaysada bi dilek tutsam diye dileklerimin en baş kelimesi hep sen olurdu… sırf adını daha çok cümlelerime yerleştireyim diye kimsenin anlayamayacağı satırlar yazardım… kağıdım bitene kadar
Ey unutamadığım… adına binlerce satırlar yazdığım… gelmeyeceğini bile bile yollarına baktığım… nerelerdesin… yüreğimdeki sevdalar düşmek üzere… artık zamanın bile seni bana getiremeyeceğini anladım… bilki artık tek aklımda kalan kelime senin adın… satırlara yazabildiğim tek kelime yine sen… gözlerimin önündeki tek hayal sen kaldın… anlamını yitirdi bu şehir… artık gitmem lazım kalemim yorulana kadar… yazardım seni…