Kudüs’Te Son Osmanli Askeri

Müthiş bir hadise, göz yaşartacak türden
2004 yılında Frankfurt'ta hayatını kaybeden Merhum İlhan Bardakçı'nın Kudüs'te yaşadığı bir hatıra… Hakikaten ilginç ve bir o kadar da ibret verici Okurken çok etkileneceksiniz Bardakçı anlatıyor:
''Mevkî Kudüs Mekân Mescid-ül Aksa, Tarih 21 Mayıs 1972 Cuma Ben ve gazeteci arkadaşım rahmetli Said Terzioğlu, İsrail Dışişleri rehberlerinin yardımı ile bu mübarek makamı dolaşıyoruz Kudüs Kapalı Çarşısı'nda rüzgâr gibi dolanan entarili kahvecilerin ellerindeki askılara çarpmadan biraz yürüdünüz mü, önünüze çıkan kapı, sizi Mescid-ül Aksa'nın önüne kavuşturur Mirac mucizesinin soluklanıldığı ilk Kıble'mize yani Hemen oracıkta, ilk avlu vardır ki, hâlâ bizim lâkabımızla anılır "12 bin şamdanlı avlu" derler oraya Yavuz Selim 30 Aralık 1517 Salı günü Kudüs'ü devlete katmıştır da, ortalık kararmıştır Yatsı namazını o avluda kılar Kendisi ve bütün ordu beraber Şamdanları yakarlar Tam 12 bin şamdan O isim oradan kalmadır Sekiz on basamaklı geniş merdiveni adımladınız mı, o mukaddes Mescid'in bağdaş kurduğu ikinci avluya ulaşırsınız
Onu o merdivenin başında gördüm İki metreye yakın bir boy İskeletleşmiş vücudu üzerinde bir garip giysi Palto? Hayır, kaput, pardösü veya kaftan? Değil Öyle bir şey, işte Başındaki kalpak mı, takke mi, fes mi? Hiçbirisi değil Oraya dimdik, dikilmiş Yüzüne baktım da, ürktüm Hasadı yeni kaldırılmış kıraç toprak gibi Yüz binlerce çizgi, kırışık ve kavruk bir deri kalıntısı
Yanımda İsrail Dışişleri Bakanlığı Daire Başkanı Yusuf var Bizim eski vatandaşımız İstanbullu
"Kim bu adam?" dedim
Lâkaydi ile omuz silkti "Bilmem" diye cevap verdi
"Bir meczup işte Ben bildim bileli, yıllardır burada dururmuş Çakılı gibi, hâlâ duruyor ya Kimseye bir şey sormaz kimseye bakmaz, kimseyi görmez"
Kan mı çekti nedir? Nasıl, neden, niçin hâlâ bilmiyorum Yanına vardım “Selâmünaleyküm baba” dedim
Torbalanmış göz kapaklarının ardında sütrelenmiş gibi jiletle çizilmişçesine donuk gözlerini araladı Yüzü gerildi Bana, bizim o canım Anadolu Türkçemizle cevap verdi:
- Aleykümüsselâm oğul
Donakaldım Ellerine sarıldım, öptüm öptüm
- Kimsin sen, baba? dedim
Anlattı ki, ben de size anlatacağım…
Ama evvelâ biliniz O canım Devlet (Osmanlı) çökerken, biz Kudüs'ü 401 yıl 3 ay 6 günlük bir hakimiyetten sonra bırakırız
Günlerden 9 Aralık 1917 Pazar günüdür Tutmaya imkân yok Ordu bozulmuş, çekiliyor, devlet, zevâlin kapısında İngiliz girinceye kadar geçen zaman içinde yağmalanmasın diye oraya bir artçı bölük bırakırız Âdet odur ki kenti zapteden gâlip, asayiş görevi yapan yenik ordu askerine esir muamelesi yapmaz

Anlattı, dedim ya Gerisini tamamlayayım
- Ben, dedi, Kudüs'ü kaybettiğimiz gün buraya bırakılan artçı bölüğünden Sustu Sonra, elindeki silahın namlusuna sürdüğü fişekleri ateşler gibi zımbaladı:
- Ben, o gün buraya bırakılmış 20 Kolordu, 36 Tabur, 8 Bölük, 11 Ağır Makineli Tüfek Takım Komutanı Onbaşı Hasan'ım
Yarabbi Baktım, bir minare şerefesi gibi gergin omuzları üzerindeki başı, öpülesi sancak gibiydiEllerine bir kere daha uzandım Gürler gibi mırıldandı:
- Sana, bir emanetim var oğul Nice yıldır saklarım Emaneti yerine teslim eden mi?
- Elbette, dedim, buyur hele
Konuştu:
- Memlekete avdetinde (dönüşünde) yolun Tokat Sancağı'na düşerse Git, burayı bana emanet eden kumandanım Kolağası (Önyüzbaşı) Musa Efendi'yi bul Ellerinden benim için bus et (öp) Ona de ki
Sonra, kumandanı olduğu takımın makinelisi gibi gürledi:
- O'na de ki; gönül komasın Ona de ki; "11 Makineli Takım Komutanı Iğdırlı Onbaşı Hasan, o günden bu yana, bıraktığın yerde nöbetinin başındadır Tekmilim tamamdır kumandanım dedi" dersin
Sonra yine dîneldi (dimdik doğruldu) Taş kesildi Bir kez daha baktım Kapalı gözleri ardından, dört bin yıllık Peygamber Ocağı ordumuzun serhat nöbetçisi gibiydi Ufukları gözlüyordu Nöbetinin başında idi Tam 55 yıl kendisini unutuşumuzdaki nâdanlığımıza rağmen devletine küsmemişti