Kolumu Kesiver Komutanım...

Çanakkale’de savaş kızışmıştı Allah… Allah… nidaları top seslerini bastırıyordu Çanakkale Savaşların’da kumandanlık etmiş yaralanmış emekli bir subay o anda yaşadığı bir olayı şöyle anlatıyor:

“Bir aralık yanımda bir ayak sesi duyar gibi oldum Geriye dönünce Ali Çavuş ile karşılaştım Sapsarı olmuş yüzünden büyük bir ızdırap okunuyordu Daha neyin var demeden o her şeyi anlatmaya yetecek olan kolunu bana gösterdi Dehşetle ürpermiştim Sol kol bileğinin dört parmak kadar yukurısından aldığı bir isabetle hemen tamamen kopacak bir hizaya gelmiş eli yere düşmekten ancak zayıf bir deri parçası alıkoymaktaydı Ali Çavuş dişlerini sıkarak ızdırabını yenmeye çalışıyordu Sağ elindeki çakıyı bana uzatarak “şunu hemen kesiver komutanım” dedi Bu üç kelimelik cümle öyle müthiş bir istek öyle bir mecburiyet ifade ediyorduki gayrı ihtiyari çakıyı aldım ve derinin ucundan sallanan eli koldan ayırdım Bu tüyler ürpertici vazifeyi yaparken bir şey söylemiş olmak için; “üzülme Ali Çavuş Allah vücduna sağlık versin” diye mırıldandım

O yere düşen elin elsiz kalan koluna ve bir oluktan boşanır gibi akan kanlara kıymet bile vermiyordu Gözlerini duman ve ateş içindeki yurt ufuklarına çevirerek”Feda olsun yeter ki memleket sağ olsun!” diye mırıldandı

Ali Çavuş yalnız elini değil çok geçmeden hayatını da bu memleket uğruna bu mukaddes ülkeyi korumak yolunda feda etti Gözlerini hayata yumarken de aynı kelimeleri tekrarlamış:

“Allah imandan ayırmasın! Canım vatana feda olsun!” demişti”