Belki De Sendin Aşk Bende, Ben Bunu Hiç Farketmedim.

Öğrendim

Yokluğuna alışmayı, sensizlikte bir başıma savaşmayı

Bunları hiç bilemem,

bilsem de öğrenemem,

öğrensem de yaşayamam diyordum oysa

Neleri öğretiyormuş bu hayat insana


Unutmadım

Seni unutmak aklımdan bile geçmedi,

düşünmedim bunu hiç

Öyle çoktun ki, hiç bir yere sığdıramadım seni

Ne aklıma ne de yüreğime

Sözler bitti

Böyle bitmemeliydi oysa,

çok cümlesi vardı kurulacak bu hikayenin,

senli, benli “biz” li öznelerle

Daha o kadar söylenmemiş, ertelenmiş, yaşanmamış varken,

yazmamalıydı hayat sonunu böyle


Sustum

Ağlamıyorum artık

Saymadığım kaç zamandır gözlerimden bir damla bile gözyaşı akmıyor

Ne sana dair ne de hayata,

içimde bir yerlerde gizliyorum onları da,

seni gizlediğim gibi


Sızlıyorum

Zaman sarıyor elbet kanayan yaraları,

gittikçe acısı azalıyor,

ama geçmiyor bir türlü

İnce ince sızlıyor saklı bir yerlerde,

dokunulduğunda tekrar başlıyor acımaya


Bir perde açılıyor önümde, geçmiş zamanlara dair

Gözlerimi kapatıyorum

Sendeki ben oluyorum

İlk bakışın canlanıyor gözlerimin önünde, gülümseyişin

Sonra gidiyorsun, ardından bakıyorum öylece durup ben de

Durdurmak için bu gidişi,

sarılmak istiyorum ellerine,

yapamıyorum

Kapanıyor perde…

Suretimi kapatıp aslıma dönüyorum yine

Şimdilik………


elimde duran fotografın

baktımkı inan tanıyamadım

bu sarkıyı ben sana yazdım

sense hala anlayamadın


Alıntı