Elveda Demek…

İçimden sıcak sular kendinden taşmak için kaynak ararken bedenimde, yakıp kül ediyorlar ruhumu ve ağlarken gözlerimden alevler saçıyorum, asla düşmüyor gözyaşlarım ellerime…

Oysa isterdim onları güzel ellerine, sana sunmak, öp kokla; bir gece de olsa yanından ayırma diye…


Şimdi dönüyorum heyecanla geldiğim bu yollardan tek başıma, geri… Yavaş yavaş bu sefer… Yaralarım çok, her yerime çiviler batmış kanıyorum… Ben geri adım attıkça onlar kalbime doğru saplanıyor git gide… ‘Kal! Gitme! Yaralarına bakayım, öpeyim onları, sevgiyle iyileştireyim’ demeni aylarca beklerken tam tersine kan damlatan hep sen oluverdin o yaralardan pis sokaklara…


Yanmaktan korktun, derinlere dalıp acı çekmekten korktun, gözlerini bağladın yüreğimin en derin yerlerini görmemek için… Çevrendeki herşeyi basite indirgedin… Halbuki bu yanma sana hayatının en büyük hazzını ebediyete kadar verecekti, güzel yüzün hep gülecekti benim ellerimde, huzur bulacaktı ruhun cennetimin en güzel bahçelerinde…


Yüreğimi sevgin yerine gözyaşlarımla beslememe izin verdin ve o yürek hoyratça sevgisizce büyüdü, sığmadı kafesine, zaptedemedin… Ve ben kaçarken, hayatının dikenli tellerine takıldım; göğsüm, yüreğim kanlar içinde, param parça… Çok yalnızım bu yolda, karanlık, üşüdüm…


Ah bir görseydin bendeki güzelliğini, bir görebilseydin tüm ruhunla, dallanıp budaklanıp bana gelirdin ve öyle bir sarardın ki, seninle yaşlanır; seninle seve seve ölürdüm ben

alıntı