Yalnızlığı,Yalnızlığa Anlattım Gecelerimde...

Aldım elime kalemi, boş bir sayfa buldum sen’li yazılarımın arasında…

Yalnızlığı beklemeye koyuldum, beyaz düşlerime esir olan karanlık odamda…

Geldi, sensizliğin çarpıcı boşluğunda

Nefesim daraldı, yuttum içimde her ne varsa…

Dört duvar dillendi sessizliğimden !


Sustu yakarışlar…

Taştı sessizlik içimden…

Kelimeleri karanlığa bıraktım hissedilebildiğince !

Ben konuştum, ‘o’ dinledi…

Ansızın, sustum… Sessizliğini dinledim

Dinledikçe,

Sevdim sonu çığlık olan yalnızlığı


Sarıldım kuytu gecelerde birtek o’na…!

Ne bir şikayet ne bir bıkkınlık

Sevdim gecelerimde, adı yalnızlık olan, sessiz çağrını…

O’na rehin bıraktım ruhumun derinliklerini


Yine yalnızlığa alabildiğine konuştuğum bir gecede,

Hayallerim düştü gözlerimden birer birer

Yüreğimi gördüm karanlığın en ücra köşesinde

Lime lime oldu gözlerimin önünde

Tutamadım

Yetişemedim yüreğime !


İşte o gece, yalnızlığa yakardım sayfalarca

Ben konuştum

Yine ‘O’ dinledi


Öyle sessizdi ki

İsyana meyilli sorularıma, cevap olamadı yalnızlığım

O sustukça, ben haykırdım çaresizce

Olmadı

Sensizliğe çare olamadı…


Duvarlarım yıkıldı benliğimin üzerine

Nefesim daraldı, bu kez acıyla…

Yutkundum, her kelimeyi yüreğime batırırcasına !

Sebebim oldu, her hecesi yüreğimi yakan kelime…


Yalnızlığı, yalnızlığa anlattım gecelerimde


Pabucu dama atılmış hayallerime ağladım karanlığın yaralayıcı boşluğunda