Adını Bilmeden Sevdim

Ben, seni; adını bilmeden sevdim Ve, “var”lığınla gülüşünü

Ben seni, yaşını bilmeden, gözünü-kaşını bilmeden sevdim

Ve, “yar”lığa süzülüşünü


Ben seni, sesini duymadan sevdim

Ve duymadan nefesini

Ben seni adını bilmeden sevdim

Ama; sevdim!


Üşüyüşünü sevdim

Üşüyüşünü sevdim onüçüncü ayın ilk günü;

“Gel, ısıt” deyişini!

Bekleyişini sevdim beşinci mevsimin gün bitimlerinde, bilerek gelmeyeceğimi

Akşam alacalarının gönlüne yürüyüşünü sevdim

Ve, kıpırtısız, karanlığa gömülüşünü sevdim

Bir de;

“Gel, ışıt” deyişini!


Ben seni, adını bilmeden sevdim

İhtiyacım Cevabım

İsimler koydum sana; bahar yelim, çiçek tarlam Gökkuşağım, ışığım Kuşkanadım, pembe rüyam, çiy tanem

Seni, adını bilmeden sevince öğrendim; seni sevmek için gerekmiyordu ismini bilmem

Sevdim işte!


Ben, seni; yaşını bilmeden sevdim Yani bilmeden sevdim deden yaşında mıyım, torununla akran mı!

Ben seni, gözünü-kaşını bilmeden sevdim

Ben seni, sesini duymadan sevdim


Ve hatta öğrenmeye korkarken, bilmeye kıyamazken seni

seni sevdim

Seni sevdim


İçime salıncaklar kurdum gönlümün ipleriyle

Oturdun, sallayamadım; dokunurum diye korkumdan!

Dolaştın boynuma bir sarmaşık gibi; okşayamadım

Koklayamadım!

Dalgalarını taramamış olan parmaklarım yabancı saçlarına

Ve hâlâ bilmiyorum, gözlerin ne renk? Hangi yıldızlar mahpus içinde?


Ve ben sana hâlâ seni sevdiğimi söyleyemedim!

Ama ben seni; adını bilmeden, yaşını bilmeden Yüzünü bilmeden, sesini bilmeden

seni bilmeden sevdim

Seni, “bilmeden” sevdim!

Senin olmadığın ve benim olmadığım bir sokaktaki köşebaşında çarpıştı duygularımız!

Döküldü içindekiler ve döküldü içimdekiler

Sen yoktun orda ve ben de yoktum;

Ama sevda vardı!


Ve, ben; seni adını bilmeden sevdim


Muammer Erkul