Ne Guzel

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

İkimizde seni seviyoruz ne güzel

Olmuş yerlerine bakıyoruz

Bütün aynalarda

ikimizde seni beğeniyoruz ne güzel

mevsimler geçiyor üstümüzden

susuz bir yolculuk

tıka basa dolu mataralar arasında

ikimizde seni seviyoruz ne güzel

söylenmiş sözleri tekrarlamaktan

ve incinmekten yine

eski yaralarımızdan korkuyoruz

ikimizde saklanıyoruz ne güzel

gözlerimizdeki ölü çocukları besliyoruz

bütün gördüklerimizle

ikimizde körüz kendimize ne güzel

sakındığımız yerlerimizden korkular açıyor

iyi niyetli çiçekler kılığında

birbirimize hiç armağan vermiyoruz ne güzel

iz bırakmak istemiyoruz tenlerimizde

evlerimizde

çünkü kolay tespit ediliyor acılar

hemen ele veriyor bizi

uğruna ihanetler verdiğimiz şarkılar

silemiyoruz ne güzel

yüreğimizdeki parmak izlerini

ikimizde seni seviyoruz ne güzel

eski sevgililerimizi

okumaktan ve yazmaktan geçtik

ama dilimize çeviremedik aşk yazısını

okumaktan ve yazmaktan geçtik

cebimizde yaralı sözcükler

ne biriktirdiysek ona vurulduk

entelektüel ay ışıklı akşamlarda

hiç yanmadığı için bitmeyen mumlarımız

işe yaramaz şamdanlarda

okumaktan ve yazmaktan geçtik

ortam iyi koksun diye yaktığımız

aromalı mumların hijyenik ışığında

kendimize o kadar güveniyorduk ki

birbirimize ihtiyacımız yoktu

oysa aşk güvensizlerin işiydi

unuttuk

sakındığımız yerlerimizden ayrılıklar açıyor

zehir zemberek gece kılığında

ama korkmuyoruz

çünkü biz zeki

okumuş

yazmış

zeki

yazanı görmüş

yazmayı seçmiş

okumaktan usanmış

zeki

kendini beğenmiş

zeki

hiçbir şeyi beğenmemiş

deneyimli

bilgili

zeki

çok şey öğrenmiş

öğrendiğinden fazlasını öğretmiş

zeki

korkusuz

ve çocuktuk

o kadar çok ağlamıştık ki

hiç ağlamayacakmış gibi yaşadık

ikimiz

birlikte

hiç ağlamadık ne güzel

şimdi tanıdık –ki bizim için tanıdık olmayan bir şey kalmadı hayatta-

bir yol çatalında

elele duruyoruz

ikimizde ağlamaklı değiliz ne güzel

ikimiz de

hala

seni seviyoruz ne güzel

YILMAZ ERDOĞAN

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ne Guzel İkimizde seni seviyoruz ne güzel Olmuş yerlerine bakıyoruz Bütün aynalarda ikimizde seni beğeniyoruz ne güzel mevsimler geçiyor üstümüzden susuz bir yolculuk tıka basa dolu mataralar arasında ikimizde seni seviyoruz ne güzel söylenmiş sözleri tekrarlamaktan ve incinmekten yine eski yaralarımızdan korkuyoruz ikimizde saklanıyoruz ne güzel gözlerimizdeki ölü çocukları besliyoruz bütün gördüklerimizle ikimizde körüz kendimize ne güzel sakındığımız yerlerimizden korkular açıyor iyi niyetli çiçekler kılığında birbirimize hiç armağan vermiyoruz ne güzel iz bırakmak istemiyoruz tenlerimizde evlerimizde çünkü kolay tespit ediliyor acılar hemen ele veriyor bizi uğruna ihanetler verdiğimiz şarkılar silemiyoruz ne güzel yüreğimizdeki parmak izlerini ikimizde seni seviyoruz ne güzel eski sevgililerimizi okumaktan ve yazmaktan geçtik ama dilimize çeviremedik aşk yazısını okumaktan ve yazmaktan geçtik cebimizde yaralı sözcükler ne biriktirdiysek ona vurulduk entelektüel ay ışıklı akşamlarda hiç yanmadığı için bitmeyen mumlarımız işe yaramaz şamdanlarda okumaktan ve yazmaktan geçtik ortam iyi koksun diye yaktığımız aromalı mumların hijyenik ışığında kendimize o kadar güveniyorduk ki birbirimize ihtiyacımız yoktu oysa aşk güvensizlerin işiydi unuttuk sakındığımız yerlerimizden ayrılıklar açıyor zehir zemberek gece kılığında ama korkmuyoruz çünkü biz zeki okumuş yazmış zeki yazanı görmüş yazmayı seçmiş okumaktan usanmış zeki kendini beğenmiş zeki hiçbir şeyi beğenmemiş deneyimli bilgili zeki çok şey öğrenmiş öğrendiğinden fazlasını öğretmiş zeki korkusuz ve çocuktuk o kadar çok ağlamıştık ki hiç ağlamayacakmış gibi yaşadık ikimiz birlikte hiç ağlamadık ne güzel şimdi tanıdık –ki bizim için tanıdık olmayan bir şey kalmadı hayatta- bir yol çatalında elele duruyoruz ikimizde ağlamaklı değiliz ne güzel ikimiz de hala seni seviyoruz ne güzel YILMAZ ERDOĞAN