Alıskanlık

Gitgide alışıyorum sana

Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz

Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin

Yanımda olduğun zamanlar;

sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor,

alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun

Durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan

Alışkanlıklar daima korkutur beni

Düşün ki ben yaşamaya bile alışkın değilim

Kendimi kendime alıştıramadım yıllardır

Fakat şimdi sana alışıyorum

Alıştıkça özlemim artıyor, daha yoğunlaşıyor

Yalnız içimde garip bir korku var

Sana alışmaktan değil seni kendime alıştırmaktan korkuyorum

Bir gün sana şimdi verdiklerimden daha güzelini daha değerlisini verememekten korkuyorum

Bir gün ansızın ölmekten ve seni, bana olan alışkanlığınla yapayalnız bırakmaktan korkuyorum

Oysaki her zaman ve günün her saatinde

yanında olmalıyım senin Bana alışmış olmaktan pişmanlık duyacağın bir dakikan bile olmamalı

Bütün zamanlarını zamanlarımla karıştırıp emsalsiz bir zaman bileşiminde yaşatmalıyım seni

Uykularda bile aynı rüyayı görmeliyiz

Her şeyin ve her zevkin yarısı senin olmalı, yarısı benim

"Bana alış" demeyeceğim Nasıl olsa alışacaksın bir gün

Şimdi çirkinliğimde güzellikler bulan gözlerin, o zaman en güzeli görecek bende! Alışkanlığınla, sevginle yepyeni bir "ben" yaratacaksın benden!

İlk defa sevilmenin ürpertileri içindeyim inan Sevgimle mukayese edebileceğim tek şeyi beni sevmende buldum

Ömrümde kimse bana sevmenin gerekliliğini öğretmedi

Kimseden sevgisini istemedim, verdiler almadım

Bencildim bir zamanlar, sevmek benim hakkım diyordum

Oysaki şimdi bir zamanlar hiç sevmemiş olduğumu kendi kendime biraz da utanarak itiraf ediyorum

Asıl büyük sevgiyi seni sevmekte buldum ve sevgim senin sevginle değerleniyor, ayrı bir anlam kazanıyor

Sevgin olmasaydı değersiz bir cam parçasıydım

Sevginle bir aynayım şimdi Bana bakanlar baştanbaşa seni görecekler içimde

Bir zincirin iki halkasıyız seninle anlıyor musun?

Aynı kadehte karışmış iki içkiyiz

İki kelimeyiz seninle birbirini tamamlayan

Her yerde iki olduğumuz için

bir bütün haline geliyoruz durmadan

Alışkanlığım devamlı sana çekiyor beni

Durup durup dudaklarını öpmek geliyor içimden

Saçlarını okşamak geliyor, ellerini tutmak geliyor

Kokunun tenime sindiğini hissediyorum geceleri

Teninin dudaklarımda eridiğini hissediyorum

Boynunun en güzel yerini benden başkası bilemez artık

Seni kimse benim kadar benimle bir bütün olduğuna inandıramaz

Gitgide bu alışkanlığın içinde kaybolduğumu hissediyorum

Beni yaşadığım zamanın dışına çıkarıyorsun

Bir gün tarih öncesinde yaşıyoruz , bir gün bulutların üstünde

Uzun süren bir baygınlık sonrasının

o anlatılmaz baş dönmesi içindeyim

Bütün merdivenler birbirine eklendiği zaman seninle vardığım yüksekliğe erişemez

Açılmış bütün kuyuların derinliği

içimde seni bulduğum yer kadar derin değil

Alışkanlık kozasını ören bir ipekböceği gibi gitgide tamamlıyor bizi

Emsalsiz bir oluşun içinde yuvarlanıyoruz

Korkunç bir yangın başladı yüreklerimizde

Özlem, kıskançlık, arzu ne varsa içimizde hepsi birdenbire tutuştu

Alev almayan bir yerimiz kalmadı

Alevlerimiz muhteşem bir kızıllığın içinde yıldızlara kadar uzanıyor

Hiç bir su, bu ateşi söndüremez artık

Nehirle, denizler boşalsa üstümüze hiç sönmeyeceğimizi biliyorum

Bu yangın biz birer kor haline gelinceye kadar sürecek

Önce bakışlarımız alıştı birbirine, sonra parmak uçlarımız

Bu oluş tamamlandığı anda yeryüzünde

bizden güçlüsü olmayacak!

En mutlu olduğumuz yerde en güçlü de olacağız seninle

Bu bir sonun değil bir varoluşun başlangıcıdır

Geçmişteki tüm alışkanlıkların bana alışmanı önleyemez artık


Ümit Yaşar OĞUZCAN