Şiirsel Metin

özlemek dostluktan değil, leo, özlemek aşktandır neden özler insan ve niçin savaşır sözcüklerle? uzaklıklar… uzaklıklar hep içime oturuyor benim özlüyorum leo, dilini, ellerini, saçlarını, hele de gözlerini bir daha özlüyorum insanı nasıl da tutukluyor bir bilsen, elini, bilincini, gözlerini, dilini nasıl da bağlıyor, anlatabilsem… söyleyemediklerimi ve anlatamadıklarımı düşünüyorum şimdi


henüz yazmadım onu leo, henüz anlatabilmiş değilim işte bunlar leo, insanı özleme çeken, özlediğini anlatan ya da fark ettiren şeyler… insan neyi özler leo, yaşadıklarını mı yaşamak istediklerini mi? özlemi belirleyen tutkular mıdır yoksa; tutku varsa özlem de vardı desem, ne dersin buna? uzak düştüğümüzde, uzak olanı yakınlaştırmak özlemek değil midir?



özlemek, özlenenin içimizdeki yerinin anlaşılmasıdır


sözcükler insanı anlamaya ve anlatmaya yetmez çoğu zaman çoğu zaman, yaşamlarımızdaki gerçekleri ifade etmeye yarar ve bir de düşlerimizi, duygularımızı anlamaya ve anlatmaya; sözcüklerin yetersiz ya da yorgun düştüğü durumlarla onun yerini davranışlarımız almaz mı? yan yana yürümek, koşmak ya da bilmediğimiz yollarda yürümek hiç anlamlı gelmiyor mu sana?


bu yolculuğa kendimle başladım, seninle devam ettim ve kendimle bitiriyorum artık yazmaya başladığımda bendim, bitirdiğimde sen başlangıç ve son birleşti leo bir noktaydım başlangıçta sonra bir çizgi (paraboldu belki de) seninle buluştuğum o noktadan sonra bir çember çizmeye başlamıştık ben, senin noktandan, sen benim noktamdan yürüdün


başlangıç ve son, son ya da başlangıçtı bizimkisi



Salih Aydemir