Askların Yetım Rengı

Yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım;

Sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın…


I

Kapattım ucu kıvrılı yerinden bir defteri

Bir defter adınla hükümlü şimdi


Sen kendinin pası, kilidi

Gençliğin kendine savurur seni,

Esmersin, cehennemin dibinde doğmuşsun,

baban iki karılı; evlerde, erkenlerde bekler seni

Sen feodalizmin kara dilberi,

gündüzlerin gölgesindeydi sevgi

Gölgesinden gündüzlerin iklimler geçti…


Sesin şimdi kanayan bir gül gibi:

Kangren



II

Sen orda

kendi manastırının huysuz müridi

Sen orda

bir korkuda,

bir şarkıda,

ölüm susan uğultuda…


Sen orda

düşlerine leş kargası tüneyen!

Elleri ayazlarda

sen orda,

esmerliğine rehin feodal şatolarda


Uyurken sen hasretin avlusunda,

gündüzlerin gölgesinde oturuyordum

Sonra boşuna çizdim karanlığa resmini

Boşuna Ezberleyip hasreti…

Oysa nasıl istersen öyle gebertebilirdin beni

Nasıl istersen!

Artık sulara k(atalım) aşkların yetim rengini


Yılmaz Odabaşı