Uzayda Yeni Çağa Doğru

NASA, gelecek kuşak uzay mekiği programındaki ana hedefleri belirledi: ucuz ve güvenli araçlar



Neil Armstrong ve Buzz Aldrinin Aya ilk ayak bastıkları 1969 yılında NASAnın başına getirilen Thomas O Paine, ABD başkanı Richard M Nixonın da etkisiyle uzay projelerine sıcak bakmıyordu Hatta, 1974te insanlı uçuşların kaldırılacağını bile dile getirmişti Paine, Apollo tipi tek kullanımlık roketlerin çok pahalı olduğunu biliyordu

Bu nedenle Nixondan, birbirinden ayrı bölümlerden oluşan iticilerle çalışan uzay mekiği projesi için 12 milyar dolar talep etti Mekiğin her parçası yeniden kullanılabilir özelliğe sahip olacaktı Yapımı pahalıydı, ancak, uzun yıllar kullanılabilirdi
Bu mekik, uzay istasyonu için parçaları taşıyacak ve mürettebatın yolculuğunu sağlayacaktı Ya sonrası? Hedefi belli olmayan bir uzay aracına prim verilebilir miydi? Nixon projeden çok etkilenmemişti İstasyon fikri rafa kaldırıldı ve NASA, mekik planlarını yeniden gözden geçirdi Projenin daha ucuza düşünülen versiyonuyla, uzaya ancak ticari uydular gönderilebilirdi Bu da NASAnın bir uzay nakliye şirketine dönüşmesine yol açardı

Nixon, her şeye rağmen düşük bütçeli proje konusunda ısrarlıydı Paine, gelişmeler üzerine istifasını verdi Ancak, Cumhuriyetçi kanadın bütçe uzmanı Caspar Weinbergerin olaya müdahalesiyle, mekik projesinin tamamen gündemden kaldırılmasının önüne geçildi

Weinberger, 12 Ağustos 1971de, Nixona bir mesaj yolladı: Uzay araştırmalarında en iyi olmamız gereken yıllarda geri kalmak istemiyoruz NASAnın bütçesini yine kesebiliriz Ancak, bu kötü olduklarından değil, biz öyle istediğimizden
Sonuçta, NASAya mekik projesi için öngörülen miktarın yarısından da az, 5 milyar dolarlık bütçe ayrıldı Yeniden kullanılabilir kanatlı taşıyıcıdan vazgeçildi Tasarıma, belirli bölümleri yeniden kullanılabilen katı roket ateşleyicileri ve tek seferlik sıvı yakıt tankları eklendi Projenin başlangıcında önerilen mekiğin ancak yarısı hayata geçirilebilecekti
En zoru, mekiğin arka kısmına sıvı yakıtla çalışan 3 motorun eklenmesiydi Var olan teknolojiyle bunu yapmak mümkün değildi NASA, çok kısa zaman sonra, 5 milyar dolarlık limitinin üzerine çıktığını fark etti Mekik üreticisi Lockheed Martinin NASA yetkilisi Dan Dumbacher bunu şöyle açıklıyor: Birkaç dakikada sonlanan ve Atlas Okyanusuna düşen motorlar yerine, birden fazla kullanılabilenlerin yapımı çok kolay değil İlk önce -4000 F (-204,5 santigrat derece) sıcaklıkta yüzen süper soğuk sıvı hidrojen ve oksijen, yakılarak +50000 F (2760 santigrat derece) sıcaklığa çıkarılıyor Bu sıcaklıkta, motorun dış çeperinin erimesini önlemek, dahası tekrar kullanmak herhalde şans gerektirirdi Aynı zamanda yakıtın çok yüksek basınçla beslenmesi şart Yakıt türbinleri, dakikada 35000 devirle dönüyor Bu, bir jet uçağının motor hızının iki misli
Kaynak: focusdergisicomtr