Meşeyle Saz

MEŞEYLE SAZ

Pırıl pırıl bir gölün kenarındaki sazlığın yanında, kocaman gövdesini ayakta tutmak için uzun kökleriyle toprağa tutunan bir meşe ağacı,yanındaki çelimsiz saza söyle seslenmiş: - Saz efendi! Doğrusu pek çelimsizsinMinnacık bir serçe üzerine konsa,belin bükülüverirSuları serinleten seher yeli,sana baş eğdirirHalbuki,benim şu dağ gibi gövdeme bak Güneş bile içime zor giriyorFırtınalar ise,sallarım için oyuncak Her esen yel sana bora olurken,benim için kasırgalar bile meltem sayılırBari gelip gövdem de yaşa da üzerine kol kanat gereyimSeni,kardan,yağmurdan,fırtınadan koruyuveriyim,demiş Saz, koca meşenin söylediklerini sessiz dinlemişonu baştan aşağıya süzüp konusmaya başlamı: -Çok iyi yüreklisin meşe kardeşAma bnemim için üzülmene gerek yokRüzgardan,benden çok sen korkben rüzgarın karsısına eğilirim bükülürüm fakat,kolay kolay kırılmamDoğru,bugüne kadar dayanmışsın,boyun eğmemişsin ama, sertin de serti vardırBir gün bakarsın en sert rüzgealar sana çatar,demiş Meşe,yüzünde alaycı bir ifadeyle sazı dinlemiş '' Bunca yıl yıkılmadığıma göre bundan sonra da bir şey olmaz '' diye düşünmüşTam bu sırda sert bir rüzgar çıkmışÖyle bir karayel esiyormuş ki, o güne dek kimseler böyle rüzgar görmemişSaz eğilmiş,meşe rüzgara direnmişDerken rüzgar hızladıkça hızlanmışMeşe rüzgara dayanamaz olmuşSonunda rüzgar meşeyi yere devirmişBaşı göklere değen,kökleri yerin yedi kat altına uzanan meşe,rüzgara dayanamamış ama,zayıf,çelimsiz dediği saz,fırtına sona erdiğinde,dimdik ayakta duruyormuş