Düş(Üş)Ler

Sokaklar dolu! Nefes alacak bir tek yer yok, boğuluyorum Gitmek istiyorum, gidecek yerim yok İnsanlar çevirmiş her yanı, işgal altındaki bir şehir gibi ç****izim Yüreğim daralmış, uzatıyorum elimi tutsun diye biri, kurtarsın diye beni; elimi tutacak kimse dahi yok Sokaklar dolu!


Koşuyorum, sürekli birilerine çarpıyorum Bir çıkış yolu arıyorum, etrafım uçurumlarla çevrili, bir adım daha atsam düşeceğim, nereye? Yüreğim çırpınmalarda, dengesiz bir tahterevalli gibi Yoruluyorum koşmaktan Korkuyorum, gözyaşları var yine, yine var gözyaşları, korkuyorum Kontrol edilemez bir öfke sarıyor ruhumu, aldatılmışlık hissi sokuluyor bedenime, düşüncelerimi kemiriyor yalnızlığın gerçeği Başımı ellerimin arasına alıyorum, kovmak istiyorum yalnızlık gerçeğini, yalnızlığın gerçeğini Haykırıyorum, yalnız değilim diye, faydasız Yalnızlık duruyor karşımda, tüm gerçekliğiyle Etrafımı saran insanlar gülüyorlar, ç****izliğime Gözlerim süzüyor onları, bir dost bulabilme umuduyla Yalnızlığı kovmak, yalnızlığa haykırmak nasıl faydasızsa, dost aramak da nafile bir çaba halini alıyor Bakışlarımı yönelttiğim herkes, dönüyor arkasını Yüreğimin çırpınması duruluyor, inceden inceye bir sızı vuruyor on ikiyi Gece sonlanıyor, yeni bir günün ilk gecesi başlıyor, yalnızlıkla


Ayalardır olduğu gibi başlıyor bir günün gecesi daha, aylardır yaşadığım gibi bitiyor bir günün ikinci gecesi Sonsuzluğa adanıyor özlemim, devinip giden dünyaya Haykırmak istiyorum yine, oysa bu defa amacım başka Düşmek istediğimi, düşmek ve yok olmak istediğimi anlatmak istiyorum boşluğa Kaybolmak istiyorum, bir adım atarsam düşeceğim, düşmekten korkmuyorum gecelerin ardından Düşmek istiyorum, bir adım dahi atamıyorum; kaybolmak istiyorum, bir adım dahi atamıyorum Sınırların ötesine dağılmış, yaşamın parçalarına uzanmış, yaşamlara uzanmış enerjimi çağırıyorum bulunduğum yere Adım atabilmeye odaklanmaya çalışıyorum, sadece bir adım kurtaracak beni Gücümü adım atabilmek adına topluyorum, bu çabaya odaklanabilmeyi başarıyorken adım atabilmeye bir türlü odaklanamıyorum Gece sürüyor mu, durağanlaştı mı gerçekler, bilmiyorum Zaman ve mekan iç-içe giriyor, aylardır yaşadığım bu deviniş sonunda zaman-mekan ayrımını kaldırıyor ortadan Nerede olduğumu bilmiyorum, zamanı kavrayamıyorum Anlıyorum ki, adım atabilmişim


Yüce bir huzur sarıyor içimi, yere değdiği anda çoktan taş kesilmiş olan bedenim Dağılıyor her bir parçası, sonsuzluğun vurgununda Sonsuzluğa çarpıyorum ve yine sonsuzluğa dağılıyorum Gözlerimi açıyorum, fırlıyorum yatağımdan, kanlar içinde uyanıyorum Yüreğimdeki sızı büyümüş ve bedenime yayılmış, derimin her soluklanışı kan akıtıyor vücuduma Kabusum yaşıyor, düşlerim gerçek olmazken, kabusumun sızı öyle derinden etkiliyor ki beni, kabus ve gerçek bir oluyor Kabusumun gerçek yaşamımdan farksızlığı, yaşadıklarımı sorgulamama neden oluyor Uyuyorken mi yaşıyorum, yoksa kabus görürken mi yaşıyorum?


Delilik Bu yaşadığım