Susmayı Sevmiştim Hep Senden Evvel

Bilmezdim aslında konuşmayı
susmayı sevmiştim hep senden evvel
susmak çok şey anlatır derlerdi bana
küçük bir çocuğun saflığına inanarak
anlayacağın susmalardaydım
ve sen bilmezsin
adım neden soyadım suskundu benim
aslında kimseler bilmez beni
yalnız vakitlerde
dalga geçerdi martılar yalnızlığımla
o sahildeki kayaların üstünde
suskun suskun otururken
yine o vakitlerde
kaçar giderdim gürültülerden
kuytu köşelere sığınırdım
sadece suskunluğumu bozmamak için
anlayacağın susmalarım
bir yemindi sanki hayatıma adanmış
hayattan kaçan bir adamdım
ve sonra sen girdin hayatıma
suskunluğum sel olmaktan çıkmış
güneşe bakan duru bir denize dönmüştü
fakat bir kelebeğin hayatı kadar kısa sürmüştü
umutlarımın bağlandığı her şey
ulaşamamıştım sana ve bitmesi gereken yerde
film kopmuştu kaderin elleri arasında
ne ilginçtir, yıllarım sanki bir tekrar
senden sonra ben yine suskunum çünkü
ve şimdi senin için, gideli çok az zaman oldu
demiyorum seni hala deliler gibi
seviyorum diye de bağırmıyorum artık
çünkü, sana tapan ben kayboldu bu şehirde
özür dilerim sevgili ama içimdeki ben hatırlamıyorum diyor bana
doğrusu bende tanımıyorum
bunca suskun yıldan sonra
ben o tanıdığın ben değilim
çok özür dilerim
susmam gerek şimdi
çünkü
sen bilmezsin
benim adım neden
soyadım suskun

çok hoşuma gitti
eline sağlık