Kaf Dağında Simurg Olmak

Trafiğe kapatılmış,cilası hala parlayan yeni kaldırım taşları ile döşeli yolda genç adamla belindeki sondasının dışa vuran torbasını kimseye göstermek istememe telaşındaki kadın ağır adımlarla yürüyorlardıHiçbir şeye,hiçbir yere aceleci olmadıkları yüzlerinden okunabiliyordu


Genç adamda yılların kızgınlığı,belkide öfkesi vardıdilinin tutulması belkide o yüzdendiSessizdi2,5 yaşında bırakıp gitmelerini ne içinden ,ne zihninden atabilmişti bu yaşına kadar


Diyarı gurbetin ellerinde belkide ona ve kendilerine güzel bir gelecek inşa etmek için gitmişlerdi 2400 km öteyeAyrılık kaplı öndört yılın her baharından kışına kadar bir çocuk ruhunun yalnızlığı ve altındaki özlemin dışa vuruşuydu bu öfke


Acaba bırakıp giderken gözlerine bakmışlarmıydı hiç?Sormuşlar mıydı tercihini hiç gitseler mi kalsalar mı diye?Evet her yaz 15 gün gelmişlerdi,hiç aksatmamışlardıAma o sürede akrabaya,tanıdığa ona buna gitmiş,hiç ama hiç yetmemişti


Hiç okul çıkışı almamışlardı,hiç bir karne günü saçını okşamamışlardıilk aşık olduğunu bilmemişlerdi,ilk dayak yemesinide

Düştüğünden,kalktığından,oyun oynarken düşüp ayağını kırdığından,bisikletle dereye uçtuğundan hiçbirinden


Ondörtyıl sonra geldiklerinde ise genç adam üniversite yollarına gurbete çıkmıştı bu seferAyrılık hüküm sürmüştü yine yüreklerin sınırsız diyarlarında


- Ağrıyor mu?

- Yok oğlum,ağrımıyorbiraz bulantım var sadece

- Birşey yemedin ki,niye bulantı oluyor anlamıyorum


Bu düzenin neyini anlıyorduki zatenDelikanlı olmak,güçlü olmak,korkmamak,yılmamak gözle bile görülmeyen adına sarkom denen hücreler topluluğuna hiç etki etmiyordukiDon Kişot gibi her değirmene büyük hırsla saldırdığında yeni bir testle o değirmenin yanlış değirmen olduğu söyleniyor,diğeri işaret ediliyordu sankiNe çok değirmen vardı şu sarkom ülkesinin düzlüklerinde


- Bir yere oturalım,yoruldum

- Tamam,gel koluma girip destek al


Zaten bir parkın etrafındaki yolda turluyorlardıTıpkı her insanın kendi kabesinde turlaması gibiEn yakındaki banka oturdularKadın oturmasına karşın oğlunun koluna girmişliğini bozmadıHafif aklar düşmüş saçları gözlerine doğru perçem perçem uçuşuyorduBöbreklerine takılı sonda torbasını yeleği ile örttü


- Biz kardeşinle sana anne-babalık yapamadık,bunu düşünüyorsun dimi?

- Artık düşünmüyorum


Bile bile yalan söylemişti genç adam,doğruların neresinin doğru olduğunu düşünerekYüzünede bakamıyordu annesinin,korkuyordu orada şefkati,sevgiyi göreceğindenOnun imaj dünyasında bu kavramlar o kişiye ait değildiVe hiçbir zamanda olmamıştı


- Kızgınsın,kırgınsınburuksun


Sustu genç adam,hatta imkanı olsa bir daha hiç konuşmak bile istemediNe kendisiyle,ne de bir başkasıylaBir deniz yatağının sakin denizde dalgalanması gibi,hayatın kimsenin göremeyeceği koylarında dalgalanmak istedi


- Ben ondokuz yaşımdaydım,babanda yirmi ikiKiralık bile olsa bir evimiz yoktuBir umudumuz,bir desteğimiz yoktuO yaşların kararıdır buSonuçlarının bilinmediği kararlar bunlarİnsan gençken çabuk karar veriyor ve inanıp yapıyorKorkuları çok oluyor



Sonra başını yasladı genç adamın omzunaSessizliğinden belkide cesaret aldı konuşmak içinSessizliği derinden gelen sesi bozdu


- Bir şans daha olmuyorBir daha seçim şansıdaBugün olsaydı gitmezdim


Durdu biraz kelimeler


- Benden sonra baban sana emanetDili varıp söyleyemez,eksiğiniBenim seni aslında çok sevdiğimi ama söyleyemediğim gibiİçimde kalmasın,söyledim işte


Durdu kelimelerden sonra düşüncelerde,isyanlarda,öfkelerde ,nefretlerde

Duruldu genç adamın yüreğindeki Niagara çağlayanlarıUzandı hafif kırlaşmış saç tellerineÖptü alnından”Alnıma koyarken veda busesi” nağmeleri ile


Ama söyleyemedi,tüm geçmişinde sadece bu sözü duymak istediğini


(Bu seneki yazı böyle oldu,kusuruma bakmaRahmetle)