Albert Camus Hayatı

Hayatı
Çocukluğu ve gençliği
20 yüzyılın en güçlü Fransız yazarlarından biri olan Albert Camus, 1913'te Cezayir'in Mondovi kasabasında doğdu Yoksul bir aileden gelen Camus'nün babası bir Alsaslı, annesi ise İspanyol'du I Dünya Savaşı sırasında, 1914'te babasını kaybetti Annesi evlerde hizmetçilik yaparak oğlunu okutmaya çalıştı Ancak Camus, daha bağımsız bir hayat sürebilmek için evinden ayrıldı 1923'te liseye, ardından da Cezayir Üniversitesi'ne kabul edildi Üniversite eğitimi sırasında sağlığı bozuldu ve 1930'da vereme yakalandı Hastalığı yüzünden üniversite takımının kaleciliğini bırakmak zorunda kaldı Bundan sonra çeşitli işlerde çalışmaya başlayan Camus, felsefe eğitimini ancak 1936'da tamamlayabildi
1934'te Fransız Komünist Partisi'ne katıldı Bu hareketinin kaynağı, Marksist-Leninist öğretisine (doktrinine) desteğinden ziyade, İspanya'da daha sonra iç savaşla sonuçlanacak politik duruma duyduğu kaygıydı Ancak üç yıl sonra, Stalinist komünizme yakınlığından kaynaklanan Troçkist suçlamasıyla partiden atıldı Camus 1934'te Simone Hie'yle evlendi Simone bir morfin bağımlısıydı ve Camus'yle evlilikleri, Simone'nun sadakatsizliğine bağlı olarak son buldu 1935'de "İşçinin Tiyatrosu"nu (Theatre du Travail) kurdu fakat bu tiyatro 1939'da kapandı Aynı yıl, verem hastası olduğundan Fransa ordusuna kabul edilmedi
1940'ta piyanist ve matematikçi Francine Faure ile evlendi ve 5 Eylül 1945'te Catherine ve Jean adlarında ikiz çocukları oldu Aynı yıl Paris-Soir dergisi için çalışmaya başladı Daha henüz "Sahte Savaş" olarak adlandırılan II Dünya Savaşı'nın ilk zamanlarında bir pasifist olarak kaldı Ancak bu tutumu Paris'in Alman ordusu tarafından işgali ve 1941'de, komünist gazeteci Gabriel Peri'nin gözleri önünde idam edilmesiyle değişti ve onun da başkaldırmasına neden oldu Paris-Soir ekibiyle Bordeaux'ya gitti ve aynı yıl ilk kitapları olan "Yabancı" ve "Sisifos Söylencesi"ni tamamladı Camus, Bordeaux'yu 1942'de terkedip Cezayir'in Oran şehrine gitti ve ardından Paris'e döndü
Edebiyat kariyeri
Camus II Dünya Savaşı sırasında Naziler'e karşı oluşmuş Fransız Direnişi'ne katıldı ve bu direnişin bir parçası olarak "Combat" adında bir gazete yayımlamaya başladı 1943'te gazetenin editörü oldu; fakat 1947'de "Combat" ticari bir gazete olunca buradan ayrıldı Jean-Paul Sartre ile tanışması burada gerçekleşmiştir
Savaştan sonra, Sartre ve de Beauvoir gibi kişilerin buluştuğu Boulevard Saint-Germain'deki Cafe de Flore'u ziyaret etmeye başladı Bu yıllarda, aynı zamanda Amerika'yı turlayarak Fransız varoluşçuluğu hakkında dersler verdi Politik olarak sol görüşlere yatkın olmasına rağmen komünizme karşı çıkması, ona komünist partilerde arkadaş kazandırmadığı gibi Sartre'dan da uzaklaştırdı
Camus, 1949'da vereminin tekrarlaması yüzünden iki yıl inzivaya çekildi ve "Başkaldıran İnsan"ı yayımladı Bu kitap, Fransa'daki birçok sol görüşe sahip arkadaşı ve özellikle de Sartre tarafından hoş karşılanmadı ve Sartre'la bütünüyle yollarını ayırdı Kitabının tatsız yorumlarla karşılanması Camus'yü kitap yazmaktan tiyatro oyunları çevirmeye itti
Camus, 1950ler'de kendini insan haklarına adadı 1952'de Birleşmiş Milletler, Francisco Franco diktatörlüğündeki İspanya'yı üye olarak kabul edince UNESCO'daki çalışmalarını durdurdu ve kurumdan ayrıldı Ayaklanmalarda insandışı bir sertlik kullanan Sovyet metodlarını eleştirdi Pasifistliğini koruyan Camus, İdam cezasına karşı savaşını sürdürdü
Cezayir Bağımsızlık Savaşı 1954'te başladığında, Camus kendini ahlak bir ikilem içinde buldu Bunun nedeni, Cezayir doğumlu Fransızları tasvir ederken kullandığı sıfat olan "siyah ayak"tı Ancak, sonunda, savaşta Fransa hükümetini savunuyordu Kuzey Afrika'da başlayan isyanın, aslında Mısır önderliğindeki yeni-Arap emperyalizminin ve batıya saldıran Sovyetler Birliği'nin işleri olduğunu düşünüyordu Cezayir'in özerk, hatta bir federasyon olmasını savunuyor; fakat bütünüyle bağımsızlığını desteklemiyordu Öte yandan, Araplar'la "siyah ayak"ların beraber yaşayabileceğini düşünüyordu Bu kriz sırasında ölüm cezasına çarptırılan Cezayirlilerin kurtulması için gizlice çalıştı
Camus, 1955 ve 1956 yıllarında Fransız "L'Express" dergisinde yazdı Bunların ardından 1957 yılında Camus Nobel Edebiyat Ödülü'nü kazandı Nobel ödülünü aldıktan sonra büsbütün genişleyen ünü, onu XX yüzyıl dünya edebiyatının başköşesine yerleştirdi Genel yaklaşım bu ödülün bir önceki yıl yayımlanan "Düşüş" için değil, idam cezasına karşı yazdığı "Reflexions Sur la Guillotine" makalesi için verildiğidir Stockholm Üniversitesi'nde yaptığı bir konuşma esnasında Cezayir konusundaki hareketsizliğini savundu Fakat daha sonra Cezayir'de yaşayan annesinin başına ne geleceği konusunda meraklandığını bildirdi Çelişkili sayılan bu durum Fransız sol entelektüelleri tarafından tepkiyle karşılandı
Ölümü




Fransız yazar ve filozof Albert Camus adına abide, hayatını kaybettiği küçük Fransız kasabası Villeblevin


Camus, 4 Ocak 1960'ta, Sens yakınlarındaki küçük Villeblevin kasabasında "Le Grand Fossard" isimli bir yerde geçirdiği trafik kazası sonucu hayatını kaybetti Daha sonra mantosunun cebinde bir tren bileti bulunmuştur Büyük bir olasılıkla, Camus gideceği yere trenle gitmeyi planlamıştı; fakat arkadaşıyla birlikte arabayla dönmeyi tercih etti İronik biçimde, Camus daha önce en absürt ölüm şeklinin ne olduğu sorulduğunda, araba kazasında ölmeyi bunlardan biri olarak nitelendirmişti Kazanın gerçekleştiği Facel Vega marka otomobilin sürücüsü ve yayımcı dostu da Camus'yle birlikte hayatını kaybetti Camus Lourmarin Mezarlığı, Lourmarin, Vaucluse, Provence-Alpes-Cote d'Azur'de gömülmüştür




Albert Camus, mezartaşı


Camus'nün ölümünden sonra telif hakları Camus'nün çocukları olan, Catherine ve Jean Camus'ye devredildi Ölümünden sonra 1970'te "Mutlu Ölüm", 1995'te de öldüğünde hala bitmemiş olan "İlk Adam" yayımlandı

Kaynak : Wikipedia