Ecce Homo ( Friedrich Nietzsche )

I


Bu yakında insanlığın karşısına, şimdiye dek ona yöneltilmiş en çetin istekle çıkacağımı göz önüne alarak, önce kim olduğumu söylemeyi gerekli buluyorum Aslında bilinmeliydi bu: “Kimliğimi saklamış” değilim çünkü Ama ödevimin büyüklüğü ile çağdaşlarımın küçüklüğü arasındaki oransızlık şuradan belli ki, beni işitmediler, görmediler bile Ben kendime açtığım krediyle yaşıyorum; belki yaşadığım da bir önyargı yalnızca? Yaşamadığıma kendimi inandırmam için, yazları Ober-Engadin’e gelen “aydınlar”dan bir tekiyle konuşmam yeter Bu koşullar altında, alışkanlıklarımı, içgüdülerimin gururunu aslında ayaklandıran bir ödev düşüyor bana, şunu söylemek düşüyor: Dinleyin! Ben falancayım Başkasıyla karıştırmayın beni herşeyden önce!



II


Örneğin, hiç de umacı değilim ben, bir töre canavarı değilim Üstelik şimdiye dek erdemli diye saygı gören insan türüne tam karşıt bir yaradılıştayım Söz aramızda, bana öyle geliyor ki, gururumu asıl okşayan da bu Feylosof Dionysos’un çömeziyim ben; ermiş olmaktansa, satir olmayı yeğ tutarım Neyse, bu yazıyı okuyun yeter Belki de o karşıtlığı güleç, insancıl bir biçim de ortaya koymaktan başka amacı yoktur bu yazının, belki bunu dile getirebilmişimdir İnsanlığı “düzeltmek”, herhalde benim vadedeceğim en sonuncu iş olurdu Yeni putlar dikmiyorum ben; önce eskiler öğrensin, balçıktan ayakları olmak ne demekmiş Utları (ki benim için “ülküler” demektir) devirmek –zanaatım asıl bu benim İnsanlar ülküsel bir dünya uydurdukları ölçüde gerçeğin değerini, anlamını, doğruluğunu harcadılar “Gerçek dünya” ile “görünüşte dünya”, –açıkçası: Uydurma dünya ile gerçekÜlkü denen yalan şimdiye dek gerçeğe bir ilenmeydi; bu yolla insanlık en derin içgüdülerine dek aldatıldı, yalana boğuldu; yükselişinin, geleceğinin, gelecek üstüne yüce hakkının güvenceleri saydığı ters değerlere taptı giderek