Nietzsche Öğretisi.

Felsefe yüzyıllar boyunca skolastiğin yorganı altında kıvrılarak uyudu Skolastik tartışmaların horlamaları ve karşı horlamalarından başka hiçbir şey duyulmuyordu
Felsefeyi ortaçağ uykusundan uyandıran şey, 17 Yüzyılda sahneye çıkan ve şu sözleri ilân eden Descartes oldu: “Cogito, ergo sum” (Düşünüyorum, öyleyse varım) Aydınlanmış bir çağ başlamış oldu: Bilgi akla dayandırıldı Bu büyük Fransız sadece uyuyan bilginleri değil, aynı zamanda Britanyalıları da uyandırmıştı Onlar da Descartes’in rasyonel varsayımlarına gecikmeden tepki ererek, bilgi birikimimizin akla değil, deneyime dayandığını iddia ettiler İngiliz Empiristler bu hiddetli çıkışlarıyla aklın en küçük kırıntısını dahi yok ederek felsefeyi gitgide daha küçük duyumsamalara ayırdılar Felsefe tekrar sonsuz bir uykuya dalma tehdidi ile karşı karşıya kaldı
Nihayet 18 Yüzyılın ortalarında Kant “dogmatik uygusundan” uyanarak ortaçağ felsefesinden çok daha kapsamlı bir felsefe sistemi geliştirdi Bu durum, filozofların bu yeni şansı keyifli hayaller için kullanmak istedikleri izlenimini doğurdu Hegel, bu filozofların arasında en gayretlisi oldu ve genel huzur ihtiyacına yanıt verecek, dev yatağı bulutlardan oluşan muhteşem bir yatak odası inşa etti Kendisine başka bir yol seçen tek kişi, tüm evi doğu felsefesinin taze esintileriyle havalandıran Schopenhauer’di İşte bu esintiler genç Nietzsche’yi uyandırdı Çevik bir hareketle o buz gibi rüzgâra atıldı ve herkesi uzun bir süre için uyanık tutan keskin felsefesini ilân etti