Madem Ki Ölümün Önüne Geçilmez..

Madem ki Ölümün Önüne Geçilmez

Madem ki Ölümün Önüne Geçilmez
Ne Zaman Gelirse Gelsin

Sokrates’e, “Otuz Zalimler seni ölüme mahkûm ettiler” dedikleri zaman, “doğa da onları” demiş

“Bütün dertlerin bittiği yere gideceğiz” diye dertlenmek ne budalalık! Nasıl doğuşumuz bizim için her şeyin doğuşu olduysa, ölümümüz de her şeyin ölümü olacak Öyle ise, “yüz yıl daha yaşamayacağız” diye ağlamak, yüz yıl önce yaşamadığımıza ağlamak kadar deliliktir Ölüm başka bir hayatın kaynağıdır Bu hayata gelirken de ağladık, eziyet çektik; bu hayata da eski şeklimizden soyunarak girdik

Başımıza bir kez gelen şey büyük bir dert sayılamaz Bir anda olup biten bir şey için bu kadar zaman korku çekmek akıl karı mıdır? Ölüm, uzun ömürle kısa ömür arasındaki ayrımı kaldırır çünkü yaşamayanlar için zamanın uzunu kısası yoktur

Aristo, Hypanis ırmağının suları üstünde bir tek gün yaşayan küçük hayvanlar bulunduğunu söyler Bu hayvanlardan, sabahın saat sekizinde ölen genç, akşamın beşinde ölen yaşlı ölmüş sayılır Bu kadarcık bir ömrün bahtlısını, bahtsızını hesaplamak hangimize gülünç gelmez? Ama sonsuzluğun yanında, dağların, ırmakların, yıldızların, ağaçların, hatta bazı hayvanların ömrü yanında bizim hayatımızın uzunu, kısası da o kadar gülünçtür Doğa bunu böyle istiyor Bize diyor ki:

“Bu dünyaya nasıl geldiyseniz, öylece çıkıp gidin Ölümden hayata geçerken duymadığımız kaygıyı, hayattan ölüme geçerken de duymayın Ölümünüz varlık düzeninin, dünya hayatının koşullarından biridir

“Inter se mortales mutua viviunt
Et quasi oursores vitae lampada tradunt” (Lucretius)

“İnsanlar yaşatarak yaşar birbirini
Ve hayat meşalesini, birbirine devreder koşucular gibi”

Hayat bir işinize yaramadıysa, boşu boşuna geçtiyse, onu yitirmekten ne korkuyorsunuz? Daha yaşayıp da ne yapacaksınız?
Sizin hatırınız için evrenin bu güzel düzenini değiştirecek değilim ya? Ölmek, yaratılışınızın koşuludur, ölüm sizin mayanızdadır: Ondan kaçmak, kendi kendinizden kaçmaktır Sizin bu tadını çıkardığınız varlıkta, hayat kadar ölümün de yeri vardır Dünyaya geldiğiniz gün bir yandan yaşamaya, bir yandan ölmeye başlarsınız

“Prima, Quae vkam dedit, hora carpsit’ (Seneka)
‘Bize verdiği hayatı kemirmeye başlar ilk saatimiz”

“Nascentes morimur, finisque ab origine pendet” (Manllius)
“Doğumla ölüm başlar, son günümüz ilkinin sonucudur”

Yaşadığımız her an, hayattan eksilmiş, harcanmış bir andır
Ömrünüzün her günkü işi, ölüm evini kurmaktır Hayatın içinde iken ölümün de içindesiniz; çünkü hayattan çıkınca ölümden de çıkmış oluyorsunuz Ya da şöyle diyelim, isterseniz: Hayattan sonra ölümdesiniz; ama hayatta iken ölmektesiniz Ölümün, ölmekte olana ettiği ise, ölmüş olana ettiğinden daha acı, daha derin, daha can yakıcıdırHayattan edeceğiniz karı ettiyseniz, doya doya yaşadıysanız, güle güle gidin
“Cur non ut plenus vitae conviva recedis?
Cur amplius addere quaeris
Rursum quod pereat male, et ingratum occidat omne” (Lucretius)
“Niçin hayat sofrasından, karnı doymuş bir çağrılı gibi kalkıp gidemiyorsun?
Niçin günlerine, yine sefalet içinde yaşanacak; yine boşuna geçip gidecek başka günler katmak istiyorsun?
Hayat kendiliğinden ne iyi, ne kötüdür: Ona iyiliği, kötülüğü katan sizsiniz”

Bir gün yaşadıysanız, her şeyi görmüş sayılırsınız Bir gün bütün günlerin eşidir Başka bir gündüz, başka bir gece yok ki Atalarınızın gördüğü, torunlarınızın göreceği hep bu güneş, bu ay, bu yıldızlar, bu düzendir

“Non alium videre patres:
Aliumve nepotes Aspicient” (Lucretius)
“Babalarınız başka türlüsünü görmedi:
Torunlarınız başka türlüsünü görmeyecek”

Benim komedyam, bütün perdeleri ve sahneleriyle, nihayet bir yılda oynanır, biter Dört mevsiminin nasıl geçtiğine bir bakarsanız, dünyanın çocukluğunu, gençliğini, olgunluğunu ve yaşlılığını onlarda görürsünüz Dünyanın oyunu bu kadardır Mevsimler bitti mi, yeniden başlamaktan başka bir marifet gösteremez Bu hep böyle gelmiş, böyle gidecek

“Versamur ibidem atque insumus usque” (Lucretius)
“İnsan kendini saran çemberin içinde döner durur”

“Atque in se sua per vestigia volvitur annus” (Virgilius)
“Yıl hep kendi izleri üstünde dolanır”

Dünyayı size bırakıp gidenler gibi, siz de başkalarına bırakıp gidin Hep eşit oluşunuz benim adaletimin esasıdır Herkesin bağlı olduğu koşullara bağlı olmaktan kim yerinebilir? Hem sonra, ne kadar yaşarsanız yaşayın, ölümde geçireceğiniz zamanı değiştiremezsiniz: Ölümden ötesi hep birdir Beşikte iken ölseydiniz, o korktuğunuz mezarın içinde yine o kadar zaman kalacaktınız

“Licet, quod vis vivendo vincere secla,
Mors aeterna tamen nihlominus illa manebit” (Lucretius)
“Kaç yüzyıl yaşarsanız yaşayın,
Ölüm yine sonsuz olacaktır”

Zaten ben sizi öyle bir hale koyacağım ki, artık hiçbir acı duymayacaksınız

“In vera nescis nullum fore morto alium te
Qui possit vivus tibi te i;agere peremptum, stansque jacentem” (Lucretius)
“Bilmiyor musunuz ki; öldükten sonra başka bir benliğiniz sağ kalıp sizin ölümünüze yanmayacak, ölünüzün başucunda durup
ağlamayacak?”
Bu doymadığınız hayatı artık aramaz olacaksınız:

“Nec sibi enim quisquam tum se vitamque requirit
Nec desiderium nostri nos afficit ullum” (Lucretius)
“O zaman ne hayatı ararız; ne de kendimizi;
Varlığımızdan hiçbir şeye özlemimiz kalmaz”

Hiçten daha az bir şey olsaydı, ölüm hiçten daha az korkulacak bir şeydir denebilirdi:

“Mufto mortem minus ad nos esse putandum
Si minus esse potest quam quod nihil esse videmus” (Lucretius)
“Ölüm size ne sağken kötülük eder, ne ölüyken; sağken etmez, çünkü hayattasınız; ölüyken etmez, çünkü hayatta değilsiniz”

Hiç kimse yaşamından önce ölmüş sayılmaz; çünkü sizden arta kalan zaman da, sizden önceki zaman gibi sizin değildir: Ondan da bir şey yitirmiş olmuyorsunuz

“Respice enim quam nil ad nos ante acta vetutas
Temporis aeterni fuerit” (Lucretius)
“Bizden önce geçmiş zamanları düşün
Bizim için onlar yokmuş gibidir”

Hayatınız nerede biterse, orada tamam olmuştur Hayatın değeri uzun yaşanmasında değil, iyi yaşanmasındadır: Öyle uzun yaşamışlar var ki, pek az yaşamışlardır Şunu anlamakta geç kalmayın: Doya doya yaşamak yılların çokluğuna değil, sizin gücünüze bağlıdır Her gün gittiğiniz yere hiçbir gün varmayacağınızı mı sanıyorsunuz? Avunabilmek için eş dost istiyorsanız, herkes de sizin gittiğiniz yere gitmiyor mu?

“Omnia te vita perfuncta sequentur” (Lucretius)
“Ömrün bitince, her şey de seninle yok olacak”

Herkes aynı akışın içinde sürüklenmiyor mu? Sizinle birlikte yaşlanmayan bir şey var mı? Sizin öldüğünüz anda binlerce insan, binlerce hayvan, binlerce başka varlık daha ölmüyor mu?

Madem geri dönemezsiniz, niçin kaçınıyorsunuz? Birçok insanın ölmekle, dertlerinden kurtulduğunu görmüşsünüzdür ama kimsenin ölmekle daha kötü olduğunu gördünüz mü? Kendi görmediğiniz, başkasından da duymadığınız bir şeye kötü demek ne büyük saflık! Niçin benden ve kaderden yakınıyorsunuz? Size kötülük mü ediyorum ben? Siz mi beni yöneteceksiniz, ben mi sizi? Öldüğünüz zaman yaşınızı doldurmamış da olsanız, hayatınızı doldurmuş oluyorsunuz İnsanın küçüğü de büyüğü gibi bir insandır İnsanların ne kendileri ne de hayatları arşınla ölçülemez Khiron, babası Saturnus’tan, zaman ve süre tanrısından, ölümsüzlüğün koşullarını öğrenince ölümsüz olmak istememiş Sonsuz bir hayatın ne çekilmez olacağını bir düşünün

Ölüm olmasaydı sizi ondan yoksun ettim diye bana lanet edecektiniz Hayatınıza, mahsus biraz acılık kattım; ne hayattan ne de ölümden kaçmaksızın benim istediğim bir ölçüyle yaşayabilmeniz için hayata ve ölüme, tatlı ile acı arasında bir kıvam verdim

İlk bilgeniz olan Thales’e, yaşamakla ölmenin bir olduğunu öğrettim Birisi ona: “Madem yaşamak boş niçin ölmüyorsun?” diye sormuş, o da “İkisi bir de onun için” diye cevap vermiş

Su, hava, toprak, ateş ve benim bu yapımın diğer bütün öğeleri hem yaşamanıza hem ölmenize yol açarlar Son gününüzden niçin bu kadar korkuyorsunuz? O gün, sizi öldürmede öteki günlerinizden daha fazla bir iş görmüyor ki! Yorgunluğu yapan son adım değildir son adımda yorgunluk yalnızca ortaya çıkar Bütün günler ölüme gider son gün varır”

İşte doğa anamızın bize verdiği güzel öğütler Çok kez düşünmüşümdür: Acaba niçin savaşlarda kendi ölümümüz de, başkalarının ölümü de bize evlerimizdeki ölümden çok daha az korkunç gelir? Öyle olmasaydı ordu hekimlerle, ağlayıp sızlayanlarla dolardı Acaba niçin ölüm her yerde aynı olduğu halde köylüler ve yoksul insanlar ona çok daha metin bir ruhla katlanırlar? Ben öyle sanıyorum ki bizi korkutan ölümden çok bizim, cenaze alaylarıyla, asık suratlarla ölüme verdiğimiz korkunç durumdur Çocuklar sevdiklerini bile maske takmış görünce, korkarlar Biz de öyle İnsanların ve her şeyin yüzünden maskeyi çıkarıp atmalıyız

Michel Eyquem de Montaigne