Karaman İle İlgili Şiirler

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-13-2012

Karaman Şiirleri

Karamanın Koyunu

Oğul sana bir öğüt vereyim, dinle beni,

Ağzını açma sakın,açarsan aç keseni,

En candan bildiklerin tefe koyarlar seni,

Birer birer denedik olgununu toyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu

El oğlunu bilmezsin, o ne hin oğlu hindir,

Pamuk gibi görünür, granitten çetindir,

Arkandan kuyu kazar, dibi yoktur, derindir,

Açılma el oğluna anlamadan soyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu

Senin aybını arar el oğlu bir iş gibi,

Arkanda dolaşırlar sanki müfettiş gibi,

Bırakırlar ortada seni bir ibiş gibi,

Öğretirler dünyanın körfezini koyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu

Doğruyu görürsen de ulu orta anlatma,

Bağır, çağır, nara at, fakat sakın taş atma,

Elini uzat amma, boynunu hiç uzatma,

Sana ölçü verirler, uzatırsan boynunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu

Ne tilkiye eğri bak, ne de kurtlarla yarış,

Ne etlisinden bahset, ne sütlüsüne karış,

Ağzını açık korlar sonra senin bir karış,

Nene gerek elin üç keçi, beş koyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu

KARAMAN

Karaman’a hasretliğim,

Üzüle üzüle bitmez

Yollar bir ip, dağlar düğüm

Çözüle çözüle bitmez…

Sabah erkekler işine,

Döner akşamın beşine

Güğümler çeşme başına

Dizile dizile bitmez

Biçim biçim fistanları,

Dile gelmez destanları,

Güz gelince bostanları,

Bozula bozula bitmez…

Kalesi tek bir şaheser,

Hatunya dilsizdir, susar,

Mansur Dede, Abbas, Hisar

Gezile gezile bitmez…

Kırmale yolların sonu

Şamkapı’ya bakar yönü,

Kırmale’den öte yanı,

Kazıla kazıla bitmez…

Git, gör İmaret’i aman,

Kimler geçmiş zaman zaman…

Velhasıl şu Karaman,

Yazıla yazıla bitmez…

Bekir Sıtkı ERDOĞAN

KARAMAN’A DAVET

Gel, burda gör, düğün – dernek hayatı;
Törenlerin diyarıdır Karaman

Türkçe’mize, o ilk özgür beratı

Verenlerin diyarıdır Karaman!

Ecdadımın rûhu sinmiş harcına,

Ömrünce didinir bir can borcuna!

Adım adım başarının burcuna

Varanların diyarıdır Karaman

Çoktan gündüz olmuş burda geceler,

Yıldızlarla boy ölçüşür yüceler

Gökyüzüne anıt anıt bacalar

Kuranların diyarıdır Karaman

Uysaldır insanı koyundan bile,

Ne yalan bilirler, ne şer, ne hile;

Temiz yürekleri, hizmet aşkıyla

Vuranların diyarıdır Karaman

Bir de gönül ehline sor burayı,

Bilen mekik dokur açmaz arayı

Merhem çalıp, nice onmaz yarayı

Saranların diyarıdır Karaman

Vermemiş özünden zerrece kayıp,

Küskünlük suç burda, dargınlık ayıp

Birbirlerini gece gündüz arayıp

Soranların diyarıdır Karaman

Özde umut yeşil, gözde nem yeşil

Burda kazanılmış bir kıdem yeşil

Emeğinin ödülünü yemyeşil

Görenlerin diyarıdır Karaman

Kafaca uyumlu gönülce derin

Fedakârlığına siz karar verin

Saat başı kalkan otobüslerin

Trenlerin diyarıdır Karaman

Bekir Sıtkı’m ziyaretin kuralı

Bol fatiha; yatırlar var sıralı

Taptuk burda, Yunus Emre’m buralı;

Erenlerin diyarıdır Karaman

Bekir Sıtkı ERDOĞAN

KARAMAN VE SEN

KARAMAN’a hiç gitmedik seninle

Görmedik çarşısını, pazarını, insanlarını

Dolaşmadık caddelerde, sokaklarda

Kalesine tırmanmadık el ele

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Karaman’ın insanları bir başka candan

Hilesiz, riyasız, yabansı değil, sokulgan

Saman tozu, taze buğday, taze ekmek kokusu

Öpülesi, nasırlı elleri toprak toprak

Yüzleri güneş yanığı, gözleri bulutlarda

Karaman oğlu Mehmet Bey’in dili konuşulan dil

Yanında, yörende Türkmen kocası YUNUS’lar

Erdemi, sevgiyi, güzelliği anlatırlar

Sana Karaman’dan sesleniyorum, duy beni, dinle

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Açları doyuran verimli toprak

Göklere el açan uzun kavaklar

Konuk sever, iyi yürekli insanlar

Tertemiz caddeler sokaklar

Hele bir de mevsim baharsa

Rengarenk açılır güller, çiçekler

Çam kokulu, kekik kokulu solunan hava

Kendi ürünleridir yedikleri

Anaların ak sütü kadar helalinden

Buz gibi içilen sular

Şu dağlar Toros dağları

Şu dağın ardında benim köyüm var

Karaman kimseye yad değil, yaban değil

Türk’e vatan olmuş bir kutsal toprak

Selçuklular, Karamanoğulları, Osmanlılar ve daha!

Daha önceleri de var

Ulu Mevlanalar, büyük ozanlar

Ve Karacaoğlanlar, Aşık Yunus’lar

Yiğitler, gaziler, kahramanlar

Gelip yurt edinip kutsamışlar

Karaman kalesine çıkıp seslensem

Sesim yankı yapar Toroslarda, ovalarda

Selam desem kuşa, kurda, tüm insanlara

Sesimi ulu MEVLANA duyar

Derviş YUNUS duyar

KARAMAN OĞLU MEHMET BEY

Sonra KARACAOĞLAN duyar

Sana KARAMAN’dan sesleniyorum

Sen de kulan ver sesim, duy beni dinle

Sen görmedin KARAMAN’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Ahmet Tufan ŞENTÜRK

MEHMET BEY’İN MEMLEKETİ

Güzel kalmış yöremizin elleri

Tarihlere geçmiş nice halleri

Öz Türkçe’yi söyleşiyor dilleri

Mehmet Bey’in memleketi Karaman

Nice alim geldi, geçti buradan

Evliyalar saldı bize Yaratan

Mevla’dan hem de Hatun anadan

Mehmet Bey’in memleketi Karaman

Yunus’ların Kenzi’lerin diyarı

Gufrani, Hottoğlu gönüller yarı

Sanatla olmuştur hep yoğu varı

Mehmet Bey’in memleketi Karaman

Nuri Mevleviyim sözlerim nehir

Kıymatım bilecek bu millet sahır

Ozanlar kahvemiz, bağırda mühür

Mehmet Bey’in memleketi Karaman

Nuri UZUN

BURASI KARAMAN

Bir sihirli beldesin, sen eşin yok

Bir sihirli meltem eser sokaklarından

Ana yurttan ad almış, köylerin sıra sıra

İşte Kızık, Salur, Beydili, Aşıran

Larende de bugün zorlu şenlik var

Mahşer gibi olmuş yollar sokaklar

Dellal dedi: dinlemekte fayda var

Mehmet Bey’in fermanıdır okunan

Oturmuşta Yunus, Şeyhlik postuna

Kocaman bir tesbih almış destine

Söyle, söyler ahbabına dostuna

Mehmet Bey’in fermanıdır okunan

Mevlana çıkmış, burada çileden

Koca külah giymiş sarı keçeden

Yolcuyum veda diyor Türkmen kocadan

Anam bacım emanet sana Karaman

Talat DURU

YUNUS’A HASRET

Evliyalar yurdunun gonca gülü senidin,

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Hak’tan halka uzanan bir güzelce dilidin,

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Dostluk fidanı diktin kardeşlik bahçesine,

Sesinden nâme kattın nice derviş sesine

Tanrım nice sır vermiş “Hûû” diyen nefesine,

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Huzur özlemi çeken insanlığın bağrına,

“Sevelim, sevilelim” der bugünden yarına,

Dostun dosta selamı bu devirde zoruna,

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Sevginin, muhabbetin tohumunu sen saçtın,

Paslanmış gönüllerin kilidini sen açtın,

Âlem sana muhtaçken ne diye erken uçtun?

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Karaman diyarında aşk tohumu çimlendi,

En onulmaz yaralar ellerinde em’lendi,

Sana olan hasretlik sanma ki hep dündendi,

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Anadolu yaylası varlığınla can buldu,

Doğrul da bir bak hele insan ne hale geldi,

Bin dokuz yüz doksan bir senin ismini aldı,

Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus?

Mestan KARABACAK
(SÜ Karaman İİBF Öğretim Görevlisi)

ÖZLEDİM

Yol, eski istasyon yolu

Yol, parke taşlı

Yol, eski garaj yolu

Yollar iki tarafı uzun kavaklı

Sizi Özledim

Faytoncunun faytonunun yayları

Bal rengiydi ikiz güzel atları

Şarkı sözler tekerleri, nalları

Karaman’ın ah o eski halleri

Sizi Özledim

Mezarlık önü yazısı, kırları

Kırmahalle ötesinde üzüm bağları

Ortasında sular akar, sokakları yolları

Üstlerinde yuğ taşıyla, kamış damları

Sizi Özledim

Leyl’i, Seki’si, Yeni hamamı

Hatuniyesi, Türbeleri, Camilerin tamamı

Kervansaray ile Vezir hanları

Yunus Emrem, Mehmet Beyim, tüm Karaman canları

Sizi Özledim

Kırk ikindi yağmuru, karı

Tozu, toprağı, çamuru, zoru

Düveni, harmanı, bulguru unu

Taşkale, Aşıran, Gödet, Fisandun’u

Sizi Özledim

Toroslar, Karadağ, Çamlık yaylaları

Dereler, değirmenler bulgurhaneler

Koçakdede, Gazidükkan, Abbas mahalleler

Çürük sulu, sağ sulu, güzel çeşmeler

Sizi Özledim

Helvacılar, kebapçılar, aşçılar

Semerciler, yastıkçılar, dericiler, mestçiler

Marangozlar, demirciler, bıçakçılar, taşçılar

Sobacılar, nalbantlar, arabacı, çerçiler

Sizi Özledim

Bir başkadır yaprağının sarması

Ekşilisi, kara kabak kavurması

Şebit ekmek, tuzlu börek, mayalının sıkması

Etli ekmek, batırığı, arabaşı çorbası

Sizi Özledim

Eski dostu, yeni dostu, düşmanı

Bina olmuş bahçe, bağı, her yanı

İrebiş’i, Elif’i, Muammer’i, Onbaşısı

Mehmet Emin, İbrahim’i, delisi, akıllısı

Şöyle gelin dertleşmenin zamanı

Sizi Özledim

Faruk ALKAN

KARAMAN KAVAKLARI

Bağrında duyulmadık gizli emeller saklar,

En uzak ümitleri fısıldar ruha sesi

Yazılmamış şiiridir Karaman’ın kavakları,

Kavaklar, Karaman’ın bestesi

Tanrıya ulaşmak mı bilmem ki emelleri,

Gece sabaha kadar ne anlatırlar aya?

Yeşil bir dua gibi göğe varan elleri,

Allah’ın rahmetini indirir kasabaya

Gürbüz vücutlarından taşar asîl bir gurur

Eğilmez başlarına basarken hayran hayran,

Sanırım Türk’ün ruhu karşımda dimdik durur

Bu coşkun taşkın hayat ölüye verir can:

Unutturdular bana başımdaki ayakları,

Gönlüme yoldaş oldu Karaman Kavakları

Halide Nusret ZORLUTUNA (Karaman- 1942)

08-13-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Karaman İle İlgili Şiirler Karaman Şiirleri Karamanın Koyunu Oğul sana bir öğüt vereyim, dinle beni, Ağzını açma sakın,açarsan aç keseni, En candan bildiklerin tefe koyarlar seni, Birer birer denedik olgununu toyunu, Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu El oğlunu bilmezsin, o ne hin oğlu hindir, Pamuk gibi görünür, granitten çetindir, Arkandan kuyu kazar, dibi yoktur, derindir, Açılma el oğluna anlamadan soyunu, Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu Senin aybını arar el oğlu bir iş gibi, Arkanda dolaşırlar sanki müfettiş gibi, Bırakırlar ortada seni bir ibiş gibi, Öğretirler dünyanın körfezini koyunu, Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu Doğruyu görürsen de ulu orta anlatma, Bağır, çağır, nara at, fakat sakın taş atma, Elini uzat amma, boynunu hiç uzatma, Sana ölçü verirler, uzatırsan boynunu, Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu Ne tilkiye eğri bak, ne de kurtlarla yarış, Ne etlisinden bahset, ne sütlüsüne karış, Ağzını açık korlar sonra senin bir karış, Nene gerek elin üç keçi, beş koyunu, Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu KARAMAN Karaman’a hasretliğim, Üzüle üzüle bitmez Yollar bir ip, dağlar düğüm Çözüle çözüle bitmez… Sabah erkekler işine, Döner akşamın beşine Güğümler çeşme başına Dizile dizile bitmez Biçim biçim fistanları, Dile gelmez destanları, Güz gelince bostanları, Bozula bozula bitmez… Kalesi tek bir şaheser, Hatunya dilsizdir, susar, Mansur Dede, Abbas, Hisar Gezile gezile bitmez… Kırmale yolların sonu Şamkapı’ya bakar yönü, Kırmale’den öte yanı, Kazıla kazıla bitmez… Git, gör İmaret’i aman, Kimler geçmiş zaman zaman… Velhasıl şu Karaman, Yazıla yazıla bitmez… Bekir Sıtkı ERDOĞAN KARAMAN’A DAVET Gel, burda gör, düğün – dernek hayatı; Törenlerin diyarıdır Karaman Türkçe’mize, o ilk özgür beratı Verenlerin diyarıdır Karaman! Ecdadımın rûhu sinmiş harcına, Ömrünce didinir bir can borcuna! Adım adım başarının burcuna Varanların diyarıdır Karaman Çoktan gündüz olmuş burda geceler, Yıldızlarla boy ölçüşür yüceler Gökyüzüne anıt anıt bacalar Kuranların diyarıdır Karaman Uysaldır insanı koyundan bile, Ne yalan bilirler, ne şer, ne hile; Temiz yürekleri, hizmet aşkıyla Vuranların diyarıdır Karaman Bir de gönül ehline sor burayı, Bilen mekik dokur açmaz arayı Merhem çalıp, nice onmaz yarayı Saranların diyarıdır Karaman Vermemiş özünden zerrece kayıp, Küskünlük suç burda, dargınlık ayıp Birbirlerini gece gündüz arayıp Soranların diyarıdır Karaman Özde umut yeşil, gözde nem yeşil Burda kazanılmış bir kıdem yeşil Emeğinin ödülünü yemyeşil Görenlerin diyarıdır Karaman Kafaca uyumlu gönülce derin Fedakârlığına siz karar verin Saat başı kalkan otobüslerin Trenlerin diyarıdır Karaman Bekir Sıtkı’m ziyaretin kuralı Bol fatiha; yatırlar var sıralı Taptuk burda, Yunus Emre’m buralı; Erenlerin diyarıdır Karaman Bekir Sıtkı ERDOĞAN KARAMAN VE SEN KARAMAN’a hiç gitmedik seninle Görmedik çarşısını, pazarını, insanlarını Dolaşmadık caddelerde, sokaklarda Kalesine tırmanmadık el ele Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini Hiç gitmedik ki seninle Karaman’ın insanları bir başka candan Hilesiz, riyasız, yabansı değil, sokulgan Saman tozu, taze buğday, taze ekmek kokusu Öpülesi, nasırlı elleri toprak toprak Yüzleri güneş yanığı, gözleri bulutlarda Karaman oğlu Mehmet Bey’in dili konuşulan dil Yanında, yörende Türkmen kocası YUNUS’lar Erdemi, sevgiyi, güzelliği anlatırlar Sana Karaman’dan sesleniyorum, duy beni, dinle Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini Hiç gitmedik ki seninle Açları doyuran verimli toprak Göklere el açan uzun kavaklar Konuk sever, iyi yürekli insanlar Tertemiz caddeler sokaklar Hele bir de mevsim baharsa Rengarenk açılır güller, çiçekler Çam kokulu, kekik kokulu solunan hava Kendi ürünleridir yedikleri Anaların ak sütü kadar helalinden Buz gibi içilen sular Şu dağlar Toros dağları Şu dağın ardında benim köyüm var Karaman kimseye yad değil, yaban değil Türk’e vatan olmuş bir kutsal toprak Selçuklular, Karamanoğulları, Osmanlılar ve daha! Daha önceleri de var Ulu Mevlanalar, büyük ozanlar Ve Karacaoğlanlar, Aşık Yunus’lar Yiğitler, gaziler, kahramanlar Gelip yurt edinip kutsamışlar Karaman kalesine çıkıp seslensem Sesim yankı yapar Toroslarda, ovalarda Selam desem kuşa, kurda, tüm insanlara Sesimi ulu MEVLANA duyar Derviş YUNUS duyar KARAMAN OĞLU MEHMET BEY Sonra KARACAOĞLAN duyar Sana KARAMAN’dan sesleniyorum Sen de kulan ver sesim, duy beni dinle Sen görmedin KARAMAN’ın güzelliğini Hiç gitmedik ki seninle Ahmet Tufan ŞENTÜRK MEHMET BEY’İN MEMLEKETİ Güzel kalmış yöremizin elleri Tarihlere geçmiş nice halleri Öz Türkçe’yi söyleşiyor dilleri Mehmet Bey’in memleketi Karaman Nice alim geldi, geçti buradan Evliyalar saldı bize Yaratan Mevla’dan hem de Hatun anadan Mehmet Bey’in memleketi Karaman Yunus’ların Kenzi’lerin diyarı Gufrani, Hottoğlu gönüller yarı Sanatla olmuştur hep yoğu varı Mehmet Bey’in memleketi Karaman Nuri Mevleviyim sözlerim nehir Kıymatım bilecek bu millet sahır Ozanlar kahvemiz, bağırda mühür Mehmet Bey’in memleketi Karaman Nuri UZUN BURASI KARAMAN Bir sihirli beldesin, sen eşin yok Bir sihirli meltem eser sokaklarından Ana yurttan ad almış, köylerin sıra sıra İşte Kızık, Salur, Beydili, Aşıran Larende de bugün zorlu şenlik var Mahşer gibi olmuş yollar sokaklar Dellal dedi: dinlemekte fayda var Mehmet Bey’in fermanıdır okunan Oturmuşta Yunus, Şeyhlik postuna Kocaman bir tesbih almış destine Söyle, söyler ahbabına dostuna Mehmet Bey’in fermanıdır okunan Mevlana çıkmış, burada çileden Koca külah giymiş sarı keçeden Yolcuyum veda diyor Türkmen kocadan Anam bacım emanet sana Karaman Talat DURU YUNUS’A HASRET Evliyalar yurdunun gonca gülü senidin, Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Hak’tan halka uzanan bir güzelce dilidin, Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Dostluk fidanı diktin kardeşlik bahçesine, Sesinden nâme kattın nice derviş sesine Tanrım nice sır vermiş “Hûû” diyen nefesine, Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Huzur özlemi çeken insanlığın bağrına, “Sevelim, sevilelim” der bugünden yarına, Dostun dosta selamı bu devirde zoruna, Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Sevginin, muhabbetin tohumunu sen saçtın, Paslanmış gönüllerin kilidini sen açtın, Âlem sana muhtaçken ne diye erken uçtun? Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Karaman diyarında aşk tohumu çimlendi, En onulmaz yaralar ellerinde em’lendi, Sana olan hasretlik sanma ki hep dündendi, Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Anadolu yaylası varlığınla can buldu, Doğrul da bir bak hele insan ne hale geldi, Bin dokuz yüz doksan bir senin ismini aldı, Şimdi muhtacız sana neredesin ey Yunus? Mestan KARABACAK (SÜ Karaman İİBF Öğretim Görevlisi) ÖZLEDİM Yol, eski istasyon yolu Yol, parke taşlı Yol, eski garaj yolu Yollar iki tarafı uzun kavaklı Sizi Özledim Faytoncunun faytonunun yayları Bal rengiydi ikiz güzel atları Şarkı sözler tekerleri, nalları Karaman’ın ah o eski halleri Sizi Özledim Mezarlık önü yazısı, kırları Kırmahalle ötesinde üzüm bağları Ortasında sular akar, sokakları yolları Üstlerinde yuğ taşıyla, kamış damları Sizi Özledim Leyl’i, Seki’si, Yeni hamamı Hatuniyesi, Türbeleri, Camilerin tamamı Kervansaray ile Vezir hanları Yunus Emrem, Mehmet Beyim, tüm Karaman canları Sizi Özledim Kırk ikindi yağmuru, karı Tozu, toprağı, çamuru, zoru Düveni, harmanı, bulguru unu Taşkale, Aşıran, Gödet, Fisandun’u Sizi Özledim Toroslar, Karadağ, Çamlık yaylaları Dereler, değirmenler bulgurhaneler Koçakdede, Gazidükkan, Abbas mahalleler Çürük sulu, sağ sulu, güzel çeşmeler Sizi Özledim Helvacılar, kebapçılar, aşçılar Semerciler, yastıkçılar, dericiler, mestçiler Marangozlar, demirciler, bıçakçılar, taşçılar Sobacılar, nalbantlar, arabacı, çerçiler Sizi Özledim Bir başkadır yaprağının sarması Ekşilisi, kara kabak kavurması Şebit ekmek, tuzlu börek, mayalının sıkması Etli ekmek, batırığı, arabaşı çorbası Sizi Özledim Eski dostu, yeni dostu, düşmanı Bina olmuş bahçe, bağı, her yanı İrebiş’i, Elif’i, Muammer’i, Onbaşısı Mehmet Emin, İbrahim’i, delisi, akıllısı Şöyle gelin dertleşmenin zamanı Sizi Özledim Faruk ALKAN KARAMAN KAVAKLARI Bağrında duyulmadık gizli emeller saklar, En uzak ümitleri fısıldar ruha sesi Yazılmamış şiiridir Karaman’ın kavakları, Kavaklar, Karaman’ın bestesi Tanrıya ulaşmak mı bilmem ki emelleri, Gece sabaha kadar ne anlatırlar aya? Yeşil bir dua gibi göğe varan elleri, Allah’ın rahmetini indirir kasabaya Gürbüz vücutlarından taşar asîl bir gurur Eğilmez başlarına basarken hayran hayran, Sanırım Türk’ün ruhu karşımda dimdik durur Bu coşkun taşkın hayat ölüye verir can: Unutturdular bana başımdaki ayakları, Gönlüme yoldaş oldu Karaman Kavakları Halide Nusret ZORLUTUNA (Karaman- 1942)