Karaman Şiirleri - Karaman İle İlgili Şiirler

Karamanla ilgili şiirler
Karaman şiirleri
en güzel Karaman şiirleri

KARAMAN

Karaman’a hasretliğim,

Üzüle üzüle bitmez

Yollar bir ip, dağlar düğüm

Çözüle çözüle bitmez…

Sabah erkekler işine,

Döner akşamın beşine

Güğümler çeşme başına

Dizile dizile bitmez

Biçim biçim fistanları,

Dile gelmez destanları,

Güz gelince bostanları,

Bozula bozula bitmez…

Kalesi tek bir şaheser,

Hatunya dilsizdir, susar,

Mansur Dede, Abbas, Hisar

Gezile gezile bitmez…

Kırmale yolların sonu

Şamkapı’ya bakar yönü,

Kırmale’den öte yanı,

Kazıla kazıla bitmez…

Git, gör İmaret’i aman,

Kimler geçmiş zaman zaman…

Velhasıl şu Karaman,

Yazıla yazıla bitmez…


Bekir Sıtkı ERDOĞAN



Karamanın Koyunu

Oğul sana bir öğüt vereyim, dinle beni,

Ağzını açma sakın,açarsan aç keseni,

En candan bildiklerin tefe koyarlar seni,



Birer birer denedik olgununu toyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu



El oğlunu bilmezsin, o ne hin oğlu hindir,

Pamuk gibi görünür, granitten çetindir,

Arkandan kuyu kazar, dibi yoktur, derindir,



Açılma el oğluna anlamadan soyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu



Senin aybını arar el oğlu bir iş gibi,

Arkanda dolaşırlar sanki müfettiş gibi,

Bırakırlar ortada seni bir ibiş gibi,



Öğretirler dünyanın körfezini koyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu



Doğruyu görürsen de ulu orta anlatma,

Bağır, çağır, nara at, fakat sakın taş atma,

Elini uzat amma, boynunu hiç uzatma,



Sana ölçü verirler, uzatırsan boynunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu



Ne tilkiye eğri bak, ne de kurtlarla yarış,

Ne etlisinden bahset, ne sütlüsüne karış,

Ağzını açık korlar sonra senin bir karış,



Nene gerek elin üç keçi, beş koyunu,

Karaman’ın koyunu sonra çıkar oyunu

KARAMAN VE SEN

KARAMAN’a hiç gitmedik seninle

Görmedik çarşısını, pazarını, insanlarını

Dolaşmadık caddelerde, sokaklarda

Kalesine tırmanmadık el ele

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Karaman’ın insanları bir başka candan

Hilesiz, riyasız, yabansı değil, sokulgan

Saman tozu, taze buğday, taze ekmek kokusu

Öpülesi, nasırlı elleri toprak toprak

Yüzleri güneş yanığı, gözleri bulutlarda

Karaman oğlu Mehmet Bey’in dili konuşulan dil

Yanında, yörende Türkmen kocası YUNUS’lar

Erdemi, sevgiyi, güzelliği anlatırlar

Sana Karaman’dan sesleniyorum, duy beni, dinle

Sen görmedin Karaman’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Açları doyuran verimli toprak

Göklere el açan uzun kavaklar

Konuk sever, iyi yürekli insanlar

Tertemiz caddeler sokaklar

Hele bir de mevsim baharsa

Rengarenk açılır güller, çiçekler

Çam kokulu, kekik kokulu solunan hava

Kendi ürünleridir yedikleri

Anaların ak sütü kadar helalinden

Buz gibi içilen sular

Şu dağlar Toros dağları

Şu dağın ardında benim köyüm var

Karaman kimseye yad değil, yaban değil

Türk’e vatan olmuş bir kutsal toprak

Selçuklular, Karamanoğulları, Osmanlılar ve daha!

Daha önceleri de var

Ulu Mevlanalar, büyük ozanlar

Ve Karacaoğlanlar, Aşık Yunus’lar

Yiğitler, gaziler, kahramanlar

Gelip yurt edinip kutsamışlar

Karaman kalesine çıkıp seslensem

Sesim yankı yapar Toroslarda, ovalarda

Selam desem kuşa, kurda, tüm insanlara

Sesimi ulu MEVLANA duyar

Derviş YUNUS duyar

KARAMAN OĞLU MEHMET BEY

Sonra KARACAOĞLAN duyar

Sana KARAMAN’dan sesleniyorum

Sen de kulan ver sesim, duy beni dinle

Sen görmedin KARAMAN’ın güzelliğini

Hiç gitmedik ki seninle

Ahmet Tufan ŞENTÜRK