Efsaneler - ?nan?lmaz Efsaneler - Günümüze Kadar Gelen Efsaneler

:::FERHAT İLE ŞİRİN:::

Efsaneye göre Ferhat, Persler döneminde yaşamış ünlü bir nakkaştır Sultan Mehmene Banu'nun yeğeni Şirin için yaptırdığı köşkün süslemelerini yaparken Şirin'i görür ve birbirlerine sevdalanırlar Ferhat, Sultan'a haber salarak Şirin'i istetir Sultan,yeğenini vermek istemez Ferhat'ı oyalamak için dağı delip şehre su getirmesini şart koşar Ferhat, zekası, teknik bilgisi, bilek gücü, aşktan aldığı kuvvetle dağı deler

Mehmene Banu, dağı delip suyun akacağı kanalı tamamlamak üzere olan Ferhat'ın yanına yaşlı dadısını göndererek, Şirin'in öldüğü haberini ulaştırır Ferhat, bu acı haber üzerine, elinde tuttuğu külüngü havaya atar, düşen külünk Ferhat'ın başına isabet eder ve Ferhat orada ölür Ferhat'ın acı haberini alan Şirin korku ve heyecanla olayın geçtiği kayalığa gelirFerhat'ın öldüğünü görünce bu acıya dayanamaz ve kayalıklardan aşağı yuvarlanarak, orada can verir Her iki sevgiliyi, can verdikleri kayalıklarda yan yana gömerler

Bu aşk öyküsünün Karagöz oyunlarındaki işlenişi ise şöyle :

Hacıvat tarafına Şirin’in köşkü, Karagöz tarafına ise dağ kurulur Hacıvat’ın tegannîsinden sonra perdeye gelen Karagöz Hacıvat’a “Kendi tarafına köşk benim tarafa ise moloz yığını koymuşsun” diye sitem eder Bunun üzerine Hacıvat Ferhat ile Şirin öyküsünü anlatmaya başlar Bu sırada Karagöz ile Hacıvat çekilirler ve olay canlanır

Ferhat ile Şirin birbirlerini çok severler Fakat Şirin’in annesi Şirin’i Ferhat’a vermek istemez Hacıvat’ın araya girmesi sonucu Şirin’in annesi bir şart koşar Amasya şehrinde su yoktur, eğer Ferhat Elmadağı'nı kazması ile yarıp şehre su getirirse Şirin’i vermeye razı olacaktır

Ferhat Hacıvat’tan bir külünk bulmasını ister Hacıvat Karagöz’e giderek bir külünk ısmarlar Külüngü zamanında yetiştiremeyen Karagöz evden kendi kazmasını getirir Ferhat dağı kazma ile yararak şehre su getirmesine rağmen Şirin’in annesi Şirin’i vermeye razı olmaz, büyücü bir kadın bularak onları ayırmak ister Büyücü kadın Ferhat’a gelerek Şirin’in öldüğünü söyler Ferhat büyücü kadını öldürür, tam kendi canına da kıymak üzeredir ki Karagöz gelerek Şirin’in ölmediğini söyler ve iki sevgiliyi birbirine kavuşturur




:::LEYLA İLE MECNUN:::

Leyla ile Mecnun'un aşkları bir Arap efsanesine dayanmaktadır Bu efsanede Mecnun mahlasıyla şiirler söyleyen Kays ibni Mülevvah adlı bir Arap şairiyle Leyli ( Leyla ) adlı bir Arap kızın arasında geçen ve ayrılıkla sona eren bir aşk serüveni anlatılmaktadır

Söylentiye göre Kays ile Leyla kardeş çocuklarıdır Küçük yaşta birbirlerini severler Kays'ın Leyla için söylediği şiirler dillerde dolaşır Leyla'nın babası ,adını dillere düşürdüğü için kızının Kays'la evlenmesini önler Leyla başka biriyle evlendirilir Kays çöllere düşer Mecnun (deli ) diye anılmaya başlar Ayrılık acısına dayanamayan Leyla kederinden ölür Mecnun bunu duyunca onun mezarının başına koşar ve o da orada can verir

Bu efsane Arap edebiyatında X yüzyılda çok yaygın bir hale gelmiş ,Mecnun'a ait olduğu söylenen şiirlerin arasına nesirler de eklenerek hikaye haline getirilmiştir Bu konu daha sonra Fars ve Türk edebiyatlarında da işlenmiştir Bunların arasında en ünlüsü Fuzuli'nin yapıtıdır ( 1535)

Aşağıda okuyacağınız küçük hikaye Fuzuli`nin Leyla vü Mecnun adlı mesnevisinden alınmıştır

Kays, bilinen adıyla Mecnun, Leyla`nın aşkından kendisinden geçip yarı meczup bir halde çölde giderken, namaz kılmakta olan bir dervişin önünden geçer Derviş hemen namazını selamlayıp, Mecnun'a "Namaz kılan birinin önünden geçilmez, bunu bilmiyor musun?" diye çıkışır Mecnun cevap verir "Ben Leyla'nın aşkından öyle bir hale geldim ki, senin burada namaz kıldığını görmedim bile, sen nasıl bir aşkla namaz kılıyorsun da benim senin önünden geçtiğimi görüyorsun?"

Leyla ve Mecnun'un hikayesi Türk Halk edebiyatının da etkilemiş ve Leyla ile Mecnun adıyla bir Karagöz oyunu haline getirilmiştir

Karagöz oyunlarında işlenen Leyla ile Mecnun hikayesi ise şöyle :

Oyunun başında Leyla ile Mecnun birbirlerine olan sevgilerini şiirlerle dile getirirler Aralarında bir gül ağacı vardır Zebani gelerek gül ağacını alır ve yerine karaçalı koyar Karagöz bu karaçalıyı almak isterken zebani Karagöz’ü kaldırıp baş aşağı kara çalının üzerine atar Hacıvat gelerek Karagöz’e Leyla ile Mecnun’un hikayesini anlatarak, Zebani’nin kara çalıyı onları ayırmak için koyduğunu söyler

Perdeye içinde Leyla’nın babası ve annesinin olduğu bir kervan gelir Hacıvat onlara bir ev bulur Daha sonra Mecnun’un babası olan Halepli Haşim gelir Hacıvat Leyla’nın anne ve babasının olduğu yere ergeç Mecnun’un da geleceğini söyler Mecnun gelip Leyla’ya olan aşkını Hacıvat’a anlatır ve ondan yardım ister Bu esnada bir aslan gelip Karagöz’ün köpeğini yutar Leyla’nın babası kızını Mecnun’a istemeye gelen Hacıvat’ı kovar Hacıvat, Karagöz’ün ninesi olan Cazu’dan yardım ister Cazu nine Leyla’nın babasına giderek eğer kızlarını Mecnun’a vermezlerse Leyla’nın öleceğini söyler

Bunun üzerine Leyla’nın babası kızını Mecnun’a vermek için üç şart koşar Birincisi Mecnun çok sevdiği dişi ahuyu öldürecektir İkincisi aslan ile boğuşup onu da öldürmesi Üçüncüsü ise yedi başlı ejderhayı öldürmesi Karagöz Mecnun’a bir bıçak verir Mecnun kendi isteğiyle ahuyu öldürür Daha sonra aslan ile ejderhayı da öldürür ve koşulları yerine getirmiş olur Zebani iki sevgilinin kavuşmasını engellemek amacıyla araya yine kara çalı koyarsa da Mecnun bıçağı ile karaçalıyı kesip atar
Sevgililer birbirlerine kavuşurlar ve kervanla memleketlerine dönerler


:::KEREM İLE ASLI:::

Bu aşk hikayesinin Aşık Kerem ya da Kerem Dede diye anılan Azerbaycan yöresi halk şairinin aşk serüvenini konu eden şiirleri halk arasında yayıldıktan sonra adı bilinmeyen halk hikayecileri tarafından bu şiirler çerçevesinde oluşturulduğu ileri sürülür ( XVII yy )

İsfahan Padişahı'nın oğlu Kerem keşiş kızı Aslı'ya gönül verir Ancak din ayrılığı yüzünden onunla evlenmesi mümkün olmaz İlden ile göçen keşişle kızı Aslı'nın ardından uzun yolculuklar yapan delikanlı Halep Paşası'nın emri üzerine Aslı'yla evlendirilir Ancak düğün gecesi keşişin kızına giydirdiği gömleğin düğmeleri bir türlü çözülmeyince Kerem ah edip yanarak ölür Onun külleri arasında kalmış kıvılcımla Aslı'da saçlarından tutuşup can verir

Hikaye boyunca Kerem arkadaşı Sofu'yla birlikte uzun yollar aşar Anadolu'nun birçok yerini gezer ,Hanlarda kahvelerde şiirler söyler ,yollara , dağlara , akarsulara, hayvanlara Aslı'ya benzettiği güzellere şiirler söyleyerek derdini anlatır Aslı'yı yakından görebilmek için kızın annesine bütün dişlerini çektirir

Hikayeye olağanüstü ögeler de karışmıştır İki sevgilinin doğumları bir dervişin verdiği sihirli elmayla olmuştur Zorda kalan Kerem'i Hızır kurtarır Dağlar ırmaklar o şiir söyleyince geçit verir

Sevgilisine kavuşma yolunda çileler çeken ve onun uğrunda yanan Kerem , modern edebiyatta bir ülküye bağlanıp can verebilen kahramanın simgesi sayılmıştır



Ala gözlerine kurban olduğum
Hep senin derdinden yanar ağlarım
Kime arzedeyim garip halimi
Ellerin yanında görür ağlarım

Benden kaçar sevdiğim, gayrden kaçmaz
Dahi pek küçüktür, aşıkın bilmez
Yalvarsam Mevla'ya dileğim geçmez
Yüzümü yerlere sürer ağlarım

Yine düşt'ayrılık vücut şehrine
Yürek mi dayanır dilber cevrine
Sürülünce insan mahşer yerine
Hak'kın divanına durur ağlarım

Kerem der bu firkatla yanarsam
Tükenir ömrümüz bir gün ölürsem
Bu hasretle kıyamete kalırsam
Kefenim boynuma sarar ağlarım

Aşık Kerem



:::BOŞKA İLE ADMİRA:::

Boşka ve Admira Yugoslavya parçalanmadan önce Saraybosna'
da yaşayan iki genç Admira Müslüman, Boşka ise Sırp bir aileden Ama ikisi de Saraybosnalı Çocuklukları aynı mahallede geçer Lise yıllarında bu iki genç birbirlerine aşık olup nişanlanırlar 1992 yılının ilkbaharında Boşka ve Admira evlilik planları yaparken Bosna'da savaş başlar

Bu tarihten itibaren bu iki insanın hayatlarına anlam kazandıran birçok şey savaşın acımasız ellerinde bir bir yok olup gider Önce Sırp ordusunun Bosna'yı talan edip masum ve savunmasız insanları toplama kamplarında katletmelerini seyrederler Sonra birlikte büyüdükleri insanların birbirlerine düşman oluşuna, oynadıkları sokakların, yaşadıkları evlerin yıkılışına şahit olurlar Bütün bu karmaşanın içinde Boşka ve Admira'nın sarılıp tutundukları iki şey vardır: birbirlerine olan sevgileri, ve Saraybosna'ya tutkunlukları

Birçok Saraybosnalı gibi Boşka ve Admira da hazırlıksız ve savunmasız yakalanırlar Sırp kuşatmasına Yine de şehri terketmezler Bu arada Boşka'nın birçok arkadaşı Saraybosna'yı çevreleyen Sırp çetelerine katılırlar ve Boşka'nın da katılması için baskıda bulunurlar Boşka her seferinde reddeder

Admira ile birlikte Saraybosna'da kalıp şehirdeki yaşlı ve düşkünlere yardım ederler Onlar için yiyecek kuyruklarında beklerler Kışın evlerine odun taşırlar Kuşatma çemberi gün geçtikçe daha da daralır Yaşam daha da zorlaşır Bunun üzerine yaşadıkları yeri terkedip, şehrin merkezine yerleşirler Bu arada Boşka'nin ailesi Sırbistan'a göçer

Boşka ve Admira'nın Saraybosna'da verdikleri yaşam mücadelesi iki yıl sürer Bu arada evlenirler de 1994 ilkbaharında Sırbistan'a, Boşka'nin ailesinin yanına gitmeye karar verirler Saraybosna'nın giriş-çıkışlarını tutan Sırp askerlerinden ve şehri savunan direniş gruplarından izin alırlar

Geçiş günü gelir Boşka ve Admira, önce Admira'nın ailesini ziyaret edip onlarla vedalaşırlar Sonra askerlerin onlara söylediği geçis noktasına doğru yürürler İkisi elele kilit noktasındaki köprüyü geçerler Köprüden sonra bir iki adım attıkları sırada birkaç el silah sesi duyulur Boşka ve Admira yere düşerler

O anda mı ölürler, yoksa daha sonra mı bilinmez Fakat, ölümde bile rahat bırakmaz savaş Boşka ile Admira'yı Kimse yanaşamaz yanlarına on gün boyunca Ailelerin girişimleri sonuçsuz kalır Ne şehri savunan direniş grupları ne de Sırp askerleri kimseyi yaklaştırmazlar yanlarına Boşka ve Admira kurtlara, köpeklere yem olurlar Olay büyür, televizyona, gazetelere yansır On gün sonra Boşka ve Admira'dan geriye kalanlar, aileler tarafından alınıp gömülür Kurşunlari hangi tarafın ateşlediği bulunamaz İki taraf da birbirlerini suçlarlar





:::TAHİR İLE ZÜHRE:::

Padişah kızı Zühre ile Vezir oğlu Tahir'in ölümle biten aşk serüvenini anlatan bir Türk halk hikayesidir Sevgililerin birleşmesini Zühre'nin annesi var gücüyle engelller Sürgüne gönderilen Tahir sevgilisi başkasıyla evlendirileceği sırada gizlice döner Ama delikanlı öldürülür Tahirin öldürüldüğünü duyan Zühre'de kendini öldürür

Tahir ile Zühre'nin Karagöz oyununda anlatılışı da şöyle :

Zühre’nin babası Hacıvat’a bir kahya aradığını söyler, Hacıvat da Karagöz’ün bu işi yapabileceğini söyler Karagöz eve kahya olarak girer Tahir ile Zühre birbirlerini çok sevmektedirler Zühre’nin babasının yanında kahya olan Tahir’in babası ölürken Tahir ile Zühre’nin evlenmelerini vasiyet etmiştir Zühre’nin babası da evlenmelerini istemektedir Tahir ile Zühre’yi yanına çağırarak bu fikrini onlara da söyler Karısının da onayını almak için durumu ona da anlatır Bu fikri kabul etmeyen Zühre’nin üvey annesi sonradan kabullenmiş gibi görünür Odasına gittikten sonra Karagöz’ü odasına çağırarak Tahir’i kendisinin sevdiğini söyler

Zühre ile evlenmesine engel olması için kocasına büyü yaptırır, Karagöz’e para vererek büyüyü kocasının sarığının içine koymasını ister Karagöz, Zühre’nin babası uyurken büyüyü sarığının içine koyar Zühre’nin babası uyandığında evlenme işinden vazgeçtiğini söyler Tahir bu sevdadan vazgeçmeyeceğini söyleyince Zühre’nin babası seymenleri çağırarak Tahir’i Mardin’e sürgüne gönderir Bir süre sonra Tahir kaçıp geri gelir ve Karagöz’e bu işi düzeltmesi için yalvarır Karagöz bir punduna getirip Zühre’nin babasının sarığından büyüyü çıkarır Birden kendine gelen Zühre’nin babası kızını Tahir’e vereceğini söyler Olan biteni Zühre’nin babasına anlatan Karagöz iki sevgilinin kavuşmasını sağlar




:::ARZU İLE KANBER:::

Birbirlerini kardeş sanarak büyüyen iki gencin asklarini anlatan ve 17 yüzyilda ortaya çiktigi sanilan Türk halk öyküsü Konusu söyledir: Bir kervan, yolda eskiya baskinina ugrar Baskindan yalniz küçük bir erkek çocugu sag olarak kurtulur Bir aile tarafindan evlatlik olarak alinan çocuga Kanber adi verilir Bir süre sonra bu ailenin bir kiz çocugu olur, adini Arzu koyarlar Iki çocuk birbirlerini kardeş sanarak büyürler Bir süre sonra aralarında ilgi veyakınlık başlar Kardeş olmadiklarını ögrenince de evlenmek isterler Arzu"nun annesi bu evlilige karsi çıkar ve kızını zengin bir tüccarla evlendirir Ama adam kisa bir süre sonra ölürArzu ile kanber evlenmek için yeniden uığrasırlarsa da, anne engel olur Asıklar bir rastlantı sonucu birbirlerini bulurlar Kavusmanin heyecaniyla ikisi de bayilir Sürekli olarak kızını izleyen kötü yürekli anne onlari gene ayırmak ister, ama gençlerin çevresi su ile kaplandigindan yanlarina ulasamaz Az sonra iki sevgilinin gögüslerinden birer güvercin çikarak uçar ve böylece ikisi de orada can verirler




:::SEVGİLİLER GÜNÜN HİKAYESİ:::

Aziz Valentine'ın öyküsü III Yüzyıl'dan gelir O dönemde Roma tahtında İmparator II Claudius vardı, "Zalim" adıyla tanımlanan Claudius aşırı savaş ve askerlik tutkunuydu, her yetişmiş erkeğin muhakkak asker olmasını istiyor ve kimseye göz açtırmıyordu

EVLİLİĞİ YASAKLADI
Öylesine ileri gitmişti ki, askerliğe engel oluyor düşüncesiyle evlenmeyi dahi yasakladı Gençler şaşkındı, kimse sevdiği ile beraber olamıyor, Roma kenti sayısı gittikçe artan ve uzak ülkelerde ölen sevgililerinin ardından ağlayan kadınlar ve kızlarla dolmuştu Kısacası aşk yasaklanmıştı Bu sıralarda İmparator tüm Romalılar'ın 12 tanrıya tapmalarını aksi şekilde davrananların ve özellikle de Hıristiyanlar'la ilişkiye girenlerin ölümle cezalandırılacaklarını emretti


Bu emre uymayanların arasında Aziz olarak kabul edilen filozof Valentinus'da vardı, gezerek dinsel vaazlar veriyor ve İmparator'un hatalı olduğunu anlatıyordu Sonunda yakalandı ve hapse atıldı Valentinus'un hapiste olduğu günlerde yaşananlar efsaneye dönüşerek günümüze kadar ulaşmıştır

GÜZEL JULİA VALENTİNUS'A GİDER
Hapishaneyi korumakla görevli gardiyanın kızkardeşi Julia'nın gözleri doğuştan görmemektedir, gardiyan Valentinus'un anlattığı İsa ilgili öykülerin arasında körlerin gözlerinin açıldığını öğrenince, kardeşini gizlice Valentinus'un yanına getirir Julia çok güzel ve zeki bir kızdır Günlerce beraber olurlar, Valentinus ona Roma tarihini, doğanın yapısını, aritmetiği ve Tanrı'ya yönelmeyi öğretir Julia, dünyayı Valentinus'un anlattıklarıyla görür, onun bilgeliği ile aydınlanır, güçlenir ve teselli bulur

Bir gün sorar;
- "Valentinus, Tanrı gerçekten dualarımızı duyar mı?"
Aziz gülümser;
- "Evet, herbirini"
Julia;
- "Her sabah ve her gece ne için dua ettiğimi biliyormusun? Görebilmek için dua ediyorum, senin bana anlattıklarını görmeyi çok istiyorum",
Valentinus;
- "Tanrı bizim için en iyi olanı yapar, yeter ki buna inanalım"
Julia, yere diz çöker ve;
- "Böylesine inanmak istiyorum, yardım et"
Beraberce duaya başlarlar Birden hücrenin içersi altın renkli bir ışıkla aydınlanır ve Julia haykırır;
- "Valentinus, görüyorum, görüyorum"

14 ŞUBAT'TA ÖLDÜRÜLÜR
Valentinus duaya devam etmesini söyler Ertesi gün Valentinus'un ölüm emri gelir, Aziz Julia'ya son bir not yazar, Tanrı'ya hep yakın olmasını öğütler ve notun altını "Senin Valentine'ından" diye imzalar Mektup, ertesi gün Julia'ya ulaşır, o günün tarihi 14 Şubat 270'dir Valentinus, sonradan Papa I Julius tarafından "Porta Valentini" adı verilen bir kemer kapısının altına gömülür (Şimdi orada yani Roma'da Praxedes Kilisesi vardır)

Julia, mezarın yanına pembe çiçekler açan bir badem ağacı diker Günümüzde sevginin ve dostluğun simgesinin badem ağacı olması buradan kaynaklanır

GENÇLERİN İLK CİNSEL DENEYİMİ
İşin aslına bakılırsa, 15 Şubat tarihi Roma tanrıçalarından Februata Juno adına yapılan kutsama töreninin günüdür; birbirleriyle ilk kez cinsel ilişkiye girecek gençlerin adlarının yazıldığı parşömenler, o gün tanrıçaya sunulurdu Papalık daha sonra yasaklanan bu geleneğin yerine, azizlerin adlarının yazılı olduğu listeleri sergilemeye başladı

Biz yine Roma'ya dönelim 15 Şubat'ta kutlanan gençlerin aşk festivalinin özgün adı Lupercalia'dır, geleneksel olarak hediyeler verilirdi Kuşların çiftleşme döneminin başlangıcı kabul edilen Şubat ayı döneminde, gençler de onları örnek alarak eşleşirlerdi Hıristiyanlığın güçlenmesinden sonra, Pagan inançları yasaklandı veya yerlerine Hıristiyan versiyonlar getirilmeye başlandı Aziz Valentine Hıristiyanlığın simgesi olan sevgi ve evlilik kuramı ile kişiselleştirildi, onun Lupercalia Festivali'nin arifesinde öldürülmüş olması iyi bir raslantıydı, böylece Roma'nın bereketlilik ve döllenme kutsamalarıyla, Hıristiyanlığın evlilik ve çoğalma ilkesi bütünleştirilmiş oldu Amaca ulaşılmıştı

Günümüzdeki yorumuyla "St Valentine" yani Sevgililer Günü, Roma'daki gibi sevenlerin birbirlerine sevgilerini Valentinus'un son mesajında olduğu gibi küçük kartlar ve hediyelerle sunmaları şeklinde kutlanmaktadır Aslında kökende yine birleşme, bütünleşme ve çoğalma güdüsü yani bereketlilik vardır Aynı zamanda da, Tanrısal aşkla, dünyasal aşkın birleştiği yer, Julia'nın öyküsünde olduğu gibi birleştirilir Ama ilginçtir ki, aşkı yasaklayan bir despotun binlerce yıllık anısı, Kozmik Şakacı'nın oyunuyla artık aşk yüzünden akla gelmektedir




:::OMEGA SAAT EFSANESİ:::

Bi otomobil tamircisi ılık ilkbahar gecelerinden birinde evine giderken yolun kenarında bi araba ve arabanın başında da patlayan lastiği değiştirmeye çalışan iki güzel kız görmüş Yardım amacıyla kenara yanaşmış Ama istepne de patlakmış maalesef Adam, "Bu saatte bunu tamir etmek imkansız İyisi mi ben sizi evinize bırakayım, yarın bir çaresine bakarız" demiş Evin önüne geldiklerinde kızlar adamı bi fincan kahve içmek için evlerine davet etmiş Ev, bi apartmanın 7 katında, hoş bi daireymiş İstepneyle uğraşırken elleri kirlendiğinden eve girer girmez adam banyoya gidip ellerini yıkamış Bu arada OMEGA marka saatini de kolundan çıkarıp, aynanın önüne koymuş Kızlardan birinin, "Kahve hazır" diye seslendiğini duyunca hemen ellerini kurulayıp banyodan çıkmış O aceleyle de OMEGA marka saatini çıkardığı yerde unutmuş Kızların sohbeti çok keyifliymiş Grup vaktin nasıl geçtiğini anlamamış Sonunda adam geceyi kızların evinde geçirmiş Sabah da 7’de kalkıp işe gitmiş Tamirhanesine vardığında saatini kızlarda bıraktığını farketmiş, "İyi bari, kızları tekrar görmek için bahane olur" diye düşünmüş Akşam iş bitimi saatini almak için kızların evine gelmiş ama kapıcı bahsettiği kızların artık o dairede yaşamadıklarını söylemiş Bu iki talihsiz kız 3 hafta önce trafik kazası geçirip ölmüşlermiş meğer Şu an da, adamın onları ilk gördüğü yere çok yakın olan bi mezarlıkta yatıyolarmış Tamirci duyduklarına inanamamış, "Nasıl olur? Ben dün akşam evlerinde onlarla beraberdim" demiş Kapıcı bunun imkansız olduğunu söyleyerek adamı, kapısı avukat tarafından mühürlenmiş dairenin önüne götürmüş Adam çok meraklanmış tabii Ertesi gün avukata gidip durumu anlatmış ve beraberce kızların dairesine gelmişler Mühürü açıp içeri girmişler Adam doğruca banyoya gitmiş OMEGA marka saat aynanın önünde bıraktığı gibi duruyormuş



:::YILAN HİKAYESİ:::

Padişahla karısının bir türlü çocuğu olmuyormuş, ne yapmışlarsa bir türlü bir çocuk sahibi olamamışlar Bir gün yaşlı, uzun sakalları olan beyaz bir adam saraya konuk gelmiş, padişah adamı çok sevip akşam yemeğine alıkoymuş Yemekten sonra sakallı ihtiyar


"Galiba sizin meyveniz yok" demiş

Padişah hemen atılmış,

"Her meyveden var, ne istersiniz?" demiş

"Yok," demiş ihtiyar, "onu söylemiyorum, galiba sizin çocuğunuz yok, onu söylemek istiyorum"

Padişahla karısının gözleri dolmuş,

"Çok istedik, ama olmadı" demişler

"Peki" demiş ihtiyar, "ben size bir yol göstereceğim, dediklerimi yaparsanız çocuğunuz olur Ülkenin en ucundaki dağın tepesinde bir pınar var Baharın yaza bağlandığı gece, tam sabah olurken, mehtap batmadan, güneş de çıkarken çırılçıplak o pınara girip yıkandıktan sonra, 'hayırlısı neyse olsun' deyip birbirinize kavuşacaksınız"

Yaşlı adam bunları söyledikten sonra odasına çekilmiş, ertesi sabah da kimseye görünmeden saraydan ayrılıp gitmiş Padişahla karısı, büyük bir kalabalıkla yola çıkmışlar Dağın başındaki pınara girip yıkanmışlar, sonra da çadırlarına çekilip yataklarına girmişler Padişahın karısı,

"Allahım bize bir evlat ver de nasıl verirsen ver" demiş

O gece padişahın karısı hamile kalmış Aradan dokuz ay geçmiş Doğum vakti gelmiş Saraya ülkenin en ünlü ebelerini çağırmışlar Ama sultan bir türlü doğuramıyormuş, ne yaparlarsa yapsınlar sultan bir türlü doğuramıyormuş Kentte babasıyla ve üveyannesiyle yaşayan çok güzel ve çok fakir bir genç kız varmış Padişah, öfkesinden karısını doğurtamayan bütün ebelerin başını vurdurtmuş Bunu duyan kötü kalpli üveyanne, saraya gidip

"Benim bir üvey kızım var Sultanı doğurtsa doğurtsa o doğurtur" demiş

Bunun üzerine saraydan adam gönderip kızı çağırtmışlar Kız başına ne geleceğini anlamış, doğru annesinin mezarına gitmiş, annesinden akıl sormuş:

"Anneciğim ben ne yapacağım, hiç bir ebenin doğurtamadığı sultanı doğurtmak için beni çağırdılar Benim de kellemi kesecekler"

Tam o sırada ak sakallı bir ihtiyar peydah olmuş mezarın yanında,

"Ağlama kızım" demiş, "ben sana ne yapacağını anlatacağım, dediklerimi yaparsan, kelleni kurtarırsın" Sonra kıza ne yapacağını anlatmaya başlamış "Sultan benim dediklerimi tutmadı, hayırlısını isteyeceğine, ne olursa olsun dedi, bu yüzden de evlat yerine karnında bir yılan taşıyor şimdi, sen saraya gidince, hemen bir kazan süt isteyeceksin, sütü sultanın bacakları arasına yerleştireceksin, sütün kokusunu alan yılan da dışarı çıkacak"



:::MARTILAR NEDEN DENİZİN ÜZERİNDE UÇARLAR:::

Bundan yüzyıllar önce deniz aşırı, çok güzel bir ülke varmış Tabi her masalda olduğu gibi bu masalda da o ülkenin bir kralı ve tabii ki bir de prensesi varmış Prenses dünyalar güzeli bir kızmış Kralın emri ile her gün prenses dolaşmak için saray muhafızları ile birlikte sarayın dışına çıktığında ona bakmak yasakmış Halk onun dolaşmaya çıktığı ilan edildiğinde eğilir ve gözlerini kapatır, ya da evlerine kaçışırmış Onu görmenin bedeli ölümle cezalandırılırmış Günlerden bir gün yine prenses dolaşmak için çıktığında Fakir bir köylü delikanlı iradesini yenememiş ve yavaşça başını kaldırıp prensese bakmış ve başını kaldıran fakir delikanlı ile prenses o anda göz göze gelmişler Tabii ki Tahmin edeceğiniz gibi fakir delikanlı pensese inanılmaz bir aşkla tutulmuş Prensesin de o derin bakışlarının boş olmadığını düşün en fakir delikanlı günlerce uyuyamamış ve ölümü bile göze almak pahasına, prensesi bir kere daha görmek için uğraşmış durmuş Bu arada fakir delikanlıya da tutulan güzel prenses onun zarar görmemesi için günlerce kendini saraya kapatmış Sonunda dayanamayan fakir delikanlı her şeyi göze alarak gizlice sarayın bahçe duvarına tırmanmış ve prenses ile bir kere daha göz göze gelmişler Fakir delikanlı hemen duvardan atlamış ve prensesle konuşacağı anda saray muhafızlarına yakalanmış Kralın karşısına götürülen delikanlı nasıl olsa ölümle cezalandırılacağını bildiğinden krala prensese duyduğu aşkını anlatmış Kral ölüm emrini vereceği anda prensesin yalvarışlarına dayanamayarak fakir delikanlıya başka bir ceza vermeyi kabullenmiş


İŞTE HİKAYEMİZ DE ZATEN BURADA BAŞLIYOR

Hemen bir gemi hazırlattıran kral gidilebilecek en uzaktaki adaya bir fener yaptırmış ve fakir delikanlıyı da o adada yanlız yaşamaya mahkum etmişAradan bir kaç ay geçmesine rağmen prensesi unutamayan fakir delikanlı prensese olan aşkını kağıtlara dökmüş ve martılara anlatmaya başlamış Artık bütün martılar fakir delikanlının prensese olan aşkından haberdarmış Sonunda martılar bile fakir delikanlıyı anlamış ve yazdığı mektupları prensese götürmeye başlamışlar Ve zamanla prensesin de yazmış olduğu mektupları fakir delikanlıya götüren martılar aracılığı ile aşkları iyice büyümüş; ta ki Bir sabah sarayın bahçesinde kahvaltı yaparken prensesin odasının penceresine ağzında bir mektupla konan martıyı kralın görmesine dek Tabii korkulduğu gibi olmamış Ağlayarak kızına sarılan kral, hayvanların bile bu aşkı anlarken kendisinin anlayamadığı için kendisinden utandığını söyleyerek prensese hemen bir gemi göndertip fakir delikanlıyı getirtip kendisi ile evlendireceğini söylemiş Buna çok mutlu olan prenses hemen fakir delikanlıya bir mektup yazmış ve olanları anlatmış Tabii bu arada mektubu götürmek için bekleyen martıya da her şeyi anlatarak bütün martıları düğünlerine çağırmış Buna çok sevinen martı mektubu bir an önce ıssız adaya götürmek için yola çıkmış Tam yolu yarılamışken yanından geçen bir kaç martı arkadaşına haber verip hepsinin düğüne davetli olduğunu söylemek için gagasını açtığında mektubun düştüğünü farketmiş Ve mektubu tüm martılar hep birlikte aramaya başlamışlar Fakat bir türlü bulamamışlar Bu arada prensesten mektup alamayan fakir delikanlı, yazmış olduğu mektupları göndermek için bir tek martı bile bulamamış Biraz ilerisinde uçuyorlar fakat yanına gitmiyorlar ve mektubu arıyorlarmış Prensesin kendisini unuttuğunu yahut istemediğini sanan fakir delikanlı martıların onun için gelmediğini düşünerek, fenerden kendisini kayaların üzerine atarak intihar etmiş Ve malesef kralın gemisi adaya vardığında fakir delikanlının soğuk bedeni ile karşılaşmışlar

İşte o gün bugündür, her şeyi düzeltmek için denizler üzerinde uçan martılar o mektubu ararlar O mektubu bularak o inanılmaz sevgiyi ve her şeyi geri getiriceklerini sanırlar ve bu yüzden de hep denizler üzerinde uçarlar


:::YAVUZ İLE EYLEM:::



vaktiyle büyük kentin birinde varoş bir mahalede yaşayan geçimini marangozlukla yapan bir delikanlı varmış ekmegini ahşaptan çıkarmayı severmiş , bu onun için hem iş hemde zevkmiş tabi delikanlı dedikya ilaki varmış bir sevdalısı onunda her delikanlı gibi ama onun için sevda başka telden çalarmış onun aşkı kendisini bile aşmış sevmiş ,ölümüne sevmiş hemde sevdigininde ondan eksik yanı yokmuş hani, inanılması güç ama üç kelimesinden biri sürekli yavuz ' muş bu aşk çocuklukta başlamış daha yaşları yedi buna yüce yaradanın yazgısımı diyelim yoksa , Allahın onlara o yaşta bıraktıgı bir lu tufmu evet onlar yedi lerinde tanıştılar aşkla , sevdayla o yaşlarda aşk acısı çekmek zor olmasa gerek malum daha yaş yedi ama" aşk her yaşta aşktır" deyimi olmassa daha bir gözel olurduya
artık yavuz 'la eylem büyümüş olgunluk çaglarına erişmişlerdi , hayatı tos pembe görmedikleri gibi dahada bir sevdalarına sarılmışlardı onlar için aşk , aşk degildi , hayattı , nefesti , benlikti uzun lafın kısası aşk aşktan çıkmıştı artık
yavuz için sadece gözleri vardı eylemin bu hayatta yalan söylemeyen , derdini gizlemeyen ama bir gün eylemin gözleri bir başka türlü gülümsüyordu yavuz bunu anlamıştı ama anlamamazlıktan geliyordu çünkü gözleri başka ,dili başka şeyler söylüyordu belkide eylem gızana gelmiş unutmuştu sevdalarının çocukluktan beri başladıgını evet eylem yalan söylüyordu "kaç gündür teyzemlerdeyim gelemedim yanına "diyordu o yalancı diller ama gözlere laf yok ,gözler benligini koruyordu herzamanki gibi
megerse mahalleye artık sık sık ugrayan zengin züppeler eyleme sarkıntılık yapıyorlarmış laflar gaflar arda geliyormuş işte bu şereften paylarını almayan insan müspetteleri bir gün sıkıştırmışlar eylemi bir kapı eşiginde agzını baglayıp götürmüşler tenha yere ve eylemin ırzını namusunu kirletmekle kalmamışlar yavuza tehdit savurmuşlar eylem aracılıgla
işte o dil böyle yalan söylüyordu yavuza başından geçen hiç bir şeyi paylaşmamış çünkü onun için namus , şeref , haysiyet kavramı vardı başından geçen bu igrençlikleri aşkına ihanet sayan eylem intihara kakışmak ister ama her defasında yüce yardanın engeline takılır
artık bu yaşadıgı olay eylem için bir kırılma noktasıdır hayatında degil yavuzla konuşmak yüzüne bakmaya utanır olmuş artık yavuz bu halinden çok rahatsız olmaya başlamış bu hayattan güçüp gitmek isteyen eylemi kaç kere ölümün eşiginden kurtarmış eylem başından geçen olayları deli aşıgına anlatmak istemiş çogu zaman ama az çok şeyi tahmin edebilen yavuz dinlemek istememiş kütü bir şey oldugunu biliyormuş , ama öyle bir sevdaymışki bunu bile sineye çekmeye hazırmış eylemle mesut olmak için
yavuz un baskılarına dayanamayan eylem evlenmeye karar vermiş başka şansı yokmuş çünkü , yavuzn çaresizligi gözlerinden okunuyormuş kimsenin anlatmamasına ragmen her şeyi anlamış gözlerinden eylemin o kadarsevmiş eylemi dügün günü herkesin keyfi yerinde misafirler bir o yana bvir bu yana kendilerini savururken eylemden çıt çıkmıyordu ama sineci yavuz yine sineye çekmişti olanları ve kalkıp oynamaya başladı yavuzn zeybegide bir başka türlü çalıyordu hani yavuzn gözel oyununa dayanamayan eylemde kalkıp yavula karşılıklı oynamaya başladı koskocaman alanda ikisi tek başınaydı her kes onları seyrediyordu biliyorlardı aşklarını misafirler çıktılarmı meydana aşka hürmette bırakırlardı oyunu
ama ölüm denilen o kaypak türkü onları dügünde yakaladı onların sevdasını hazmedemeyen o zengin züppeler dügünü basmaktan utanmamışlardı çapraz ateşe tuttular hiç bir şey demeden iki aşıgı kurşunlar havada uçuşuyor iki sevdalı kan revan içinde birbirine sarılıyorlardı
eylem o gün hayata gözlerini yumdu yavuz dört kurşun bedenine almasına rahmen hayatta kaldı ölmedi onun şimdi yaşaması için tek bir neden vardı artık

Ankakuşu Efsanesi

Rivayet olunur ki, kuşların hükümdarı olan Simurg Anka, Bilgi Ağacı nın dallarında yaşar ve her şeyi bilirmiş
Kuşlar Simurg a inanır ve onun kendilerini kurtaracağını düşünürmüş Kuşlar dünyasında her şey ters gittikçe onlar da Simurg u bekler dururlarmış Ne var ki, Simurg ortada görünmedikçe kuşkulanır olmuşlar ve sonunda umudu kesmişler
Derken bir gün uzak bir ülkede bir kuş sürüsü Simurg un kanadından bir tüy bulmuş Simurg un var olduğunu anlayan dünyadaki tüm kuşlar toplanmışlar ve hep birlikte Simurg un huzuruna gidip yardım istemeye karar vermişler
Ancak Simurg un yuvası, etekleri bulutların üzerinde olan Kaf Dağı nın tepesindeymiş Oraya varmak için yedi dipsiz vadiyi aşmak gerekirmiş Kuşlar, hep birlikte göğe doğru uçmaya başlamışlar Yorulanlar ve düşenler olmuş
Önce Bülbül geri dönmüş, güle olan aşkını hatırlayıp;
papağan o güzelim tüylerini bahane etmiş(oysa tüyleri yüzünden kafese kapatılırmış):
Kartal; yükseklerdeki krallığını bırakamamış;
baykuş yıkıntılarını özlemiş,
balıkçıl kuşu bataklığını
Yedi vadi üzerinden uçtukça sayıları gittikçe azalmış
Ve nihayet beş vadiden geçtikten sonra gelen Altıncı Vadi 'şaşkınlık' ve sonuncusu Yedinci Vadi 'yokoluş'ta bütün kuşlar umutlarını yitirmiş Kaf Dağı na vardıklarında geriye otuz kuş kalmış
Simurg un yuvasını bulunca ögrenmişler ki;
'SİMURG ANKA - Otuz Kuş' demekmiş
Onların hepsi Simurg muş Her biri de Simurg muş
Simurg Anka yı beklemekten vazgeçerek, şaşkınlık ve yokoluşu da yaşadıktan sonra bile uçmayı sürdürerek, kendi küllerimiz üzerinden yeniden doğabilmek için kendimizi yakmadıkça, her birimiz birer Simurg olmayı göze almadıkça bataklığımızda, tüneklerimizde ve kafeslerimizde yaşamaktan kurtulamayacağız
Şimdi kendi gökyüzünde uçmak zamanıdır

-----------------------------------------------------------------------

HiLaLin GöZüKTüGü İLk GeCe

Ege' de bir efsane vardır; " Hilal' in gözüktüğü ilk gece, yıldızların altında denize dileğinizi iletirseniz, deniz size mutlaka geri döner ve dileğinizi yerine getirir "

Gülay, iskelenin ucuna doğru yürümeye başladı Güneş, batmaya hazırlanıyordu ve deniz oldukça dalgalıydı Dalgalar zaman zaman iskeleyi aşıp, ayak bileklerini ıslatıyordu Yavaş ve donuk gözlerle, iskelenin ucuna kadar yürüdü ve durdu Yavaş hareketlerle oturarak ayaklarını denize bıraktı Bacakları ıslanıyor, arada bir gelen dalgalarla da baldırlarına kadar ıslanıyordu Gözlerini kısarak ufuğa baktı Turuncu ve kırmızının karışımından oluşan karışım, hafif hafif karanlık maviye karışıyor ve bulutların arasından karşıdaki adalar gözüküyordu Gökyüzünde bulutlar simetrik bir şekilde duruyorlar ve çok hafif bir şekilde ilerliyorlardı


Gülay bir İstanbul çocuğuydu Genç yaşta aşık olmuş, okuduğu üniversiteyi sevdiği adamla evlenmek için bırakmıştı Çok kısa bir zamanda hazırlıklarını tamamlamışlar ve sade bir düğünle evlenmişlerdi

Evliliklerinde, kimsenin çözemediği bir mutluluk sırrı vardı Onlar hiç tartışmaz, kavga etmez ve daima iyi geçinirlerdi Herkes bunu kötüye yorsa bile, onlar böylesine mutlu ve huzurlu iki sene geçirmişler, ikibin sene daha geçirmeye yetecek kadar da yanlarında sevgi biriktirmişlerdi Mutluluk sırları eşinin trafik kazasında hayatını kaybetmesiyle son buldu Gülay, adeta yıkılmış ve erimişti Kazadan aylar sonra bile halen eşinin eve döneceğini düşünür, her akşam onu karşılamak için en güzel kıyafetlerini giyerdi Gece olduğu halde halen eşi eve gelmeyince, sinir krizleri geçirir, ağlayarak sabahı bulurdu Ailesi bir süre sonra Gülay' ı yanına almıştı Daha sonraları iyice içine kapanan genç kadın, zamanla insanlarla konuşmayı bile bırakmış ve sadece dalgın dalgın düşünür olmuştu Böyle zor geçen 1 senenin ardından Gülay psikolojik tedavi görmeye başlamış ve ilaçlarla yaşamaya alışmıştı İlaçlar onu bol bol uyutuyordu Uyandığı zamanlarda karnını doyuruyor, eşine mektuplar yazıyor ve akşamları erken saatlerde tekrar uykuya dalıyordu Bir süre sonra uyku ilaçlarının müptelası olan genç kadın, doktor tavsiyesiyle, ailesi ile birlikte Çanakkale' ye taşındı Evleri Çanakkale yolu üzerinde bir köyün biraz uzağındaydı Evlerinin hemen arkasında yükselen yüksek dağlar ağaçlarla kaplıydı Evlerinin hemen önünde ufak bir bahçeleri ve deniz balkonları vardı Bahçenin önünde taşlıkla kaplı bir sahil ve hemen ilerisinde deniz vardı Gülay denize girmeyi çok sevmesine rağmen, buraya taşındıklarından beri hiç denize girmemişti Gündüzleri bahçedeki çiçekler ve ağaçlar ile uğraşıyor, ailesinin sohbetlerini dinliyor ve akşamları deniz balkonlarında eşine mektuplar yazıyordu

Ayaklarına gelen suyun soğukluğu ile irkildi Hava iyice kararmaya yüz tutmuş ve az önceki o güzel renk karışımı, yerini sise bırakmıştı Deniz biraz daha durgunlaşmış ve dalgalar yerini ufak çırpıntılara bırakmıştı Burada her insan mutluluğu tadabilirdi çünkü doğanın güzelliklerini her saat görebilirdiniz Sabahları adeta bir havuz gibi sakin olan denizde yürüyerek bile balıkları seyredebilir, akşamları çıkan rüzgarlar ile ruhunuzun en derinliklerinde yolculuklara çıkabilirdiniz Fakat bunlar genç kadını mutlu etmeye yetmiyordu O, eşinin ölümüyle birlikte sanki bir yarısınıda kaybetmişti Gördüğü her güzelliği ve tadına baktığı her mutluluğu onunla paylaşmadığı sürece, ne anlamı vardı bu güzelliklerin ? İçi her zamanki gibi, kara bulutlarla kaplanmıştı Ufukta görebildiği son noktayı seçmeye çalışıyor ve amansız bir şekilde içinin yandığını hissediyordu Bu acımasız olay neden onun başına gelmişti ? Devamlı mutluluğunun neden ve kimin tarafından kıskanılıp, yok edildiğini düşünüyor fakat bir türlü düşüncelerini bir yere bağlayamıyordu Eşini her düşünüşünde, ona bir daha dokunamayacağını, bir daha öpemeyeceğini ve bir daha asla onun kokusunu koklayamayacağını farkediyor ve bu düşünce yüreğini sıkıyordu Kurtulmak için çırpınsa bile kurtulamıyor, çevresinde ki herşeyin bir çaresizlik çemberiyle sarıldığını hissediyordu Her gece uyurken, rüyasında eşi ile buluşacağını düşünüyor ve bu düşünce onun karanlıklarında, sıcak ve parlak bir ışık oluşturuyordu Bu ümitle uykuya dalıyor, fakat bir türlü eşini rüyasında göremiyordu

Rüyasında onu görebilmek için bir çok yol denemiş fakat hiç birinde başarılı olamamıştı Bu onu gitgide dahada ruhunun derinliklerine götürüyor, saatlerce boş boş düşünmekten başka birşey yapmıyordu Ailesi bu duruma çok fazla üzülüyor, biricik kızlarının tekrar eski haline gelmesi için ellerinden geleni yapıyorlardı Lakin hiç biri genç kadının yüzünü güldürmüyordu, o sanki intihar etmeyi gururuna yediremediğinden dolayı sadece yaşamını sürdüren biri haline gelmişti Bu durumdan nasıl ve ne zaman çıkacağını hiç kimse bilmiyor fakat bunun böyle sürüp gidemeyeceğini tahmin ediyorlardı Buraya geldiklerinden beri ilaçlarını da kullanmıyordu Ailesi, onu ilaç kullandığı zamanlardan daha iyi görüyordu Çünkü kızları ilaç kullanırken devamlı uyuyor, söylenen hiç birşeyi anlamıyor ve daima hasta gibi oluyordu Oysa şimdi, sabah erken kalkıyor, bahçeyle uğraşıyor, deniz kenarında oturuyor ve alışagelmiş mektuplarını yazıyordu Onlar için bu bile, oldukça iyi bir gelişmeydi

Gülay iskeleden kalktı ve eve doğru yürümeye başladı Sahilde ki taşlardan dolayı düzgün yürüyemiyor ve yalpalıyordu Çocukluğundan beri buraya gelip gittiklerinden, denize dair olan tüm hikayeleri bilirdi Yarın ay hilal şeklini alacaktı ve genç kadın bir dilek dileyecekti Eve ulaştığında akşam yemeği hazırlanmıştı Sessiz bir şekilde yemeğini yedi ve odasına çekildi Yarın için içi umutla dolmuştu Kimbilir belki gerçekten deniz ona geri döner ve isteğini yerine getirirdi Bu düşüncelerin verdiği garip bir huzurla uykuya daldı

Sabah uyandığında henüz güneş yeni doğuyordu Uzun zamandır yaptığı gevşek hareketlerin tersine, büyük bir çeviklikle yatağından sıçradı Üzerini değiştirip yatağını ve odasını topladı Kahvaltısını yaptıktan sonra her zamanki gibi bahçedeki çiçeklerle ilgilenmeye başladı Çiçeklerin hepsi bugün daha bir canlıydılar Gülümsemeyi unutan yüzü ile onlara gülümsedi ve her biriyle tek tek ilgilenmeye başladı Diplerini temizliyor, sularını veriyor ve hepsine birer öpücük konduruyordu Gülay' ı balkondan izleyen annesi ve babası birbirlerine sarıldılar Onu böyle görmek onları çok mutlu etmişti Akşama doğru genç kadın deniz balkonuna gitti ve büyük bir titizlikle kağıdı önüne yerleştirip, kalemini çantasından çıkardı Yazacağı her kelimeyi özenle seçmeliydi Düşüncelerini netleştirdi ve yazısına başladı ;

" Sevgili Deniz,

Bilirsin, çocukluğumdan beri devamlı seninleyim Tatil için geldiğimiz zamanlarda saatlerce seninle dans eder, İstanbul' a döndüğümüzde devamlı seni izlerdim Sen kimi zaman durgun, kimi zaman neşeli olurdun Hep bunu çözmeye çalıştım ve artık çözdüğümü sanıyorum Sanırım sen aya aşıksın deniz Ne zaman ay çıksa, onun ışıklarını alıp, binlerce yakutmuş gibi yansıtıyorsun Rüzgar ile konuşuyor, kıyı ile oyunlar oynuyorsun Akşamları kimseye içini göstermiyor, adeta içine bakmaya çalışan olursa, sendeki aşkı göreceklermiş gibi kendini saklıyorsun Fakat sabahları ayın yerini güneşe bırakmasıyla birlikte durgunlaşıyor, kendini unutuyorsun Akşama kadar böyle zaman geçirip, akşam kendini aya hazırlıyorsun Kimi zamanlar rüzgar şiddetleniyor ve bulutlar ayı kapatıyor Böyle zamanlarda, sevdiğini göremediğin için oldukça sinirleniyor ve içinde ne bulursan darmadağın ediyorsun Ben senin öfkeni kıyılara vurduğun tekmelerden bile anlıyorum denizim İnan bana, belki de seni benden iyi anlayacak kimse yoktur

Söyle bana denizim, bir gün ayın hiç bir zaman doğmayacağını anlasan ne yapardın ? Bir daha hiç yakamozlar oluşturamayacağını, onunla olan sevginizin içinde olmasına rağmen onu asla göremeyeceğini bilsen ne düşünür, ne hissederdin ? Eminim ki öfkeyle buraları yıkardın ve bir daha hiç yüzün gülmezdi İşte sevdiğini kaybetmek böyle birşey denizim Sen ayını asla kaybetmeyeceksin ama ben güneşimi kaybettim Onu her düşündüğümde içim ağlıyor, yaşam duruyor Hiç bir şey yapmak istemiyorum Bedenimi yırtmak ve gökyüzüne yükselmek, her neredeyse onu bulmak istiyorum Lakin hiç bir şekilde onu tekrar göremiyor ve ona tekrar sarılamıyorum Anlattıklarımı her gün az çok gözlerimden anladığını farzediyorum Bu yüzden sana yazmaya ve senden yardım istemeye karar verdim denizim Hilal' in göründüğü ve senin en sevinçli olduğun bugün senden bir dileğim olacak Beni sevdiğime kavuştur denizim Bir defalığına bile olsa onu görmek istiyorum Beni aydınlatan, neşemi yerine getiren ve zamanla hayatımın anlamı olmuş o gülümseyişini görmek istiyorum Artık buralarda daha fazla onsuz kalmak istemiyorum Ne olur denizim, beni onunla buluştur Onu görmeme ve bir defacık dahi olsa sarılmama aracı ol Beni anlayacağını umud ediyor ve bana dileğim ile ilgili geri dönmeni bekliyorum "

Gülay, mektubunu dikkatle katladı ve göğsüne yerleştirdi Akşam yemeğini yedikten sonra iskeleye çıkarak bir süre karanlıkta hiç bir ışığın meydana getiremeyeceği o güzel yakamozu izledi Ardından yaşlı gözlerle dileğini denize bıraktı ve gözlerini kapattı Sanki deniz dileğini hemen yerine getirecek gibi hissediyordu Sanki gözlerini açsa, sevdiğini karşısında görecek ve bu doğaüstü olaya deniz neden olacaktı Yavaşça gözlerini açtı ama sevdiğini göremedi Gözlerinden bir kaç damla yaş, denize damladı Genç kadın büyük bir hüzünle yürüyerek evine gitti ve kimsenin yüzüne dahi bakmadan odasına kapandı Ağladı, ağladı, ağladı Hayat, yaşanılabilecek bir olgu olmaktan çıkmış ve adeta bir çileye dönüşmüştü Buna daha fazla sabredemiyordu Fakat aksi yöndede yapabilecek hiç birşeyi yoktu Kalbi daralıyor ve nefes alması zorlaşıyordu Derin derin nefes alarak kendine gelmeye çalıştı fakat her nefes alışında göğsü sızlıyor adeta nefes alırken bedeni yırtınıyordu Hırıltılar çıkarmaya başladı Hızlı hızlı öksürdü ve bir süre sonra kendine geldi Oldukça halsiz kalmıştı, yatağına uzandı gözlerini kapattı

Gece uykusunda bir rüzgar hissetti Galiba balkon kapısını açık unutmuştu Ama kalkıp kapatabilecek hali de yoktu Rüzgar ayaklarından beline doğru ilerledi ve göğsünden başına kadar inanılmaz bir yumuşaklıkla esip gitti Gülay, rüzgar ile birlikte muhteşem bir huzur duygusuna sarınmıştı Gözlerini açtı Gördüklerine inanamayıp, gözlerini tekrar kapatıp açtı Denizin ortasındaydı Sahilden bir hayli uzakta olmasına rağmen evlerini zar zor görebiliyordu Denizde yürüyebiliyor ve koşabiliyordu Büyük bir sevinçle ordan oraya koşup durdu, kendince rüyasının tadını çıkartıyordu " Gülay " Duyduğu sesle irkildi Ses tam arkasından geliyordu ve yıllardır hasret kaldığı bir sesti Hızla arkasını döndü Kocası yüzünde o bilindik gülümsemesiyle kendisine bakıyordu Hiç birşey diyemeden, hasretle kocasına sarıldı İşte dileği gerçek olmuştu, onca zamandır başaramadığı şeyi deniz başarmıştı Kocasının kollarından ayrılmadan tüm gücüyle onu sıktı Kokusunu öylesine özlemişti ki, yıllarca böyle durabilirdi " Ah seni öyle özledim, öyle bekledim ki " Eşi yanıt vermeden onun yüzüne baktı Gözlerinde hafif bir keder vardı Genç kadın, gayet iyi tanıdığı kocasının yüzündeki gülümsemesinin ardına saklanmış, gözlerindeki kederi hemen farketmiş ve onunda yıllardır kendisini özlediğini düşünmüştü Onu görmenin verdiği sevinçle hiç birşey düşünemiyordu Kocasına tekrar sarıldı, onu tekrar kokladı Hiç uyanmak istemiyor, kalan tüm yaşamı boyunca bu rüyanın devam etmesini istiyordu Yılların verdiği özlem ve hasretle saatlerce konuştular Birbirlerini ne kadar özlediklerini, birisinin olmadığı yaşamda diğerinin eksikliğinin nasıl hissedildiğini anlatıp durdular Her ikiside heyecanlı ve sevinçliydi Bir o kadarda hüzünlüydüler Genç kadın güneş ufuktan yavaş yavaş doğarken, gözlerini bakmaya doyamadığı kocasından alarak denize çevirdi ve ağlamaya başladı Kocası " Ağlama " dedi Ağlamaması imkansızdı, birazdan uyanacak ve bu güzel gece sona erecekti Bir ay boyunca yine kocasına hasret kalacaktı Ona hızlı hızlı yine mektup yazacağını, hiç durmayacağını, her ay hilali sabırsızlıkla bekleyeceğini söyledi Kocası elleriyle karısının ağzını kapattı Gözlerinde garip bir bakış vardı Gülay' ı öptü " Gitme desem de, gideceksin, fakat döneceğinde unutma, burada seni bekliyor olacağım " dedi Güneş doğmuştu, gülay artık uyanması gerektiğini ve uyanmazsa ailesinin endişeleneceğinden, onu zorla uyandıracaklarından, bu güzel rüyanın sarsıntılarla bitmesini istemediğinden bahsetti Ona son defa sarılarak, denizin üzerinden yürümeye başladı Evine doğru yaklaştıkça yüreği sızlıyordu Ara ara arkasına bakıyor ve kocasının orada beklediğini görmek içine tarifi imkansız bir huzur veriyordu Gözyaşları içerisinde sahile çıktı ve evlerinin önündeki kalabalığı farketti Biraz daha yaklaşınca, kulakları annesinin feryatlarıyla çınladı

" Gülay, Gülaaay, Gülaaaay "


------------------------------------------------------------------



KEÇİ AYAKLI PAN


Hermes'in bütün çocuklarının en efsanevi olanı, sürülerin, çobanların ve kırların tanrısı olan Pan idi Pan dağlık Arkadia'da doğmuştu Efsaneye göre Hermes genç bir Nympha ile evlenmek için kızın babasının yanında çoban olarak çalışmaya başlamış Onun koyunlarını gütmüş ve kısa bir süre sonra hem babanın hemde kızın gönlünü kazanmış Böylece sevdiği kızla evlenebilmiş Bu evliliğin sonucunda keçi ayakları ve kuyruğu ile Pan dünyaya gelmiş Alnında iki boynuzu çenesinde de bir teke sakalı varmış


Ormanlarda, kayalarda ve mağaralarda yaşayan Pan, sürüleri göz etmekten, perileri seyretmekten, flüdünün ahenkli sesleri ile çobanları şaırtmaktan büyük zevk alırdı Ama bazen de kötü niyetli kötü bir varlık gibi ıssız yerlerde, dağ başlarında, yolunu şaşıran, tek kalan insanlara görünür onları korkuturdu Bütün tabiat zevkleri ve aynı zamanda korkuları Pan'dan gelirdi

--------------------------------------------------------------


Karadut Efsanesi


Bir zamanlar birbirlerine aşık iki genç vardi
Kızın adı Tispe ,delikanlinin ise Piremus
Komsu olduklarindan birlikte büyüdüler Cocukken baslayan ask atesi,serpildikce onlarla birlikte buyudu
Aileleri hic istemezdi gorusmelerini Birbirlerine uygun olmadiklarini dusunurlerdi nedense?

Oysa onlar olesiye bir ask beslemeye basladilar birbirlerine
Ikisinden baska kimselerin bilmedigi bir sirlari vardi Iki evin arasindaki gizli catlak
Bazi geceler gizlice bu aralikta bulusur birbirlerine seslerini duyurup asklarini sozcuklere dokerlerdi
Bir gece ormandaki agacin altinda bulusmaya karar verdiler
Tispe, agaca Piremus'dan once varmisti
Gittiginde, avini yeni yemis, agzindan kanlar akan kocaman bir aslanla karsi karsiya geldi
korkarak bir magaraya dogru kosmaya basladi
Boynundaki esarp, farkinda olmadan dusuverdi O sirada Piremus geldi gordukleri karsisinda donup, kalmisti
Kocaman aslan, agzinda kanlarla birlikte, biricik sevgilisi Tispe'nin esarbini parcaliyordu O an aklina gelen ilk ve tek sey,aslanin Tispe'yi oldurerek yedigiydi Tispe'siz yasayamazdi

Aklindan gecen, sadece aski ugruna canina kiymakti Belinden hancerini cikardi ve gogsune sapladi Kanlar icindeki cansiz bedeni yere dustu Tispe'yse korkusunu bir kenara atip, bir an once askini gormek icin magaradan cikmaya karar vermisti
Agacin altina geldiginde, o korkunc sahneyle yuzlesti
Piremus'un cansiz vucudu yerdeydi ve elinde Tispe'nin dusurdugu esarbi tutuyordu
Tispe sevdigi gencin elindeki esarbi ve uzaklasan aslani gorunce anladi herseyi Tispe bir an bile dusunmeden hanceri cekip cikardi ve kendi gogsune goturdu
Yasadiklari olesiye derin bir askti ve onlari olum bile ayirmamaliydi Az sonra sevgili Piremus'un bedeninin ustune yigildi
O anda tanrilar bu yuce aski olumsuzlestirmek istediler ve bu ciftin ustunde duran agaci, onlarin aşkına adadilar
Piremus'un kanini bu agacin meyvalarina , Tispe'nin gozyaslariniysa, agacin yapraklarina verdiler

O gunden beri kara dutun cikmayan lekesini, dut agacinin yapraklari temizler
Bilir misiniz dut agacinin meyvasinin lekesicikmaz ama elinize agacin yapragini alir ovusturursaniz , lekenin yok oldugunu gorursunuz

Ortusen, birbirini temizleyen, arindiran buyuk asklar yasamaniz dilegiyle

-------------------------------------------------------

KEOPS Piramidi

Dünyanın yedi harikasından günümüze kadar ulaşan tek eser, Mısır'daki Keops Piramididir Mısır'ın başkenti Kahire yakınındaki Nil Nehrinin batısında bulunan Giza Yaylasında bulunmaktadır

Keops Piramidinin yanında biraz daha küçük olan Kefren ve Mikorinos piramitleri bulunmaktadır Ayrıca, içlerinde prenseslere ve firavunun en yakın yardımcılarına ait mumyaların bulunduğu beş piramit daha vardır

Büyük Piramit de denen Keops Piramidi, MÖ 2800 yıllarına doğru hüküm süren Mısır'ın 4 Sülale devri hükümdarlarından Keops'un mezarıdır İkinci büyük piramit, Keops'un kardeşi olan ve O öldükten sonra firavun olan Kefren'e aittir Küçük piramit ise MÖ 2500'lü yıllarda hüküm süren Mikerinos'a aittir

Mısır piramitleri yeryüzündeki anıt-kabirlerin en eskileri ve en büyükleridir Bunların en haşmetlisi olan Keops Piramidi dış görünüşü ile de "Dünyanın Birinci Harikası" olma niteliğine hak kazanmıştır

Piramitler, firavunun mumyası ile hepsi birbirinden değerli eşsiz nitelikteki sanat eserlerini; kral, kraliçe, prens heykellerini de içlerinde saklıyordu ve bu eşsiz hazineleri saklamak için yapılmışlardır

Keops Piramidinin yüksekliği 138 metredir Tepeden 10 metre kadar aşınmıştır Bazıları 10-15 ton ağırlığında olan 2300000 adet blok taşın üst üste yığılmasıyla oluşturulmuştur Bir kenarı 227 metre olan dörtgen tabanı 50524 metrekarelik bir alanı kaplar Piramidin iç ortasında, tepeden 100 metre kadar aşağıda ve tabandan 40 metre kadar yukarıda firavunun odası vardır Firavunun mumyası, hazinesi ve özel eşyası bu odaya konmuştur Oda 10,5 metre uzunlukta, 5 metre genişlikte ve 6 metre yüksekliktedir Buraya 50 metrelik bir dehlizden girilir Biri kraliçeye ait olan iki oda daha vardır

Tarihçi Herodot'a göre, ağır granit blokları, piramidin üst bölümlerine çıkarmak için 925 metre boyunda, 19 metre genişlikte bir rampa yapılmıştır Sadece bu rampanın yapılması bile 10 yıl sürmüştür Bu muazzam mezar, üç ayda bir toplanan 100000 esirin çalışmasıyla 30 yılda tamamlanmıştır Daha sonra da Keops'un ve eşinin mumyalanmış cesetleri bu mezara yerleştirilmiştir

Babilin Asma Bahçeleri


MÖ 450'li yıllarda tarihçi Herodot "Babil, yeryüzünde bilinen bütün diğer şehirlerin ihtişamını aşar" demiştir Herodot, şehrin dış duvarlarının 80 kilometre uzunlukta, 25 metre kalınlıkta ve 97 metre yükseklikte olduğunu ve 4 atlı bir arabanın gezinmesine uygun olduğunu belirtmiştir İç duvarlar, dış duvar kadar kalın değildi Duvarların içinde som altından yapılmış büyük heykeller bulunan kaleler ve tapınaklar vardı Şehrin içinde ünlü Babil Kulesi vardı Bu kule, Tanrı Marduk'a yapılan bir tapınaktı ve cennete ulaşmak için göğe doğru yükseliyordu
Babil, MÖ 605'den itibaren 43 yıl hüküm süren kral Nebuchadnezzar tarafından yapılmıştır Daha zayıf bir rivayete göre ise MÖ 810 yılından itibaren 5 yıl hüküm süren Asur kraliçesi Semiramis tarafından yapılmıştır
Bahçeler Nebuchadnezzar'ın sıla hasreti çeken karısı Amyitis'i neşelendirmek için yapılmıştıAmytis, Medes kralının kızıydı ve iki ülkenin müttefik olması amacıyla Nebuchadnezzar ile evlendirilmişti Onun geldiği ülke yeşil, engebeli ve dağlıktı Mezopotamya'nın bu dümdüz ve sıcak ortamı onu depresyona itmişti Kral, karısının sıla hasretini gidermek için onun memleketinin bir benzerini yapmaya karar verdi Yapay dağlar ve suların akacağı büyük teraslar yaptırdı
Yunanlı coğrafyacı Strabo'nun MÖ birinci yüzyıldaki tanımlamasına göre, bahçeler birbiri üzerinde yükselen kübik direklerden oluşuyordu Bunların içleri çukurdu ve büyük bitkilerin ve ağaçların yetişebilmesi için toprakla doldurulmuştu Kubbeler, sütunlar ve taraçalar pişmiş tuğla ve asfalttan yapılmıştı Yüksekteki bahçeleri sulamak için Fırat nehrinden zincir pompalarla su yukarılara çıkarılıyordu Zincir pompa, biri yukarıda, diğeriyse su kaynağında bulunan iki büyük volana gerili, üzerinde kovalar bulunan bir sistemdi Nehirden dolan kova yukarıya çıkıyor içindeki suyu havuza boşaltıp tekrar nehre dönüyordu Bu şekilde üst seviyelere taşınan su, bahçeleri sulayarak teraslardan aşağıya doğru akıyordu
Yunanlı tarihçi Diodorus'a göre bahçeler yaklaşık 120 metre genişlikte ve 120 metre uzunluğunda ve 25 metre yüksekliğindeydi
Ninova'daki Asurbanipal kitaplığında bulunan çivi yazısı tabletlere göre Babil'de 53'ü büyük, 650'si küçük olan toplam 703 tapınak, 360 sunak, 2 ayin yolu, 24 büyük cadde ve 3 kanal vardı Şehir dörtgen bir plana göre kurulmuştu Biri iç, diğeri dış olmak üzere 16,5 kilometre uzunluğunda 2 surla çevriliydi Surların dışında bütün şehri çevreleyen su hendekleri de vardı
İstilalar yüzünden sönmeye başlayan şehir, özellikle Pers Kralı Keyhüsrev'in Babil'i fethetmesinden sonra sönmeye başlamış, MS 5 ve 6 yüzyıllarda kumlara gömülmüş ve bir kum dağı haline gelmiştir Bu şehrin, içindeki tapınakların ve asma bahçelerin kalıntıları ancak 20 yüzyılda yapılan kazılarla meydana çıkarılabilmiştir

Ay-Atam Efsanesi

Ay-Atam Efsanesi, Memlükler döneminde Mısır'da yaşamış olan Türk tarihçisi Aybek üd Devâdârî tarafından kayda geçirilmiş bir Türk efsanesidir Aybek üd Devâdârî'nin verdiği bilgilere göre bu efsaneyi halk dilinden yazıya aktaran ilk kişi Ulug Han Ata Bitikçi adlı eski bir Türk bilginidir

Ulug Han Ata Bitigçi'nin içinde Ay-Atam Efsanesi'nin de yer aldığı bir kitabını ele geçiren Cebrail bin Bahteşyu adlı İranlı bir tarihçi, Ay-Atam efsanesi'ni Türkçe'den Farça'ya tercüme etmiştir Bu farça tercümeyi bulan Aybek üd Devâdârî efsaneyi olduğu gibi kendi kitabına aktarmıştır
Ay-Atam Efsanesi'nin konusu insanoğlunun yaratılışıdır İnsanın yaratılışını dört unsura (su, ateş, toprak, rüzgar) ve balçığa bağlayan bu efsanede Ön Asya mitolojisinin etkileri görülür Kimi Türkologlar, Ulug Han Ata Bitikçi'nin yeni müslüman olmuş bir Türk düşünürü olduğunu düşünmektedirler
Efsanede geçen ve Kara Dağcı adlı bir dağın üzerinde bulunan Ata Mağarası motifi, Türk mitolojisinin temel motiflerinden biridir Bozkurt Destanı'nda kurtla yaşayan son Türk çocuğunun kaçıp sığındıkları Turfan'ın kuzeybatısındaki büyük dağ ve dağdaki mağara da böyle bir yerdir Ergenekon'da da durum böyledir Nitekim Ay-Atam Efsanesi'nde anlatılan mağara da Kara Dağcı adlı bir dağın üzerinde bulunmaktadır Büyük Hun ve Kök Türk devletleri zamanında Türkler'in Tanrı'ya tapınmak için bir tür tapınak olarak kullandıkları ata mağaraları da konu ile ilgili ve önemlidirler
İnsanın yaratılışını dört unsur ve balçığa bağlama daha çok Ön Asya mitolojisinin geleneğidir Ancak, dört unsur inanışı Uygur Türkleri'nde de vardır Ayrıca efsanenin kişi ve yer adlarının öz Türkçe olması, Ata Mağarası motifinin efsane de önemli bir yer tutması ve dolayısıyla Türkler'in ünlü mağara kültünün efsanede yer alması, Ay-Atam Efsanesi'nin bir Türk efsanesi olduğunu ortaya koyar Ama efsanenin Ön Asya etkisi taşımasını ve Aybek üd Devâdârî'nin müslüman olması dolayısıyla efsanenin bazı bölümlerini kırpmış ya da müslümanlaştırmış olması ihtimalini göz önünde tutarak efsaneyi incelemek gerekir
Ay-Atam Efsanesi özetle şöyledir:
Çok çok eski çağlarda

Çok yağmurlar yağdı Gök delinmiş gibiydi Dünya sele boğuldu, her yanı çamurlar kapladı Çamurlar akan selle yuvarlanarak Kara Dağ'daki bir mağaraya doldular Mağaranın içindeki kayalar yarıldı Yarıkların kimileri insanı andırıyordu Sürüklenen çamurlar bu insan biçimli yarıkları doldurdular

Aradan çok zaman geçti

Yarıklardaki balçıklar sular ile benzeşti, hâllodu Güneş Saratan burcuna gedi ve havalar çok ısındı Yarıklardaki balçık sular ile pişti Yarıkların bulunduğu bu mağara tıpkı bir kadın gibiydi İçi de insanlara can veren bir kadın karnı gibiydi

Dokuz ay durmadan yel esti

Su, ateş, toprak ve yel, insana can vermak için birleştiler Dokuz ay sonra bir insan çıktı ortaya Adına Ay-Atam dediler

Ay-Atam, gökten indi yere kondu Bu yerin suyu tatlı, havası da serindi

Sonra yine yağmurlar, seller başladı Mağara yeniden çamurla doldu Güneş bu kez Sünbüle burcunda durdu Sünbüle burcundaki güneşin sıcaklığı ile balçıklar sular ile pişti Bu kez bir hatun kişi çıktı ortaya Adına Ay-Va dediler

Ay-Atam ile Ay-Va evlendiler Kırk çocukları oldu Bunların yarısı erkek, yarısı da kızdı Onlar da evlendiler; soyları çoğaldı

Bir zaman geldi Ay-Atam ile Ay-Va Hatun'un ömürleri doldu; öldüler Çocukları, ana-babalarını türedikleri mağaraya gömdüler Mağaranın kapısını altın kapılar ile kapattılar, dört bir yanını çiçekle süslediler

KARAMAN'IN KOYUNU SONRA ÇIKAR OYUNU

Bu deyimle ilgili çeşitli rivayetler ve hikayeler vardır Biz burada derleyebildiğimiz hikayeleri anlatacağız


BİRİNCİ HİKAYE

Karamanoğullarıyla, Osmanlı Devletinin kıyasıya savaşa tutuştuğu yıllarda, Karaman halkı savaşlardan çok çekmiş; ezilmişler, evleri, barkları, malları çok zarar görmüş O devrin uluları toplanıp, "Bu kardeş kavgasını tatlılığa bağlıyalım" diye kurultay kurmuşlar Karaman Beyi ile Osmanlı Beyi'ni Konya'ya çağırmışlar, her iki tarafın şikayetini dinlemişler Sözü tatlıya getirip, her iki beye de, bir daha savaş yapmamaları için yemin ettirmişler

Karaman Beyi yemin ederken, elini koynunua götürerek: "Bu can burada kaldıkça, Osmanlı'yı kardeş bilip, kılıç çekmeyeceğime söz veriyorum" demiş Fakat kurultaydan çıkan Karaman Beyi, kaftanının altından bir kuş çıkarıp salıvermiş ve "İşte can çıktı söz bitti" demiş Karaman Bey'inin koynundan kuş çıkarıp salıvermesinden sonra bu darb-ı mesel halk arasında yayılmıştır


İKİNCİ HİKAYE

1243 senesi Kösedağ savaşından ve bozgunundan sonra, Selçuklu ordusu çekilmiş, Moğol ordusu yer yer Anadolu'yu istilaya başlamıştı Moğollar Müslüman olmadıkları için, Müslüman Türklere karşı çok düşmanca hareket ediyorlardı Kuvvetçe çok üstün durumda bulunuyorlar ve her savaşta galip geliyorlardı Konya'yı istila ettikten sonra, Kerimüddin Karaman Bey zamanında Karaman'ın üzerine yürüdüler

Tarih takriben 1258 sıraları idi Karamanoğlulları telaşa düştüler Zira Moğollar kendilerine direnen yerlerde halkı kılıçtan geçiriyorlardı

Ne yapıp yapıp, bu putperest Moğolları yenmek lazımdı Karamanlılar basit bir harp hilesi düşündüler Netice de Moğollar'a baskın yapacaklardı Moğol ordusu Konya üzerinden Karadağ'a doğru ilerliyordu O tarihte Karadağ ormanla kaplı idi

Karaman askerleri koyun postuna bürünerek, bir koyun sürüsünün arasına karıştılar Sürü ile birlikte Moğol ordusuna doğru yaklaşmaya başladılar

Moğol ordusu, sürüyü gasbetmek, yiyip içmek için bir kaç koyun yakalayıp kestiler, kızarttılar ve içkiyle beraber yemeye başladılar Tam sızdıkları sırada, koyun postuna bürünen Karaman askerleri üzerlerindeki postları atarak, Moğolların üzerlerine çullandılar Bir yandan da ormanda gizlenmiş bulunan esas ordu, Moğollara hücum etti Bütün Moğol ordusu orada yok edildi Tek tük kaçıp kurtulabilen Moğollar da etrafa bu deyimi yaydılar


ÜÇÜNCÜ HİKAYE

Karaman kalesi Osmanlı ordusu tarafından sarıldığı zaman, kale içindeki halk, canını ve malını kurtarmak endişesine düşer


Bu arada, bir sürü sahibi de sürüsünü kurtarmak hazırlığı içindedir Sürünün, Karaman kalesi'nin dışına açılan karanlık dehlizde yolunu bulabilmesi için, keçilerin boynuzlarına yanan meşaleler takar ve bu suretle dışarıya çıkarlar

Kaleyi sarmış bulunan Osmanlı askerleri, arka tarafta ellerinde meşaleler bulunan bir ordunun kendilerine saldırmak üzere bulunduğunu sanarak, kuşatmayı kaldırıp, ağırlıklarını bırakarak kaçarlar Bunun bir sürü olduğunu, iş işten geçlikten sonra anlarlar, ve bu lafı çıkarırlar

KARADAĞ İLE İLGİLİ EFSANE

Karaman’ın kuzeyindeki Karadağ ve Binbir kilise çeşitli efsanelere konu olmuştur Kerem, Aslı’yı ararken Karadağ’a uğrar, gelir Bu sırada büyük bir fırtına çıkar ve yolunu kaybeder Derinden bir “Ahh” çekerek sazını eline alır ve şöyle der

Yanarım sevdadan dumanın tütmez
Sen de benim gibi yanasın dağ hey
Bellerin yol vermez bülbülün ötmez
Üstüne karalar giyesin dağ hey

Fırtınadan sonra KEREM yoluna koyulur Uzaklaşırken ardına dönüp bakar ki, dağ cayır-cayır yanmaktadır O günden sonra kara bir dağ olur Ne gülü kalır ne bülbülü, adına da KARADAĞ denir
KARAMANOĞULLARI HAKKINDA BİR DESTAN

Gedik Ahmet Paşa’nın Pir Ahmet Bey’i yenerek başta Ermenek olmak üzere bütün Karamanoğlu ülkesini yakıp yıkması üzerine (Aşık Muslu) adında bir halk şairi şunları söylemiştir (Bazı dörtlükler alınmıştır)
Gedik Paşa geldi otağ kurdu
Pir Ahmet Paşa’ya sorgu soruldu
Boyunlara kalın zincirler vuruldu
Gedik Paşa etme elden say bizi

Acep iller hep böyle mi bozulur
Kara yazı hep böyle mi yazılır
Kişi sağken mezar mı kazılır,
Gedik Paşa etme elden say bizi
Yeşil bayrak kalelerden söküldü
Çoluk çocuk sokaklara döküldü
Kale yandı ahalisi sürüldü
Gedik Paşa etme elden say bizi

Aşık Muslu yurdun yıkık görünce
Beylerin boynu bükük görünce
Destanın ı gözyaşıyla silince,
Gedik Paşa etme elden say bizi
AYRAN DEDE
Çevrede yaygın olarak anlatılan efsaneye göre, Yavuz Sultan Selim İran Seferine (1514 Çaldıran) giderken Karaman-Ereğli güzergahında yer alan Ayrancı bölgesine geldiğinde, şimdi kazanın yanında ve üzerinde baraj kurulan akarsu ile karşılaşır Bu akarsu üzerinde değişik aralıklarla 12 köprü vardır Yavuz Sultan Selim ordunun iki koldan Köprülerden geçmesini emreder Hilmi DEDE Köprüsünden geçerken komutan askerlerin içmesi için temiz suyu nereden bulabileceğini Hilmi DEDE’YE sormuş, o da evinde karısının yayıkta yaymakta olduğu ayrandan ikram etmek istediğini söyler Çevrede “Sokutaşı”olarak adlandırılan oyuk taşın içerisine bir miktar ayran doldurur Komutan “İlahi dede bu kadarcık ayran koca orduya yeter mi?” der Ayrandan bütün askerler içip yinede bitmediğini görünce, Hilmi DEDE’nin sırtını sıvazlayarak “Sen Hilmi Dede değil”, bilakis Ayran Dede’sin demesi üzerine ilçenin adıda AYRANCI olur

SAKLA SAMANI GELİR ZAMANI
Ayrancı ilçemizde Selçuklular devrinde yapılmış ATLAS HANI vardır Yaşlı bir kadın yılların iyi gittiği zamanlarda, saman yaptırmakta ve yaptırdığı samanları da NODA’layarak saklamaktadır Aradan geçen birkaç yıl sonra büyük bir kuraklık olmuş ve kıtlık baş göstermiş Böylece yaşlı kadın nodalardaki samanları satarak parasıyla bu ATLAS HANI yaptırmıştır Bir de tekerlemesi vardır ki kadın şöyle der:
Sakladım sarı samanı
Geldi zamanı
Satın parasıyla
Yaptırdım Atlas Hanı,

İşte han ile ilgili anlatılan bu efsaneye göre “Sakla Samanı Gelir Zamanı” sözünün kaynağının bu çevre ve ilimiz Karaman olduğunu söyleyebiliriz
ZİYA EFENDİ EFSANESİ
Çevrede yaygın olarak anlatılan efsaneye göre; Yavuz Sultan Selim İran seferine giderken Karaman-Ereğli güzergahında yer alan Ayrancı bölgesine geldiğinde coşkun şekilde akan ve şimdi üzerine baraj kurulmuş olan dere ile karşılaşır Bu akarsu üzerinde değişik aralıklarla on iki köprü vardır Yavuz iki koldan köprülerden geçilmesini ister Birinci kolun başında kendisi bugün “Ziya Efendi Köprüsü” adı verilen köprüden geçmek ister
Yavuz Sultan Selim ordusunun başında köprüye gelince, Ziya Efendi ve adamlarınca karşılanıp, köprüden geçmelerine izin verilmez Yavuz, Ziya Efendi’ye köprüden geçmek için fazlasıyla para teklif eder Ziya Efendi kabul etmeyerek Yavuz Sultan Selim’e gözlerini kapatıp, açmasını söyler Yavuz gözlerini açınca dağların taşların altın olduğunu görür Ziya Efendi bu işte paranın önemli olmadığını ancak kendisini geçirtmeyeceğini söyleyince, Yavuz da “Geçme namert köprüsünden, seller alırsa alsın beni” diyerek ordusunu sudan geçirir Sudan geçerken iki asker boğulur ve iki katır da sırtındaki erzaklarla birlikte suya kapılır kaybolur Ordunun karşıya geçişi tamamlanınca, Ziya Efendi Yavuz Sultan Selim’in huzuruna çıkar ve ölen askerlerin düşman casusu olduğunu, kaybedilen erzakların da dul ve yetimlerden gönülsüzce alındığını belirterek, Yavuz’a altından yapılmış bir ibrik hediye eder
Yavuz Çaldıran’a vardığında namaz kılmak için abdest alırken ibriğin üzerindeki yazılar gözüne ilişir Yazı şöyledir : “AKŞAMKİ AŞINI SABAHA BIRAK AŞ OLUR, AKŞAMKİ İŞİNİ SABAHA BIRAKMA, İŞ OLUR” Bunu okuyan Yavuz Sultan Selim orduya hemen saldırı emrini vererek büyük bir zafer kazanır
Bu tarihi köprünün günümüzdeki hali ise içler acısıdır Defineciler tarafından yıkılacak derecede harap edilen köprünün yanındaki mezarlık da, başta Ziya Efendi’ye ait olduğu söylenen mezar olmak üzere, büyük ölçüde yağmalanmıştır