Yanmazsan, Yakamazsın!

Yanmazsan, Yakamazsın!







Günler akıp giderken, akıp giden günlerin iç dünyama bıraktığı bazı dersler, kısa cümleler halinde ruhuma nakşolur kimi zaman

Meselâ, bir zaman için, kendime “Suçlama, dinle!” demiş durmuşumdur
Sonra, “Sınanmamış sevgilere güvenme!” günleri gelmiştir Peşisıra, “İman mesleği nefis teslim olunca kolay, ama nefsin teslim olması zor bir meslektir” deyip düşündüğüm günler…
İşte, son birkaç ayda en çok tekrarladığım cümle ise, bu yazının başlığını oluşturuyor
Ehl-i dinin, otuz yıl önce rüyasında bile görmediği imkânlara ve rakamlara ulaştığı,
otuz yıl önce hayal bile edemediği yetişmiş kabiliyetlere sahip olduğu bir vasatta
gözlenen hâl-i pürmelâlimizin ruhumdaki izdüşümü, gariptir,
özetini bu cümlede bulmuştur: Yanmazsan, yakamazsın!

Zannımca, bugünkü halimizin en iyi özetlerinden biri, gerçekten budur: Yanmazsan, yakamazsın!
Zira, itiraf edelim, her birimiz, dinin şu veya bu derece uzağında olanları,
yaşamadığımız bir İslâm’a çağırıyoruz; yaşadığımız hal ise, pek de davete değer bir nitelik arzetmiyor

Ebu Bekir’in (ra) sıdkını anlatarak insanlara İslâm’ı anlatıyor;
ama o sıdkı kendi hayatımıza taşımaktan uzak duruyoruz


Ömer’in (ra) adaletini tebliğ konusu yapıyor;
ama o adaleti kendi işlerimizde uygulamaktan kaçınıyoruz

Kudüs yolunda deveye kölesiyle nöbetleşe binen Ömer’i anlatıyor;
ama geçelim nöbetleşmeyi, işçimizi aramıza ve arabamıza almaktan haya ediyoruz

Kırk yamalı halife Ömer dilimizden geçiyor; ama hayatımızdan ve bilhassa elbise dolabımızdan geçemiyor

Osman’ın (ra) kulluğa pek de güzel yakışan hilmi de,
Ali’nin (ra) yüzü ilahî marifete dönük ilmi de ağzımızda dolanıyor,
ama dünyevî şeylere tahsis edilmiş kalb hanelerimizde onlara verecek bir yer kalmamış bulunuyor

Muhacirîn’in ‘Allah’ın arzındaki en sevgili yer’den hicretini, bu hicretin ne derece zor bir tercih olduğunu biliyor; ama, ‘televizyonlu oda’dan ‘televizyonsuz oda’ya, ‘üç çeşit yemek’ten ‘tek çeşit’e hicreti dahi beceremiyoruz

Ensâr’ın neyi varsa yarısını Muhacirîn’e vermesindeki îsar ve fedakârlık derecesini takdir ediyor;
ama yirmidört saatin iki saatini olsun imanî bir bahsin talimine tahsis edemiyor,
keza Ensâr’ın yaptığının yarısının yarısının yarısını dahi feda etmeye razı olamıyoruz
Ne Abdurrahman b Avf misali zenginleriz, ne de Ebu Zer-i Gıfarî misali fakirler…

Onlar, Erkam’ın evinde toplandığı günlerde, kırk kişiydiler
Kelimenin tam anlamıyla yandılar Rablerinin rızası yolunda nefsin taleplerinden,
toplumun ve çağın baskısından, iktidar sahiplerinin korkusundan yılarak nem almadılar
Hak Olan’ın hak yolunda hakkıyla yandılar; yanlarında olanı da muhabbetullah kıvılcımıyla tutuşturdular

Erkam’ın evindeki kırk kişi, on sene içinde, hakkın en azılı düşmanlarından bir kısmının dahi hakka teslim olduğunu gördü Yandılar; yakabildiler
Bizler ise, üstlerinde “Vasati 40 çöp” yazan kibrit kutularını biriktirerek,
sonra da “Şu kadar kibritimiz oldu” diye övünerek Rabbimizden ‘fütuhat’ bekliyoruz

Bilmiyoruz ki, yanmayı göze almayan bir milyar kibrit çöpü,
yanmaya razı olan tek bir kibrit çöpünün ulaştığı fütuhata ulaşamayacaktır
Yanmayan, yakamayacaktır

Bir anlayabilsek…


alıntı-