Hikâye-İ Nakkaş-İi

Hikâye-i Nakkaş-II



Onca hikâyenin yaşandığı bu şehirde, elbet nakkaşın da bir hikâyesi vardı


Hüsn-i Yusuf’tu adı


Bu ad ona dedelerinden kalma bir addı Söylene dinlene biraz masala dönüşmüş bir hikâyesi vardı


Ne kadarı gerçek, ne kadarı masal, ne kadarı doğru, ne kadarı eğri…


Masalımsı olsa da, gökten üç elma düşmezdi Bir babayla oğlunun boynuna göklerden bir ilmek uzardı bu hikâyede


Hikâyenin en can alıcı noktasını kılıçtan ziyade, keskin bir söz teşkil ederdi


“Devletlilerden uzak durasın!”


Asırlar boyu bu söz tutulmuş, bu hikâyede devletten uzak durulmuştu


Ne paşalığa heves etmişlerdi, ne beyliğe


Ne elde tüfenk, ne belde kılıç…


Geçimleri göz nuru alın teri…


Babadan oğla geçen bir güzellik, bir gül sevdası…


Nakış nakış dünyayı güle döndürmek hevesi


Nakkaşın hikâyesinin başlangıcı, tâ asırlar öncesi dedesi Lâle-i Nûman Efendinin hikâyesiyle başlardı


Lâle-i Nûman Efendi sağ kaşının üst yanında, tıpkı gelinciğe benzer kırmızı bir leke olduğundan ebe annenin “Lâle-i Nûman! Lâle-i Nûman!” -gelincik- diyerek bebeği eline almasından dolayı bu adı almıştı


Alnına dökülen sümbül perçemleri sallandıkça gelinciği görünür, niçin ona “Lâle-i Nûman” denildiği herkesçe bilinirmiş


Arkadaşlarının arasında “Bakir Nûman” diye de anılan Lâle-i Numan Efendi, kendine yol olarak sûfiliği seçmiş ve, “Olur a vazifelerimi yapamam, kul hakkına girerim!” deyip hiç evlenmemiş


Payitahtta, Kocamustafapaşa’da şeyhinin sohbetinde bulunur, tekkenin bahçesinde lâleler, sümbüller yetiştirir, ulemadan, üdebadan, zariflerin muhabbetine nail olurmuş


“Bizim yolumuzda ruhbanlık yoktur” diyen şeyhinin kızıyla “Emir yüksek yerden” Deyip, epey geçkince evlenmiş Şeyh Efendinin vefatıyla da tekkenin postuna oturmuş


Aynı yıl bir de oğlu olmuş Lâle-i Nûman Efendinin


Belki çiçekleri çok sevdiğinden, belki evladını güzellikte Yusuf’a, ona duyduğu muhabbette kendini Yakub’a benzettiğinden, belki de böyle bir geleneği başlatmayı düşündüğünden bir çiçek adı olan ‘Hüsn-i Yusuf’ ismini vermiş oğluna


Padişahın ona, tekkesine olan muhabbetini çekemeyen, şeyhülislamlık makamının ona verilmesinden çekinen şeyhülislam, sadrazama:


“Efendim bu adam arkadan kuyunuzu kazıyor İyi yerlerden duyduğuma göre sizin için çuvala tıkıp Sarayburnu’ndan denize attırılacak adam, diyormuş!”


Bu sözlere inanan sadrazam, padişahın Edirne’de olmasından fırsatla adamlarına emretmiş: “Uygun bir yerde çuvala koyup denize atın!” demiş “Ha, önce boğazına ip takıp sürükleyin Baksın bakalım el mi yaman, bey mi yaman…” diye de eklemiş


Sadrazamın adamları Lâle-i Numan Efendinin boynuna ip takıp:


“Sen ha! Sadrazam Efendimizi çuvala koydurup denize atmak ha…” diye suyun kenarına sürüklerken… Lâle-i Numan Efendi ağzını açacak olsa… Başlarındaki zorba:


“Koman susturun” diyormuş


Boynuna takılan iple yerlerde sürüklenip, başından bedeninden sızan kanlarla tam bir gelincik olmuş çuvalın ağzı bağlanırken:


“Allah aşkı için durun evladıma bir sözüm, bir vasiyetim var” diye inlemiş


Allah için; fitne çıkardığı için şeyh efendiyi boğanlar, Allah için durmuşlar Şeyh Efendi:


“Evladım devletlilerden uzak durasın!” demiş Bismillah deyip bükmüş boynunu


Bu işten hoşnut olmayan fakat ellerinden bir şey de gelmeyen sadrazamın adamlarından birkaçı da çaresiz çuvalın uçlarından tutup boğaza bırakmışlar


Başlarındaki ağanın:


“Efendimiz emretti Kimselerin ruhu dahi duymayacak ha ona göre! Bu vasiyeti filan unutun!” tembihine rağmen, içlerinden biri bu sözü kargacık burgacık bir yazıyla kaydetmiş bir kâğıda Bir gece götürüp Şeyh Efendinin evinin kapısından içeri atmış


Bakir Numan Efendinin genç karısı bu kederle pek yaşamamış vefat etmiş Hüsn-i Yusuf’u da ihvan büyütmüş