Her Nefeste Son Nefesi Yaşamak

Her Nefeste Son Nefesi Yaşamak



Yüce Rabbimizin en güzel şekilde, mükerrem olarak, kendisine halife olmak üzere yarattığı insanın asıl değeri, Hakk Teala hazretlerinden bir "nefha" oluşudur

Adem'in cesedine ilahî kudretin üflediği ruh, insanın Rabbanî ve ebedi yanını oluşturur Nitekim Kur'an'da, iki yerde geçen "Ben ona ruhumdan üfürdüm" (el-Hicr, 29; Sad, 72) ayet-i kerimesi buna işaret etmektedir

Allah Teala'nın ruhları yarattığında onlara: "Ben sizin Rabbınız değil miyim?" diye sorarak "Evet Rabbımızsın" (el-Araf, 172) şeklinde aldığı cevapla yaptığı sözleşmenin gereğinin bu dünyada insanoğlu tarafından yerine getirilmesi beklenir Oysa ki insan ruhu asıl mekanından, ruhlar aleminden ayrıldıktan ve mutasavvıfların ifadesiyle "ten kafesi" denilen maddi elbiseyi giydikten sonra "gaflet" ve nisyan perdeleriyle perdelenmekte ve Allah'a verdiği sözü unutmaktadır Bu dünyanın geçici çekiciliği ve yalancı süsleri onu aldatarak ebedi ve daimi olanı bırakıp fanî ve geçici olana yönlendirir Bu yönelişte ruhun insana verdiği ebediyet duygusunun ebedi olana kanalize edilemeyişi de söz konusudur İnsanda belki de ebediyet duygusunun bir uzantısı olarak bitmek tükenmek bilmeyen arzu ve istekler vardır Bu arzu ve isteklerin yerine getirilmesi hemen arkasından daha başkalarının doğmasından başka bir işe yaramaz Bu yüzden dünyada müminin en büyük problemi bu sınırsız istekler yani "tül-i emel"dir İnsanın dünyevi yolculuğu tül-i emel istasyonuna doğru hızla akıp gitmektedir Fakat hayat treni, daima tül-i emel istasyonuna varamadan ölüm durağında mecburi duruşa geçmektedir Bu yüzdendir ki Peygamberimiz (sa) hayat treni mecburi duruşa geçmeden bizi uyarmakta ve şöyle buyurmaktadır:

"Dünyevi zevkleri kıran ve tul-i emeli unutturan ölümü çokça hatırlayın" (Tirmizî, Zühd, 4; Neseî Cezaiz, 3; İbn Mace, Zühd, 31) Allah Rasûlü (sa) kendisinden "zeki mümin kim olduğu sorulunca: "Ölümü çokça hatırlayan ve ölümden sonrasına iyi hazırlanandır" buyurmuştu (İbn Mace, Zühd, 31)