Gerçek Şu Ki, İnsan Azar. Kendini Kendine Yeterli Gördüğü İçin. (Ders 6) 22/04/11

Ne hayallerle evleniyor insan

İdeal bir baba, mükemmel bir kadın olacağını, üstün vasıfları sayesinde baş tacı edileceğini umarak, çoğunlukla da severek anlaşarak yuvalar kuruluyor

Kısa sürede nikah masasına oturanlar olduğu gibi, yıllarca birbirlerine karşı arkadaşlık ederek birbirini tanıdıktan sonra da evleniliyor

Niyetler güzel, başlangıçlar güzel

Peki ya sonra?

Mutluluk coşkusu nasıl oluyor da bir huzursuzluk kâbusuna dönüşüyor?

Akıl almaz yıpratma senaryoları icad olunuyor, nasıl “AİLE” olarak adlandırılan ulvi kavram psikolojik bir savaş ortamında katlediliyor?

Eşler birbirine öyle nâhoş muamelede bulunabiliyor ki, yıllarca güzel geçinmiş iki insan günün birinde eşine “SENİ HİÇ TANIYAMAMIŞIM” diyebiliyor

Evlilik sürecinde gerçekten de değişime uğruyoruz, yani mecburen değişmek zorunda bırakılıyoruz !

Neden?

Bırakın başkalarını, rızası diyerek, Peygamberimiz'in Sünneti diyerek, ibadet niyetiyle kurulan yuvalardan dahi kara dumanlar tütüyor

Umduğunu bulamayanlar, hayal kırıklığına uğrayanlar, sonradan aklı başına gelenler, gözü açılanlar, rahatı sindiremeyenler


İster kavga gürültü devam etsin, ister boşanmayla sonuçlansın, nihayetinde olan çocuklara oluyor

Bir denge kuralı vardır, çocuk düşünür:

Ben annemi seviyorum

Ben babamı seviyorum

Devamında, anne ile babanın arasındaki bağın yada ilişkinin de pozitif yani olumlu olması gerekir

Sözü edilen ilişkinin yönü olumsuz ise bir tutarsızlık vardır

Anne ile çocuk veya baba ile çocuk arasındaki sorunlar çözülebilir

Ancak, bazı anne babalar bir çocuk kadar da olsa makul düşünemedikleri için sorunlar çığ gibi çoğalır, gider

Halbuki çocuklar ne kadar çok seviliyordur!

Evde herşey yolunda giderken çocuklar baş tacı, ayrılık söz konusu olunca birer ayak bağıdır

Ayrılık durumunda çocuklar iki şekilde kullanılmaya mahkûmdurlar:

Çocuğu hangi taraf aldı ise, en kısa zamanda karşı tarafa nefret duymasını temin etmek

İkincisi, yüreği cız etse de çocukları karşı tarafa terkedip , kendi yoksunluğunu hissettirerek kendi kıymetini bildirmeye çalışmak

Bu iki tavrın dengeli ve sağlıklı bir orta noktasını uygulayabilmek ne yazık ki pek mümkün olmuyor

Anneler bazen çocuklarına ilişkin sorunları dile getirerek çözüm önerisi bekliyorlar

Okula ilgisizlik, söz dinlememe, başarısızlık, şımarıklık, içe kapanıklılık, istenmeyen davranışlar ve benzeri

Sohbet biraz derinlere indiğinde ise, maalesef şu kanaat hasıl oluyor:

“Çocuklar gerçekten dayanıklılar Hatta bazen öyle olgun bir tavır takınabiliyorlar ki, adeta bir psikolog gibi anne ya da babalarını dinleyip, anlayış gösterip, onları yönlendirip yuvanın dağılmasını önlemeye çabalıyorlar”

Aslında durum çok basittir

Beş yaşında bir çocuk ne annesinden ayrılmak ister ne de babasından

Kime sözünü dinletebilecekse ona boyun eğer

“Anneciğim beni seviyorsan ne olur babamdan ayrılma” diye yalvarır

Ergen olmuş bir evlat, her ikisini de karşısına alıp “siz ayrılacaksanız ikinizin de yüzüne bakmam veya beni yok bilin” diye haykırabilir

Kendini bilen insanlar için evlatlarından bu tür sözler duymak ne utanç vericidir

Ve şüphesiz, ve mutlaka karşı taraf suçlu, kendisi masumdur

Farkına varmadan bir karar verirler:

“Boşanmalıyım Anam-babam bana sahip çıkar, çocuklarıma onun yokluğunu da hissettirmem”

Erkek ise kısa zaamanda ideal eş ve evlilik hayalleri, kadın da bir iş bulup kendi ayakları üzerinde durma, yani bağımsızlığını kazanma fantazileri kurar durur

Süreç artık başlamıştır

Adeta bir bilim adamı gibi ev içinde cereyan eden tüm süreçler, bu tür yargıların desteklenmesi için delil olarak hafızalara kazınır

Ayrılık gerçekleşip murad hasıl olduğunda ise, ortaya çıkan tablonun insanı mutsuz etmenin çok ötesinde, ciddi ruhi bunalım ve hastalıklar için çok elverişli bir zemin olduğu ve ikinci evliliklere rağmen birinciye ait sorunların kişileri mutsuz etmeye yetip arttığı da tecrübe edilmiş olur