Bir Tatlı Tefekkür

Gecenin karanlığında uyandı Kalktı, hemen pencereyi açtı

“-Sübhânellezî yuhyil mevtâ ve hüve alâ külli şey’in kadîr”
(Ölüleri dirilten ve her şeye gücü yeten Allâh’ı her türlü eksik ve noksan vasıftan tenzih ederim) dedi

Abdest aldı, biraz öyle kaldı Seccadeye yöneldi, serdi, oturdu
Salavat getirdi, ellerini kaldırdı, boyun büktü, yalvardı Birkaç damla gözyaşı döktü İçini tesbihine döktü Tesbih tanelerini gönlüne doldurdu, gönlü tesbih oldu
Elini semânın uçsuz bucaksız derinliklerine kaldırdı, heybesini doldurdu
Tevbe ve istiğfarda bulundu Bütün zerreleri buna dâhil oldu

“Estağfirullah el-azim”
(Sen ne kadar yüceler yücesisin, Sen’in mağfiretini dilerim) derken kendisi küçüldü, küçüldü, eridi, kayboldu

Sonra huzura alındı Sanki cennet bahçelerinde salındı Yüreği yandı, Rabbini hemencecik yanında sandı Şimdi ne müthiş bir andı

“-Allâh’ım özledim!” derken gözünden yaşlar boşandı

“Lâ ilâhe illâllâhu’l meliku’l hakku’l mübîn”
(Hiçbir ilâh yoktur, sadece apaçık bir hak ve her şeyin sahibi olan ALLAH vardır) cümlesini tamamlayamadı

Ağladı, ağladı…

“Muhammedü’r-Rasûlullâh es-Sâdık’ul va’di’l emîn”
(Va’dine sâdık, güvenilir ve Allâh’ın Rasûlü olan Muhammed!) dedi, ferahladı

Sanki Rasûlullah yanındaydı demin Salavâta başladı, dili tatlandı, salavât katlandı, o kanatlandı

“ALLAH ümme salli alâ seyyidinâ Muhammedin ve alâ âlihî ve sahbihî ve sellim”
(Ey Yüce Allâh’ım! Seyyidimiz, Efendimiz Muhammed’e, O’nun âilesine, ashâbına salât ü selâm olsun!)

Rasûlullâh’ı görüyormuş gibi gözünde canlandırdı Ayakları yerden kesildi, sanki Rasûlullâh’ın kalbine girdi
Orada kendini gördü Sûreler okuyup Allâh’ın Habîbi’ne hediye etti
Sonra gecenin derinliğinde, ölümün soğukluğunu düşündü

“-Tefekkür-i mevt” dedi
İçi titredi Sanki sur üzerine üflendi Öldü, dirildi, telkin verildi Kefen biçildi, salâ söylendi
Azrail’i gördü, sanki yakın tanıdığıymış gibi bir sıcaklık hissetti Mezara girdi
Hiç kimsenin olmadığı, yalnızlar ve garipler mekânı burası

Elhamdülillah, îmânı vardı Bunun en büyük kâr olduğunu bilse de onu bir korku sardı Sarardı…
Allâh’ın izniyle amelleri, ona arkadaş olacaktı Mahşere çıktı, mizana baktı, dizleri titredi, cehennem kükredi

Rabbinin huzurunda durdu Ve suâl olundu:
“-Ne getirdin?”
Yutkundu, yutkundu…
“-Gariplik” diyebildi

O gün orada ALLAH mü’minleri rahmetinin içine alacak elbet… Ama rahmeti gibi gazabı da şiddetli olacak!
Mücrimler kaçacak yer arayacak, her yer daralacak O da endişe içinde Rasûl’ünü aradı
Mahşer meydanında koşuştururken nûrdan bir topluluğa rastladı
Hepsinin önünde Âlemlerin Efendisi’ni gördü Kalbini, O’nun kalbine rabtetti
Öylece kala kaldı Nebevî feyz, bütün rûhunu sardı Rabbi’ne yakınlaştı, huzur deryasına daldı

Bu tefekkürden ayrılıp, biraz önce tattığı beraberliği namazla taçlandırmak istedi Tam seher vaktiydi
Üç kalbi birleştirdi İnsanın kalbi, gecenin kalbi, Kur’ân’ın kalbi… Üç gül derdi
Birini Rabbi’ne, birini Rasûl’üne, birini üstâdına verdi İkisi gonca, birisi tam yedi verendi
Yeniden tesbihini eline aldı Dili hep damağında kaldı

“ALLAH ALLAH ALLAH ” nağmeleri, inci taneleri gibi kalbinden döküldü Zikrin tadını buldu
Kalbinde ayrı bir sıcaklık duydu Zikirle mutmain olmak bu muydu? Mânevî tahsil yapıyordu
Her sınıfta farklı dersler görüyordu Kağıt, kalem ve satırlar kullanılmıyordu bu tahsilde
Derslerin mahalli kalpler ve sadırlar idi

Diplomasını en büyük muallim olan Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem- verecekti
Heyecanı kat be kat arttı Rûhunun yelkenleri dalgalandı Yolun sonu yok, mânevî ufuklar engin…
Bu yolculuk sonsuzluğa, bu yolculuk sonsuz huzura…

Ne mutlu, yüz akı ile âhirete göç edebilenlere! Ne mutlu sıratı geçebilenlere, âb-ı Kevser’den doyasıya içebilenlere!



selam ve dua ile