Bir Kuran Mucizesi Ebu Leheb

Rahmân ve Rahîm olan Allahın adıyla

Ebu Leheb’in iki eli de helâk olsun nitekim oldu da

Ne malı bir fayda verdi ona, ne kazandıkları

Yakında o alev alev bir ateşe girecek

Karısı da beraber girecek: O odun hamalı,

Boynunda liften örülmüş urganıyla

Tebbet (Mesed) Sûresi


KURÂN, hayatın en önemli gerçeklerini, yine hayatın kendisi içinden alınmış gerçek kesitler halinde bize sunar Bunu yaparken de bir olay veya bir şahıs içinde, pek çok ibret nümunelerini birden toplar O canlı vak’aya ibret gözüyle bakanlar, geçmişte yaşanmış bir olayın veya orada sözü edilen fâni bir şahsın kendisine takılıp kalmaz o vak’anın içinden, kıyamete kadar bütün insanlık için geçerli olacak dersler çıkarırlar





Ebu Leheb ile ilgili sûre de Kurânın bize sunduğu canlı ibret levhalarından birisidir Burada, biz iman ehline düşmanlıkta sembolleşen bir tiple karşılaşırız Bir defa bu sembol kişinin adı, alev babası anlamına gelmektedir ki, onun kişiliğine de, hak ettiği âkıbete de bundan daha doğal bir isim düşünülemez Kurân da zaten onu alev alev bir ateşle müjdeliyor


Ayrıca bu kişi, kendisinden düşmanlık beklenebilecek en son kişilerden birisidir Eğer Hz Peygambere kendi yurdunun insanları da dahil olmak üzere bütün dünya karşı çıkacak olsa, herhalde onun yanında yer alacak birkaç kişiden birisi, yahut en başta geleni, kendi öz amcası olmak gerekirdi Peygamber Efendimizin yetimliğini de dikkate alırsak, Ebu Lehebden beklenecek şeyin bir baba şefkat ve himayesinden başka birşey olmayacağı açıktır Lâkin o, Peygambere yakınlığına hiç mi hiç yaraşmayacak ve ona nesep itibarıyla en uzak kimseden bile beklenmeyecek bir şekilde, Hz Peygambere ve onun getirdiği dine karşı düşmanlık gösterdi—karısı da onunla beraber Akrabalığın en yakın ve samimî noktasında düşmanlığın en uç noktası olarak beliren bu ibret levhası, bizi, hayatın çok önemli bir gerçeğiyle karşı karşıya getirir ve her zaman, her yerde görülebilecek düşmanlıklar karşısında hazırlıklı bulunmamız gerektiğini hatırlatır


Bu dersi verirken, Kurân, aynı zamanda, mucizelerinden birini de sergiler:


Ebu Lehebin istikbalini, dosdoğru bir şekilde bize haber verir


Bu âyetler indiği zaman, Peygamberimizin etrafındaki bir avuç Müslüman, Mekke döneminin ağır şartları altında var olma mücadelesi veriyordu Daha sonra İslâm adım adım ilerledi Müslümanlar birer ikişer çoğaldı Bu arada, inkârda ve Müslümanlara düşmanlıkta en ileri giden kimselerden bile birçoğu kendi iradeleriyle İslâmı seçti Ve tabii, bu kimseler, Allah ve Resulünün vaadlerine uygun şekilde, Müslüman olmakla geçmiş günahlarını affettirdiler Hattâ onlardan birçoğu da hayatlarını İslâm uğruna feda ederek şehidlik mertebesine erişti


Onların elindeki fırsat, aslında, Ebu Lehebin elinde de vardı Diğerleri gibi, Ebu Leheb de birgün gelip Ben de Müslüman oldum diyebilirdi Bunu içtenlikle söylediği anda da geçmiş günahları bağışlanır, anadan doğmuşçasına tertemiz bir şekilde yeni bir hayata başlardı


Tabii ki, o zaman, Kurânın Ebu Leheb hakkındaki haberi—hâşâ—asılsız çıkmış olurdu


Lâkin Ebu Leheb, bu sûrenin inişinden sonra on beş sene kadar daha kâfir olarak yaşadı ve kâfir olarak öldü


Pek garip ve ibret verici bir durumdur: Ebu Leheb’in elinde, Müslüman olmak suretiyle Kurânın bir haberini yalanlamak ve kendi bâtıl iddiasını ispat etmek imkânı vardı

Fakat o kâfir olarak yaşamak suretiyle Kur’ân’ın haberini tasdik etti


Böyle bir istikbali, sûrenin ilk âyeti Nitekim oldu da ifadesiyle vurguluyor Zira Kurânın âyetlerinde geçmiş zaman kipiyle geçen ifadeler, çoğu zaman, istikbale ait ince işaretler taşır Bazan bu işaretlerde geleceğin bilimsel buluşlarına, bazan da ileride doğruluğu anlaşılacak haberlere göndermeler bulunabilir ki, burada da Ebu Lehebin istikbaldeki helâki, zamana ezel tarafından bakan Kurân tarafından, gerçekleşmiş bir hadise şeklinde haber verilmiştir


Evet, Kurân bir haber verdiği zaman, onu yalanlayabilecek kimse olmaz


Zaman da onu tasdik eder, dost da, düşman daHattâ Ebu Leheb ile karısı da