İçimizde Boğduk Merhameti...

Kibritçi kız masalını okumuştuk, küçüktük
Hani soğuktan donan yoksul kız çocuğu
Çocuk yüreğimizde ısıtmak ister gibi
Koynumuza almıştık okuduğumuz masal kitabını
Geç kalmışlığımıza yanmıştık, aglamıştık
Orada olmak vardı
Elinden tutmak vardı, yüzünde ve gözlerindeki sevinci çoğaltmak vardı
Ama olmadı işte, olmadı
Soğuktu, üşüyordu
Satılacak kibritleri vardı
Kimse müşteri olmadı
Kalabalıktı, ama herkes bir başkasının merhametine emanet etmişti çaresiz gözleri
Herkes oradaydı ama “nasılsa biri yapardı!”
Ama kimse yapmadı, kimse elinden tutmadı
Sonra kibritçi kız bir bir yaktı kibritlerini
Tüketti cılız sıcaklığını
Zayıf kıvılcımları yetmedi kibritlerin…



Uyuttuğumuz şefkat,unuttuğumuz diğergamlık alev almadı
Biz sıcak yuvalarımıza çekildik
Biz bencil hesaplarımızın kuytusunda oyalandık
Çekildik etrafından kalbi üşüyen insanın
Onu anlamsızlığın soğuğuna terk ettik
Onu amaçsızlığın kör kuyularında unuttuk
Kınanmaktan korktuk, kınayanların kınamasından çekindik
Böyle olmayacaktık biz
Böyle suskun kalmayacaktık
Kibritçi kıza acıdığımız gibi acıyacaktık insan kardeşlerimize
Onların göğsüne elçilik ettiğin vahyin güneşini dokunduracaktık
Oysa sen düşmanına bile dua ederdin
Ebucehil’in hidayetini istedin
Seni taşlayanlara kızmadın, öfkelenmedin
“onlar bilmiyorlar yarab” dedin,”onları bağışla…”
Sadece acıdın
Şimdi senin hayatını anlatan kitapları koynumuza alsak
Senin nefesinin sıcağını taşıyamadığımız insan kardeşlerimizi
Sımsıcak kucaklamak için koşsak, koşsak
Herkese acıyan bakışını kuşansak
Her şeyi yanına çağıran anlayışını giyinsek
Elini göğsümüze koyup susturur musun yarım bıraktığımız
Çığlıkları?



Avuçlarına alıp ellerimizi, ısıtır mısın pişmanlık dolu kalplerimizi?
Soğukta unuttuk kardeşlerimizi
Seni gül gibi sunmak varken tanımayanlara
Öfkemizle kalpleri kanattık, tahammülsüz olduk, sabrımızı tükettik
Ümidimizi yitirdik, gayretimizi öldürdük
Kederlerini paylaşamadık kardeşlerimizin, dertlerine deva yetiştiremedik
Yapayalnız bıraktık onları, nefislerinin hapsinde
Çaresizliğe terk ettik onları,hırslarının çölünde
Senin gibi olamadık
Teselli devşirdiğimiz bakışlarını bize yeniden sunar mısın?
Soğukta bıraktığımız ruhları hırkanla sarıp sarmalar mısın?
Yinede bizi dizlerinin dibinde ağırlar mısın?

Senai DEMİRCİ (Selam Sana Ey NEBİ)