Hayat Kör Kuyudan Çıkabilmektir...

Günlerden bir gün, köylerden birinde

Adamın birinin eşeği, kuyuya düşmüş

Niye düşer, nasıl düşer sormayın

Eşek bu Düşmüş işte

Belki kör bir kuyuydu, ağzı tahtayla kapatılmıştı

belkide, üzerine toprak dökülmüştü


Zamanla tahta çürüdü, zayıfladı,

toprakta biten otları yemek isteyen eşeğin ağırlığını çekemedi ve güm


Hayvancık saatlerce acı içinde kıvrandı,

bağırdı kendi dilinde Ayıptır söylemesi, anırdı yani


Sesini duyan sahibi gelip baktı ki zavallı eşeği kuyunun dibinde

melul mahzun bakınıyor

Üstelik yaralanmış


Karşılaştığı bu durumda kendini eşeği kadar zavallı hisseden adamcağız

köylüleri yardıma çağırdı


Ne yapsak, ne etsek, nasıl çıkarsak soruları havada kaldı

Sonunda karar verildi ki kurtarmak için çalışmaya değmez


Tek çare, kuyuyu toprakla örtmek

Ellerine aldıkları küreklerle etraftan kuyunun içine toprak attılar


Zavallı hayvan, üzerine gelen toprakları

her seferinde silkinerek dibe döktü


Ayaklarının altına aldığı toprak sayesinde

her an biraz daha yükseldi ve sonunda yukarıya kadar çıkmış oldu

Köylüler ağzı açık bakakaldı


* * *


Hayat, bazen bizim de üzerimize abanır (Ne bazeni, çoğu zaman)

Toz toprakla örtmeye çalışanlar çok olur

Bunlarla başetmenin tek yolu, yakınıp sızlanmak değil,

Düşünüp silkinmek ve kurtulmak,aydınlığa adım atmaktır

Kör kuyuda olsak bile