Muazzam Bir Hüznün Manzarası

Sadece duy istedim
En titrek yerinden yırtılmış bir sesi
Nakaratı tarafından terkedilen bir şarkı gibi anlatabilmek seni ne zor şimdi bir bilsen
Alfabenin sesli harflerinden yoksun





Henüz adı konulmamış hikayelerim vardı benim

İstanbul'â nazır

Lâl tebessümlerimi düşürürken her sabah yüzümden…

Mecazi anlamlarda yaşattığım bir çocuk vardı içimde…

İnsan bazen kıyısında ve kuytusunda yaşıyor hayatı işte





Muazzam bir hüznün manzarasını taşır şimdi yüzüm

Ellerimin arasından kayıp giden aşklara dair

Lafı çok fazla uzatmadan yürek kırıklıklarım…

Eğik gülüşlerimi alıp gitmeliyim buralardan

Kalp atışlarımın saçları dağınıkken biraz


Farz etki bilincimin altında ezdiğim bir çok aşk’a

Anlatım bozukluğuna uğramış bir çok duyguya sahibim

Tutsaklığını yaşarken yüreğimde sen tarafından yaratılan devrimin

İçimde yıldızları sönmüş bir geceyi kanatıyordum…

Hali hazırda imarsız düşler kurduğum şehirlerim varken




Yağmur düşürürken kirpiğinden gözyaşlarını
Adına hayat dedikleri şeyin savruluşuna yakalanıyordum
Günahlarımı sırtlarken kambur kalmış yalanlarım
Mavisini yitirmiş gökyüzü ağıtlarını düşürüyordu yer yüzüne
Umudu uykuya dalmış bir çocuğunun gözlerinde arama artık!
Rüzgarlar süpürdü çoktan masalları
Cenazesi kaldırılırken amorti sevdaların
Acılar saklanmaya çalıyordu insan içinde
Neden! diye sorma bana şimdi
Böyle yaşanıyordu pinokyonun aşkı





























Alıntıdır