Alışkanlık | Ümit Yaşar Oğuzcan

Gitgide alışıyorum sana
Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz

Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin
Yanımda olduğun zamanlar;
Sigara dumanı gibi ciğerlerime doluyor,
Alkol gibi damarlarıma yayılıyorsun
Durmadan başım dönüyor verdiğin hazdan

Alışkanlıklar daima korkutur beni
Düşün ki ben yaşamaya bile alışkın değilim
Kendimi kendime alıştıramadım yıllardır
Fakat şimdi sana alışıyorum
Alıştıkça özlemim artıyor, daha yoğunlaşıyor
Yalnız içimde garip bir korku var
Sana alışmaktan değil seni kendime alıştırmaktan korkuyorum

Bir gün sana şimdi verdiklerimden daha güzelini
Daha değerlisini verememekten korkuyorum
Bir gün ansızın ölmekten ve seni, bana olan alışkanlığınla
yapayalnız bırakmaktan korkuyorum

Oysaki her zaman ve günün her saatinde
Yanında olmalıyım senin Bana alışmış olmaktan
Pişmanlık duyacağın bir dakikan bile olmamalı
Bütün zamanlarını zamanlarımla karıştırıp
Emsalsiz bir zaman bileşiminde yaşatmalıyım seni
Uykularda bile aynı rüyayı görmeliyiz
Her şeyin ve her zevkin yarısı senin olmalı, yarısı benim
"Bana alış" demeyeceğim Nasıl olsa alışacaksın bir gün
Şimdi çirkinliğimde güzellikler bulan gözlerin,
O zaman en güzeli görecek bende! Alışkanlığınla,
Sevginle yepyeni bir "ben" yaratacaksın benden!

İlk defa sevilmenin ürpertileri içindeyim inan Sevgimle
Mukayese edebileceğim tek şeyi beni sevmende buldum
Ömrümde kimse bana sevmenin gerekliliğini öğretmedi
Kimseden sevgisini istemedim, verdiler almadım
Bencildim bir zamanlar, sevmek benim hakkım diyordum
Oysaki şimdi bir zamanlar hiç sevmemiş olduğumu
Kendi kendime biraz da utanarak itiraf ediyorum

Asıl büyük sevgiyi seni sevmekte buldum ve sevgim
Senin sevginle değerleniyor, ayrı bir anlam kazanıyor
Sevgin olmasaydı değersiz bir cam parçasıydım
Sevginle bir aynayım şimdi Bana bakanlar baştanbaşa
Seni görecekler içimde
Bir zincirin iki halkasıyız seninle anlıyor musun?
Aynı kadehte karışmış iki içkiyiz
İki kelimeyiz seninle birbirini tamamlayan
Her yerde iki olduğumuz için
Bir bütün haline geliyoruz durmadan

Alışkanlığım devamlı sana çekiyor beni
Durup durup dudaklarını öpmek geliyor içimden
Saçlarını okşamak geliyor, ellerini tutmak geliyor
Kokunun tenime sindiğini hissediyorum geceleri
Teninin dudaklarımda eridiğini hissediyorum
Boynunun en güzel yerini benden başkası bilemez artık

Seni kimse benim kadar benimle bir bütün olduğuna inandıramaz
Gitgide bu alışkanlığın içinde kaybolduğumu hissediyorum
Beni yaşadığım zamanın dışına çıkarıyorsun
Bir gün tarih öncesinde yaşıyoruz , bir gün bulutların üstünde
Uzun süren bir baygınlık sonrasının
O anlatılmaz baş dönmesi içindeyim
Bütün merdivenler birbirine eklendiği zaman
Seninle vardığım yüksekliğe erişemez

Açılmış bütün kuyuların derinliği
İçimde seni bulduğum yer kadar derin değil
Alışkanlık kozasını ören bir ipekböceği gibi gitgide tamamlıyor bizi
Emsalsiz bir oluşun içinde yuvarlanıyoruz
Korkunç bir yangın başladı yüreklerimizde
Özlem, kıskançlık, arzu ne varsa içimizde hepsi birdenbire tutuştu
Alev almayan bir yerimiz kalmadı
Alevlerimiz muhteşem bir kızıllığın içinde yıldızlara kadar uzanıyor
Hiç bir su, bu ateşi söndüremez artık
Nehirle, denizler boşalsa üstümüze hiç sönmeyeceğimizi biliyorum
Bu yangın biz birer kor haline gelinceye kadar sürecek
Önce bakışlarımız alıştı birbirine, sonra parmak uçlarımız
Bu oluş tamamlandığı anda yeryüzünde
Bizden güçlüsü olmayacak!
En mutlu olduğumuz yerde en güçlü de olacağız seninle
Bu bir sonun değil bir varoluşun başlangıcıdır
Geçmişteki tüm alışkanlıkların bana alışmanı önleyemez artık

Ümit Yaşar Oğuzcan