Hastane Önünde | Çanakkale'den Bir Anı

Hastane Önünde | Çanakkale'den Bir Anı





Çanakkale yokluklar içinde bir vatan müdafaasının, bir milletin nasıl şahlandıracağının eşsiz ispatıdır Erat için elbise yoktu Birliklerin büyük bir bölümü kaputsuzdu Yalınayak yürüyenler vardı Eratın çoğu yarı çıplak ve açtı Taş, toprak üzerinde ve birkaç saat uyuyorlar, çamurlu suları içiyorlardı Yiyebildikleri ancak bulabildikleriydi At arabaları, sıhhiye aracı yapılmış, düşmanı kandırmak için soba borularından top yapılmıştı Ve yıkılan evlerden veya terk edilen köylerden sağlanan kerestelerle sığınaklar çatılmıştı O dönem Anafartalar Komutanı olan Albay Mustafa Kemal çarpışan yiğit Türk askerinin ruh dünyasını ve kahramanlığını anlatmak için bomba sırtı olayını örnek gösteriyor:


“Karşılıklı siperler arasındaki mesafe sekiz metre; yani ölüm muhakkak Birinci siperdekilerin hiç birisi kurtulmamacasına koşuyor İkinci siperdekiler yıldırım gibi onların yerini alıyorlar Fakat ne kadar imrenilecek bir soğukkanlılık ve tevekkülle biliyor musunuz? Öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor; ama en ufak bir çekinme bile göstermiyor Sarsılmak yok Okuma bilenler Kur’an-ı Kerim okuyor ve cennete girmeye hazırlanıyorlar Bilmeyenler, kelime-i şahadet çekerek yürüyorlar İşte bu, Türk askerlerindeki üstün ruh kuvvetini gösteren hayret ve tebrike değer örnektir Emin olmalısınız ki, Çanakkale muharebelerini kazandıran bu yüksek ruhtur”


Bu ruh yapısına sahip Anadolu’nun bıyıkları yeni terlemiş, çocuk yaştaki gençleri kanlarının son damlasına kadar vatanı savunuyorlardı Ölüyor düşmana bir karış adım attırmıyorlardı Her yerde şehitlerin naaşı vardı Gün boyu süren çatışmaların ardından gece cenazelerin toplanması için çatışmalara ara veriliyor; ama vakit yetmiyordu Yetiştirilebilenler hastanelere kaldırılıyordu, yaralıların çokluğundan Sahra Hastanesi’ndeki doktorlar, sadece yaşayabilecek yaralılara bakabiliyordu Hiç durmadan taşınan yaralıların birçoğu için yapılacak hiçbir şey yoktu Günlerdir yaralılarla uğraşan, uykusuz ve yorgun doktorlar ancak yaralıların yaralarını sarabiliyor ümit kesilenler içinse; yalnız gözyaşı döküyor ve dua ediyorlardı







Hastane önünde incir ağacı
Annem ağacı
Doktor bulamadı buna ilâcı
Annem ilâcı
Baştabip geliyor zehirden acı
Annem vay acı
Garip kaldım yüreğime dert oldu
Annem dert oldu
Ellerin vatanı bana yurt oldu
Annem yurt oldu




Savaşın kokusu her yeri sarmıştı Hastanenin en yoğun olduğu anda, orta yaşlı yorgun ve gözü yaşlı bir doktorun önüne gencecik bir vatan evladını yatırdılar Erin vücudu parça parçaydı Ortalık bir anda kan gölüne dönüverdi Doktor, babacan ama ağlamaklı bir sesle sıhhiyecilere :


“-Kaldırın bu çocuğu!” dedi

Tam arkasını dönmek üzereydi yüzü tanınmaz haldeki genç asker kan kırmızısı dudaklarını zorlukla açarak


“-Baba!” diyebildi


Doktor döndü, baktı Sedyenin üzerindeki kanlar içerisinde yatan kendi oğluydu Sarıldı, öptü oğlunu Sıktı yumruklarını Ve hıçkırıklarını tutarak


“-Bu benim oğlum gölge bir yere kaldırın!” dedi


Masanın üzerine çoktan bir yaralı vatan evladını yatırmışlardı bile O da doktorun oğlundan farklı değildi Doktor baba onunla meşgul olmaya başladı Sırada daha pek çok Mehmet beklemekteydi Doktor; ancak ertesi gün oğluyla ilgilenebilecek vakit buldu ama şehit olmuş ve çoktan gölge bir yere gömülmüştü





Mezarımı kazın bayıra düze
Annem vay düze
Yönünü çevirin sıladan yüze
Annem vay yüze
Benden selâm söylen sevdiğinize
Sevdiğinize
Başına koysun karalar bağlasın
Annem bağlasın
Gurbet elde kaldım diye ağlasın
Annem ağlasın