Düşündüm Ki Kabirdeyim..

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-03-2012

Gecenin bir yarısı yüreğimde tarifsiz bir buhranla uyandım

Derin dehlizlerin içinde kaybolmuş gibiydim sanki

Aylar, hatta yıllardır yaşadığım iç çekişmelerimin,kendimle kavgalarımın bir sonucuydu belki bu…

Yapmak isteyipte yapamadıklarım,ötelediklerim,hiç gelmeyen yarınlarım,bırakmak isteyip bırakamadıklarım,tutunmak isteyip tutunamadıklarım…Çok şey vardı çoook…
Yaşadığım gelgitlerden yorulduğumu,bedenimin bir neşter ucuyla mütamadiyen deşelendiğini hissettim…

Birden “Şu gecenin karanlığı,ya kabrin karanlığı olsaydı” dedi iç sesim,
Doğru ya, kabir derin ve karanlık,yalnız ve çok sessiz olacaktı değil mi ? Oysa hayatın keşmekeşi,bitip tükenmeyen telaşları hep sonsuz hayatı unutturuyordu bana

Ya şimdi kabirde olsaydım

Toprak üstümü az önce örtmüş olsaydı mesela…

Taşınmalardan sebebsiz bir mutluluk duyarım hep

Bu son taşınma da beni mutlu eder miydi?Yeni ve farklı bir yer diye, ferahlık duyabilir miydim?
İlk günüm,ilk gecem nasıl geçerdi?
Çocuklarım gelir miydi aklıma? Ya da eşim…

Hiç bitmeyecek sandığım,bensiz yürümeyecek sandığım işleri kim yapar,kim yoluna koyardı?
Hergün saçını tarayıp okula yolladığım kızımın saçını bu kez kim tarardı?
Evim, eşyalarım,yatağım, sandığım,ayakkabılarım benden sonra kime kalır,kim sahiplenirdi?
Ya pişmanlıklarım…
“Ölen her insan pişman olacaktır” buyuruyordu Rasulümüz
“Müminlerde mi ya Rasulallah ?” diye soran ashabına,
“Evet,onlar da dudaklarının Allah adıyla ıslanmadığı her an için pişman olacaktır” diye cevap veriyordu

Müslümalığım geldi sonra aklıma

Ahhh! Bu ne acı bir pişmanlıkmış meğerse

İşlerimin arasına sıkıştırdığım,şöyle uzun uzadıya kılamadığım namazlarım

İşler yetişmez korkusuyla hızlanan secdelerim,rükûlarım…
İşler çabuk bitiyormuş demek,bir nefeslikmiş hepsi…Yok yok, ebedi arkadaşımın kıymetini hiç bilememişim ben

Ona ne çok vefasızlık etmişim

Onunla neden daha çok zaman geçirmedim? Çok samimi olamadım

Halbuki ne çok faydası olurdu şimdi bana

Yan yan bakıp geçmezdi ızdırabıma…

Geri dönesim geliyor!
İçime sindire sindire namaz kılasım,içermiş gibi kuran okuyasım geliyor

Rafta hep gözümün önünde duran kuranım…Her an beni mahsunca süzen kuranım…Ne zaman okuyacak olsam,hep bir engel çıkardı,yapacak birşeyler gelirdi aklıma

Arasıra okuduğum iki sayfayla tüm sorumluluğu üzerimden attım sanırdım…
Geçen gün yüzümde bir sivilceden kalan lekeyi dert etmiştim

Oysa buraya girer girmez,bedende hızlı bir çürüme başlıyor

Toprak ezelden beri beni bekliyormuş sanki

Sıkıyor,sıkıyor…Kemiklerimin kırıldığını,iç içe geçtiğini çıtırtıları duyar gibi oluyorum

Allahım! çok yalnızım korkuyorum…

Koca bir ömrü nasıl heba ettim

Oysa yapabileceğim ne çok şey vardı…
“Onlar orada: Rabbimiz! Bizi çıkar, (önce) yaptığımızın yerine iyi işler yapalım! diye feryad ederler Size düşünecek kimsenin düşünebileceği kadar bir ömür vermedik mi? Size uyarıcı da gelmedi mi? (Niçin inanmadınız?) Şimdi tadın (azabı)! Zalimlerin yardımcısı yoktur”(Fatır suresi 37) Bu ayet dünyadayken beni ne çok etkilerdi

Ama neden gereğini yapmadım?Neden şimdi elimdekiler bu kadar az?
Küskünlüklerim,kızgınlıklarım,kıskançlık larım,sahi p olamadıklarıma hayıflanmalarım…Ne kadar boş,ne kadar gereksizmiş…
Aldırmam sanırdım ama,“Ne derler” sözünü beynime mıhlamıştım sanki

Kınanmaktan çok korkarmışım meğer…
Biliyorum ardımdan iyi konuşan da olacak

”Güleryüzlü, tatlı dilliydi” diyecekler

Bir zaman sıkça,daha sonra arada düşeceğim akıllarına

Ama sonra…En yakınım bile unutacak

Bir arefe,birde bayram günlerinde hatırlanacağım

Yüzüm, sesim unutulacak

Ellerim gözlerim unutulacak…

Tek “O” unutmayacak,ufak tefek yaptığım herşey amel defterimde

Kabir bana mesken,kabir bana kucak,belkide korkunç bir mahzen olacak…

Evim,yurdum,günüm gecem burası artık

Dünyaya açılan bütün kapılar kapandı

Yalnızlık,yapayalnızlık sardı dört bir yanımı

Pişmanlık bana hakim olan tek duygu şimdi…
Saniyelerdir verirsem geri alamam diye tuttuğum nefesi,büyük bir telaşla verdim

Yaşadığıma inanmak için aynaya koştum

Gözlerim kıpkırmızı,yerinden fırlamış sanki

Çok şükür yaşıyorum

Hâlâ zamanım var…

Bir nefeslik bile zamanım varsa en azından bir SUBHANALLAH diyebilirim

Eğer önümde yaşanacak daha uzun yıllar varsa ,neler neler yapılmaz ki şu hayatta…
CAHİDE SULTAN

08-03-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Düşündüm Ki Kabirdeyim.. Gecenin bir yarısı yüreğimde tarifsiz bir buhranla uyandımDerin dehlizlerin içinde kaybolmuş gibiydim sankiAylar, hatta yıllardır yaşadığım iç çekişmelerimin,kendimle kavgalarımın bir sonucuydu belki bu… Yapmak isteyipte yapamadıklarım,ötelediklerim,hiç gelmeyen yarınlarım,bırakmak isteyip bırakamadıklarım,tutunmak isteyip tutunamadıklarım…Çok şey vardı çoook… Yaşadığım gelgitlerden yorulduğumu,bedenimin bir neşter ucuyla mütamadiyen deşelendiğini hissettim… Birden “Şu gecenin karanlığı,ya kabrin karanlığı olsaydı” dedi iç sesim, Doğru ya, kabir derin ve karanlık,yalnız ve çok sessiz olacaktı değil mi ? Oysa hayatın keşmekeşi,bitip tükenmeyen telaşları hep sonsuz hayatı unutturuyordu banaYa şimdi kabirde olsaydımToprak üstümü az önce örtmüş olsaydı mesela… Taşınmalardan sebebsiz bir mutluluk duyarım hepBu son taşınma da beni mutlu eder miydi?Yeni ve farklı bir yer diye, ferahlık duyabilir miydim? İlk günüm,ilk gecem nasıl geçerdi? Çocuklarım gelir miydi aklıma? Ya da eşim…Hiç bitmeyecek sandığım,bensiz yürümeyecek sandığım işleri kim yapar,kim yoluna koyardı? Hergün saçını tarayıp okula yolladığım kızımın saçını bu kez kim tarardı? Evim, eşyalarım,yatağım, sandığım,ayakkabılarım benden sonra kime kalır,kim sahiplenirdi? Ya pişmanlıklarım… “Ölen her insan pişman olacaktır” buyuruyordu Rasulümüz “Müminlerde mi ya Rasulallah ?” diye soran ashabına, *“Evet,onlar da dudaklarının Allah adıyla ıslanmadığı her an için pişman olacaktır”* diye cevap veriyordu Müslümalığım geldi sonra aklımaAhhh! Bu ne acı bir pişmanlıkmış meğerseİşlerimin arasına sıkıştırdığım,şöyle uzun uzadıya kılamadığım namazlarımİşler yetişmez korkusuyla hızlanan secdelerim,rükûlarım… İşler çabuk bitiyormuş demek,bir nefeslikmiş hepsi…Yok yok, ebedi arkadaşımın kıymetini hiç bilememişim benOna ne çok vefasızlık etmişimOnunla neden daha çok zaman geçirmedim? Çok samimi olamadımHalbuki ne çok faydası olurdu şimdi banaYan yan bakıp geçmezdi ızdırabıma… Geri dönesim geliyor! İçime sindire sindire namaz kılasım,içermiş gibi kuran okuyasım geliyorRafta hep gözümün önünde duran kuranım…Her an beni mahsunca süzen kuranım…Ne zaman okuyacak olsam,hep bir engel çıkardı,yapacak birşeyler gelirdi aklımaArasıra okuduğum iki sayfayla tüm sorumluluğu üzerimden attım sanırdım… Geçen gün yüzümde bir sivilceden kalan lekeyi dert etmiştimOysa buraya girer girmez,bedende hızlı bir çürüme başlıyorToprak ezelden beri beni bekliyormuş sankiSıkıyor,sıkıyor…Kemiklerimin kırıldığını,iç içe geçtiğini çıtırtıları duyar gibi oluyorumAllahım! çok yalnızım korkuyorum… Koca bir ömrü nasıl heba ettimOysa yapabileceğim ne çok şey vardı… “Onlar orada: Rabbimiz! Bizi çıkar, (önce) yaptığımızın yerine iyi işler yapalım! diye feryad ederler Size düşünecek kimsenin düşünebileceği kadar bir ömür vermedik mi? Size uyarıcı da gelmedi mi? (Niçin inanmadınız?) Şimdi tadın (azabı)! Zalimlerin yardımcısı yoktur”(Fatır suresi 37) Bu ayet dünyadayken beni ne çok etkilerdiAma neden gereğini yapmadım?Neden şimdi elimdekiler bu kadar az? Küskünlüklerim,kızgınlıklarım,kıskançlık larım,sahi p olamadıklarıma hayıflanmalarım…Ne kadar boş,ne kadar gereksizmiş… Aldırmam sanırdım ama,“Ne derler” sözünü beynime mıhlamıştım sankiKınanmaktan çok korkarmışım meğer… Biliyorum ardımdan iyi konuşan da olacak”Güleryüzlü, tatlı dilliydi” diyeceklerBir zaman sıkça,daha sonra arada düşeceğim akıllarınaAma sonra…En yakınım bile unutacakBir arefe,birde bayram günlerinde hatırlanacağımYüzüm, sesim unutulacakEllerim gözlerim unutulacak… Tek “O” unutmayacak,ufak tefek yaptığım herşey amel defterimdeKabir bana mesken,kabir bana kucak,belkide korkunç bir mahzen olacak… Evim,yurdum,günüm gecem burası artıkDünyaya açılan bütün kapılar kapandıYalnızlık,yapayalnızlık sardı dört bir yanımıPişmanlık bana hakim olan tek duygu şimdi… Saniyelerdir verirsem geri alamam diye tuttuğum nefesi,büyük bir telaşla verdimYaşadığıma inanmak için aynaya koştumGözlerim kıpkırmızı,yerinden fırlamış sankiÇok şükür yaşıyorumHâlâ zamanım var… Bir nefeslik bile zamanım varsa en azından bir SUBHANALLAH diyebilirimEğer önümde yaşanacak daha uzun yıllar varsa ,neler neler yapılmaz ki şu hayatta… CAHİDE SULTAN