Üstad Necip Fazil Kisakürek Şiirleri...

HAYATI;

26 Mayıs 1905’te İstanbul’da doğdu 25 Mayıs 1983’te İstanbul’da yaşamını yitirdi Çocukluğu büyükbabasının Çemberlitaş'taki konağında geçti Bahriye Mektebi’nde, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Felsefe Bölümü’nde öğrenim gördü Felsefe Bölümü'ndeki öğrenimini yarıda bırakarak 1924'te Paris’e gitti Bu kez Sarbonne Üniversitesi’nde felsefe eğitimi almaya başladı 1925'te öğrenimini tekrar yarıda bırakıp yurda döndü 1926-1939 arasında İstanbul'da çeşitli bankalarda çalıştı 1939-1943 arasında Ankara Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi, Devlet Konservatuvarı, İstanbul Güzel Sanatlar Akadamesi’nde dersler verdi Yazarlık, yayıncılık yaptı İlk şiirleri 1922'de "Yeni Mecmua"da yayınlandı Milli Mecmua, Hayat ve Varlık dergilerinde yayınlanan şiirleriyle tanındı 14 Mayıs 1929- Ağustos 1936 arasında 17 sayı Ağaç dergisini yayınladı 1943-1971 arasında "Büyük Doğu" dergisini çıkardı Son Posta ve Yeni İstanbul gazetelerinde yazarlık yaptı "Sabırtaşı" (1940) oyunuyla 1947 CHP Piyes Yarışması'nda birincilik kazandı 1928'de basılan "Kaldırımlar" adlı şiir kitabı büyük ilgi gördü Bu kitabın ardından uzun süre "Kaldırımlar Şairi" olarak anıldı 1930’lardan sonra özgün şiirden koptu Mistisizmi İslami değerlere bağlayan, dinsel ve toplumsal bir kavga sanatına yöneldi "Sonsuzluk Kervanı" isimli şiir kitabını uzunca bir aradan sonra 1955'te yayınladı Şiiri, üstün bir algılama sorunu ve mutlak gerçeği, yani Allah'ı arama yolunda sonsuz bir uğraş olarak gördü Sağlam bir dil yapısına ve tirajik öğelere dayanan mistik eğilimli şiirlerinde çağdaş insanın bunalımlarını işledi Türk şiirinde bir gizem rüzgarı estirdi, Fazıl Hüsnü Dağlarca ile Cahit Sıtkı Tarancı'nın da aralarında bulunduğu birçok şair üzerinde etkili oldu Garip akımının ortaya çıkışıyla şiirden uzaklaştı Güçlü bir yazım tekniğinin görüldüğü tiyatro oyunlarında ise daha çok korku ve kaygı psikolojisini işledi Anı, makale, inceleme türü eserlerinde daha çok dinsel ve siyasal konuları ele aldı

UYAN YARİM (48899 Hit)


Uyan yarim, uyan, söndü yıldızlar,

Gün, karşı tepeden doğmak üzredir

Her sabah güneşi seyreden kızlar,

Mahmur gözlerini oğmak üzredir


Uyan yarim, sesler geldi derinden,

Karanlık oynadı, koptu yerinden;

İlk ışık, kapının eşiklerinden,

Şimdi bir gölgeyi koğmak üzredir


Sevgilim, kapımı çaldı aydınlık,

Baygın gözlerimi aldı aydınlık,

İçimde tıkandı, kaldı ayrılık,

Bu aydınlık beni boğmak üzredir


NECİP FAZIL KISAKÜREK

ZİNDAN'DAN MEHMED'E MEKTUP

Zindan iki hece Mehmed'im lafta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de geri adam, boynunda yafta
Halimi düşünüp yanma Mehmed'im!
Kavuşmak mı? Belki Daha ölmedim!

Avlu Bir uzun yol Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli
Bu yol da tutuktur hapse düşeli
Git ve gel Yüz adım Bin yıllık konak
Ne ayak dayanır buna, ne tırnak!

Bir alem ki, gökler boru içinde
Akıl almazların zoru içinde
Üstüste sorular soru içinde
Düşün mü, konuş mu, sus mu, unut mu?
Buradan insan mı çıkar, tabut mu?

Bir idamlık Ali vardı, asıldı
Kaydını düştüler, mühür basıldı
Geçti gitti, birkaç günlük fasıldı
Ondan kalan, boynu bükük ve sefil;
Bahçeye diktiği üç beş karanfil

Müdür bey dert dinler, bugün "maruzat"!
Çatık kaş Hükümet dedikleri zat
Beni Allah tutmuş kim eder azat?
Anlamaz; yazısız, pulsuz dilekçem
Anlamaz! ruhuma geçti bilekçem!

Saat beş dedi mi, bir yırtıcı zil
Sayım var, maltada hizaya dizil!
Tek yekün içinde yazıl ve çizil!
İnsanlar zindanda birer kemmiyet;
Urbalarla kemik, mintanlarla et

Somurtuş ki bıçak, nara ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat
Yalnız seccademin yönünde şefkat
Beni kimsecikler okşamaz madem
Öp beni alnımdan, sen seccadem!

Çaycı getir ilaç kokulu çaydan!
Dakika düşelim, senelik paydan!
Zindanda dakika farksız aydan
Karıştır çayını zaman erisin
Köpük köpük, duman duman erisin!

Peykeler, duvara mıhlı peykeler
Duvarda, başlardan yağlı lekeler
Gömülmüş duvara, baş baş gölgeler
Duvar, katil duvar yolumu biçtin
Kanla dolu sünger Beynimi içtin

Sükut Kıvrım kıvrım uzaklık uzar
Tek nokta seçemez dünyada nazar
Yerinde mi acep, ölü ve mezar?
Yeryüzü boşaldı habersiz miyiz?
Güneşe göç var da, kalan biz miyiz?

Ses demir, su demir ve ekmek demir
İstersen demirde muhali kemir
Ne gelir ki elden, kader bu, emir
Garip pencerecik, küçük daracık;
Dünyaya kapalı, Allah'a açık

Dua, dua eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta, gök parçalanmış
Gözyaşı bir tarla, hep yoncalanmış
Bir soluk, bir tütsü, bir uçan buğu
İplik ki incecik, örer boşluğu

Ana rahmi zahir, şu bizim koğuş
Karanlığında nur, yeniden doğuş
Sesler duymaktayım; Davran ve boğuş!
Sen bir devsin, yükü ağırdır devin!
Kalk ayağa, dimdik doğrul ve sevin!

Mehmed'im, sevinin, başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin, eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
Yarın elbet bizim, elbet bizimdir!
Gün doğmuş, gün batmış, ebed bizimdir

1961
Necip Fazıl Kısakürek

Üstadın bu şiirini çok severim 1961 yılında Hapiste iken oğlu Mehmet`e yazdığı şiirdir
Bu muhteşem dizeler Muhammed Alperen tarafından bestenelenerek çok gzl bir eser olmuşpaylaşmak istedim


kardeşim ellerine sağlık

ANNEME MEKTUP

Ben bu gurbete ile düstüm düseli,

Her gün biraz daha süzülmekteyim

Her gece, içinde mermer döseli,

Bir soguk yatakta büzülmekteyim

Böylece bir lâhza kaldigim zaman,

Geceyi koynuma aldigim zaman,

Gözlerim kapanip daldigim zaman,

Yeniden yollara düzülmekteyim

Son günüm yaklasti görünesiye,

Kalmadi bir adim yol ileriye;

Yüzünü görmeden ölürsem diye,

Üzülmekteyim ben, üzülmekteyim